அருளின் உயர்ந்த வடிவம் மௌனம்

  சிலர் எடுத்த எடுப்பிலேயே ஞானியாக விளங்க விரும்புகிறார்களே தவிர, அதற்கான பயிற்சிகளைக் கடைபிடிப்பதில்லை. பயிற்சிகளை மேற்கொள்வதில் முயற்சி முக்கியமாகும். அருளின் மிக உயர்ந்த வடிவம் மவுனமாகும். அதுவே உயர்ந்த உபதேசமாகும். இதயத்தில் அகந்தை உருகி மறைதலே சரணாகதி என்பதாகும். கடவுள் வெளிப்புறச் செயல்களால் ஏமாந்து விடுவதில்லை. அவரது நோக்கமெல்லாம், அகந்தை இன்னும் எந்த அளவுக்கு இருக்கிறது, அதை எப்படி போக்குவது என்பதுதான். மயக்கம், அதிகமான மகிழ்ச்சி அல்லது அதிகமான துக்கம், அச்சம் போன்றவற்றால் எண்ணங்கள் வலுக்கட்டாயமாக நிறுத்தப் பெறும்போது மனம் தன் மூலமாகிய இதயத்திற்குச் செல்கிறது. மனம் அலையும்போது சக்தி சிதறிப்போய் பலவீனம் அடைந்துவிடுகிறது. மனம் அலையாமல் ஒரே எண்ணத்துடன் இருக்கும்போது, சக்தி சேமிக்கப்படுகிறது. இதன் காரணமாக மனம் வலிமை பெறுகிறது. அகந்தை இருக்கும் வரைதான் தியானம் தேவை. அகந்தையின் மூலகாரணத்தைத் தேடும்போது அதன்மீது வெறுப்பு தோன்றி மறைகிறது. எஞ்சி நிற்பது ஆத்மா மட்டுமேயாகும். மனத்தை உள்நோக்கிச் செலுத்துவதில் வெற்றி பெறுவதென்பது பயிற்சியாலும் வைராக்கியத்தாலும் கிட்டுவதாகும். அது படிப்படியாக வெற்றி தரும். நம் மனம் யாரிடம் வசமாகிறதோ அவரே நமக்கு சரியான குரு ஆவார். அவரிடம் சாந்தி, பொறுமை, மன்னிக்கும் பாங்கு போன்ற நற்குணங்களும் அமைந்திருக்க வேண்டும். உடல் ஜடம்; ஆத்மா ஞான மயம். இவ்விரண்டின் சேர்க்கையானது புத்தியால் ஊகித்து அறியப்படுவதாகும்.

சாந்தமுள்ளவனே தைரியசாலி

சாந்தமுடையவன் உலகத்தில் தலையிடுவது இவ்வுலகிலுள்ள கோணலை நிமிர்த்தவேயாம். அவனே இவ்வுலகத்தைக் கண்டு அஞ்சுவானாகில் இவ்வுலகத்தை ஒரு பொருளாகக் கொண்டு எனக்கு, உனக்கு என்று போராடுகிறவர்கள் எப்படி உலகத்தைச் சீர்திருத்துவர்? குருடர்களை வழி நடத்துபவனும், அவர்களுக்கு வைத்தியம் செய்பவனும் கண்ணுள்ளவனல்லவா? அதுபோல, இவ்வுலக இயல்பை உணர்ந்து பரம சாந்தத்தை அடைந்தவர்களே, இவ்வுலகின் நன்மைக்குப் பாடுபடும் கடமை பூண்டவர்கள். அவ்வாறு நன்மை செய்யாமலிருக்க அவர்களால் முடியாது; * ஒரு குழந்தை தவறிக் கீழே விழும் சமயத்தில் அதைத் தூக்காமலிருக்க எந்தக் கல்நெஞ்சு உள்ளவனால்தான் முடியும்! அதுபோல, உலகத்தாரின் துன்பத்தை உள்ளபடி உணரும் ஞானக்கண் பெற்றவரன்றி, இவ்வுலகத்தாரை ஆதரிப்பார் யார்? ஆதலின், ஒருவன் இறந்த பிறகு அவன் பிணத்தில் எத்தனை வண்டிகள் ஏறிச் சென்றாலும் அந்த உயிருக்கு எப்படி அதில் வருத்தமில்லையோ, அதுபோல, 'நமதல்ல' என்று ஒதுங்கிய இந்த உடலும் உள்ளமும் இந்த உலகத்தாரின் உபகாரத்தின் பொருட்டு எவ்வளவு வருந்தினாலும், அதில், அவ்வுடம்புக்கும் உள்ளத்துக்கும் உரியவனாகிய ஞானிக்குச் சிறிதும் கவலையில்லை. அவன் உழைப்புக்கு அஞ்சான். துன்பத்துக்கும் அஞ்சான். இவ்வளவு தைரியத்தையும் குளிர்ச்சியையும் கொடுப்பது, உண்மையுணர்ச்சியாகிய சாந்தம். சாந்தம் என்பது பார்த்தால் ஏழை போல் இருக்கும்; அதாவது சக்தி அற்றதுபோல் இருக்கும். அது செய்யும் வேலை எதுவும் செய்யாது. அதற்கு உள்ள பிடிவாதமும் தைரியமும் எதற்கும் இருக்காது. சர்வ சித்திகளும் இதனாலே அடையப்படுவனவாம்.

தாழ்ந்து நடப்பதால் கேடில்லை

நல்ல மனம், கெட்ட மனம் என்று இரண்டு மனங்கள் இல்லை. மனம் ஒன்றே. வாசனைகளே சுபமென்றும் அசுபமென்றும் இரண்டு விதம். மனம் சுபவாசனை வசம் நிற்கும்போது நல்ல மனம் என்றும், அசுபவாசனை வசம் நிற்கும்போது கெட்ட மனமென்றும் சொல்லப்படும். உலக விஷயங்களிலும், பிறர் காரியங்களிலும் மனதை விடக்கூடாது. பிறர் எவ்வளவு கெட்டவராய் இருந்தாலும் அவர்களிடத்தில் துவேஷம் வைக்க இயலாது. எவ்வளவுக்கெவ்வளவு தாழ்ந்து நடக்கிறோமோ அவ்வளவுக்கவ்வளவு நன்மையுண்டு. மனதை அடக்கிக் கொண்டிருந்தால் எங்கேயிருந்தாலும் இருக்கலாம். 'நான்' என்கிற நினைவு கிஞ்சித்தும் இல்லாத இடமே சொரூபமாகும். அதுவே மவுனம் எனப்படும். என்னென்ன நினைவுகள் உற்பத்தியாகின்றனவோ அவற்றை ஒன்று கூட விடாமல் உற்பத்தி ஸ்தானத்திலேயே நசுக்கிப் போடுவதே வைராக்கியம். வைராக்கியத்துடன் தன்னுள் ஆழ்ந்து மூழ்கி ஆத்ம முத்தை அடையலாம்.எவன் தன்னையே கடவுளாகிய சொரூபத்தினிடத்தில் தியாகம் செய்கிறானோ அவனே சிறந்த பக்திமான். குருவின் அருள்பார்வையில் பட்டவர்கள் அவரால் ரட்சிக்கப்படுவாரேயன்றி ஒருக்காலும் கைவிடப்படார். எனினும் ஒவ்வொருவருக்கும் தம் முயற்சியினாலேயே கடவுள் அல்லது குரு காட்டிய வழிப்படி தவறாது நடந்து முக்தியடைய வேண்டும். முக்தியில் விருப்பமுள்ளவனுக்குத் தத்துவங்களின் விசாரணை அவசியமே இல்லை. பிரபஞ்சத்தை ஒரு சொப்பனத்தைப் போல எண்ணிக் கொள்ள வேண்டும்.எல்லா நூல்களிலும் முக்தியடைவதற்கு மனத்தை அடக்க வேண்டுமென்று சொல்லப்பட்டுள்ளபடியால் மனக்கட்டுப்பாடே நூல்களின் முடிவான கருத்து என்றறிந்த பிறகும், இன்னும் பல நூல்களை அளவின்றிப் படிப்பதால் பயனில்லை.

எல்லாம் கடவுள் செயல்

 

அது அது அதனதன் செயலைச் செய்யுமாறு அமைக்கப்பட்டிருப்பது கடவுளின் செயலாலேயே. ஜடப்பொருள்கள் கூட அவற்றிற்குரிய செயலைச் செய்வது அவரால் தான். சித்தப் பொருளாகிய உயிர்களும் அவற்றிற்குரிய செயலைச் செய்வது அவராலே. எல்லாம் அவர் செயல். எந்த மனிதனும் தான் நல்ல நிலையில் இருக்க வேண்டுமென்று கருதுகிறான். அதற்கென்று சில தொழில்களைச் செய்கிறான். ஆயினும் அத்தொழில்களின் பயனெல்லாம் ஒரே தன்மையையுடையனவாய் இருப்பதில்லை. எல்லாருடைய நோக்கமும் தொழிலும் ஒன்றாயிருக்க, ஏன் அதன் பயன் வேறுபடுகிறது? அங்கு கடவுள் தம் செயல் என்ற அறிவை அளிக்கிறார். அவர் செயலன்றி இவன் செயலென்பது உண்மையாயின், எல்லாரும் ஒரே நிலையில் இருக்க வேண்டும். நிலைமையில் வேறுபாடு காணப்பட நியாயம் இல்லை. எவர்தான் முன்னுக்கு வருவதில் ஆசையில்லாதவர்? பிறர் விஷயத்தில் அவர்களுடைய நோக்கங்கள் எப்படியிருந்தாலும், தம் விஷயத்தில் அவர் செயலன்றி இவன் செயலென்பது உண்மையாயின், எல்லாரும் ஒரே நிலையில் இருக்க வேண்டும். நிலைமையில் வேறுபாடு காணப்பட நியாயம் இல்லை. ஆகவே, ஒரே நோக்கமுடைய ஜீவர்களுடைய நிலையில் வேறுபாடு காணப்படுவதால், எல்லாம் கடவுள் செயல் என்றே கொள்ள வேண்டும். எல்லா ஜீவர்களுடைய நோக்கமும் ஒன்றுதான்; ஆயினும், அவரவர் முயற்சி வேறுபாட்டைப் பொறுத்து நிலைமை அமைகிறது. முயற்சி என்பது அந்தந்த ஜீவர்களின் உள்ளத்தில் தோன்றும் கற்பனை தான். கற்பனைக்கு மூலமாகிய நோக்கம் ஒன்று தான் என்றாலும், முயற்சியாகிய கற்பனை வேறுபடுவதற்கான காரணம் என்ன? அதுதான் கடவுள் செயல். ஆகையால் எல்லாமே கடவுளின் செயல் தான்.

உணவின்றி விரதம் வேண்டாமே!-​ரமணர்

* "நான்' என்ற அகந்தையுடன் அனைத்து செயல்களையும் செய்கிறோம். உண்மையில் "நான்' என்பது ஒரு சிறு கருவியே. உன்னை கடவுளாக எண்ணாதே. இதை உணர்ந்து விட்டால், அகந்தை நம்மிடமிருந்து வெளியேறிவிடும்.
* ஒருவர் முக்தியடைய விரும்பினால் முதலில் நல்ல ஒரு குருவை நாடவேண்டும். இது அனைவராலும் ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்ட ஓர் உண்மை.
* கடவுளும் குருவும் முக்தி அடைவதற்கான வழியை மட்டும் தான் காட்டுவார்கள். நாம் தான், அவர்கள் காட்டிய வழியில் சென்று முக்தி பெற வேண்டும்.
* நீ ஒருவருக்கு கொடுத்தால் அது உனக்கே கொடுத்துக் கொண்டதாகும். நீ ஒருவரைத் திட்டினாலோ, ஏமாற்றினாலோ உன்னையே திட்டியதும், ஏமாற்றிக் கொண்டதுமாகும். நீ பிறருக்கு தீங்கு செய்யும் போது, உனக்கே தீங்கு செய்து கொள்கிறாய். ஏனெனில் பிறர் வேறு, நீ வேறல்ல.
* உண்ணாவிரதம் என்பது ஒரு நோன்பு, அது மனதளவில் மட்டுமே இருக்க வேண்டும். உணவை மறுத்து பட்டினி இருந்தால், அது மனதைப் பாதிக்கச் செய்யும். ஆன்மிகவிரிவுக்கு சாத்வீகமான உணவு அவசியம்.

சாந்தமுள்ள​வனே உலகின் அதிகாரி -ரமணர்

ஒருவன் கையில் விளக்கு வைத்துக்கொண்டு நடக்கிறான். அந்த விளக்குக்கும் இவ்வுலகிலுள்ள மேடு பள்ளங்களுக்கும் ஏதாவது பகை உண்டா? இல்லை. ஆனால், விளக்குக்கும் இருட்டுக்குமே பகை. விளக்கு, இருட்டை ஓட்டி மேடு பள்ளங்களின் நிலைமையை அறிவித்து விளக்குக்கு உடையவனை ஏறியும், இறங்கியும், ஒதுங்கியும் ஜாக்கிரதையாய்ப் போகச் செய்கிறது. மேடு என் காலை இடறிற்று என்றும், பள்ளம் என்னைக் கீழே தள்ளிற்று என்னும் வீணாய் அவைகள் மீது உண்டாகும் அபவாதத்தை விலக்குகிறது. இதுபோலவே, ஒருவனுக்கு சாந்தம் உண்டாயிருக்குமாயின், அந்த சாந்தநிலை, இவ்வுலகத்தை வெறுக்கவோ, பகைக்கவோ செய்யாது.

* 'சாந்தம்' என்கிற விளக்கு இல்லாமையாலன்றோ, 'இவ்வுலகம் துன்ப மயமானது' என்று, மேடுபள்ளங்களை இகழ்வதுபோல இகழ்கின்றனர். இவ்வுலகம் முழுவதையும் ஒரு கனவாக ஒருவன் கருதி மகா சாந்தம் கொண்டவனாக இருந்தாலும் கூட, அவனை இவ்வுலக சம்பந்தம் அற்றவன் என்றோ, இவ்வுலக காரியங்களில் தலையிடாதவன் என்றோ கருதவேண்டாம்; அவனே இவ்வுலகத்திற்கு அனுகூலமான சம்பந்தம் உள்ளவன். அவனே இவ்வுலக காரியங்களில் தலையிடுவதற்கு அதிகாரி.
* சாந்தமுடையவன், உலக விஷயங்களில் தலையிடுவது இவ்வுலகிலுள்ள கோணலை நிமிர்த்துவதற்கே ஆகும். அவனே இவ்வுலகத்தைக் கண்டு அஞ்சுவானாகில், இவ்வுலகத்தை ஒரு பொருளாகக் கொண்டு எனக்கு, உனக்கு என்று போராடுகிறவர்கள் எப்படி உலகத்தைச் சீர்திருத்துவர்? அவர்களுக்குக் கண் குருடாயிருக்குமே! குருடர்களை வழிநடத்துபவனும் அவர்களுக்கு வைத்தியம் செய்பவனும் சாந்தமுள்ளவனே ஆவான்.

ஸ்ரீ ரமண மகிரிஷி....

நரசிம்ம சாஸ்திரி என்கிற ஆந்திர தேசத்து அந்தணர், காசி யாத்திரை செல்லும்போது, காசியில் உள்ள ஒரு விநாயகரை மனம் ஒருமித்து வணங்கினார். அப்போது, அந்த விநாயகரிடமிருந்து குழந்தை போன்ற உருவம் ஒன்று நடந்து வந்து, அவருக்குள் புகுந்துகொண்டது. விசாகப் பட்டினத்துக்கு அருகில் உள்ள தன் ஊருக்கு வரும் வரைக்கும், நரசிம்ம சாஸ்திரி அந்த கணபதி உருவத்தையே மனதில் நினைத்துக்கொண்டிருந்தார். அந்த வருடம் அவருக்கு ஆண் குழந்தை பிறந்தது. அந்தக் குழந்தைக்கு, காசியில் தரிசித்த விநாயகரின் நினைவாக 'கணபதி’ என்று பெயரிட்டார்.
மூன்று வயது வரை, கணபதிக்கு அழ மட்டும்தான் தெரியும்; பேசத் தெரியாது. உடம்பில் ஏகப்பட்ட உபாதைகள். குழந்தை நோயாளியாக, எப்போதும் அழுது கொண்டிருக்கும் குழந்தையாகவே இருந்தது. பலவித நோய்களும் குழந்தையைத் தாக்குகிறதே, என்ன செய்வது என்று யோசித்து, அந்தக் கால வைத்திய முறைப்படி உடம்பிலே ஒரு இடத்தில் சூடு போட்டனர். அதற்குப் பிறகு, கணபதி மெள்ள மெள்ள உடல்நலம் தேறினான். மிக கெட்டிக்கார குழந்தையாக இருந்தான். ஒரு விஷயத்தை ஒரு முறை சொன்னால், உடனே மனதில் தேக்கிவைத்துக்கொண்டான். படிப்பில் மிக சூட்டிகையாக இருந்தான். விரைவில் மனனம் செய்கிற யோக்கியதையைப் பெற்றான். பதினாறு வயதுக்குள் வடமொழியிலும் தெலுங்கிலும் மிகச் சிறந்த பண்டித னாக மாறினான். 18 வயதில் திருமணம் நடந்தது.
வடமொழியில் வித்தகரானதால் புராண- இதிகாசங் களும், அதில் வரும் தபஸ்விகளின் வாழ்க்கையும் அவர் மனத்தை அசைத்தன. வேத விஷயங்களை ஆழ்ந்து படித்தபோது, ஜபதபங்களே வாழ்க்கையை உன்னத நிலைக்கு அழைத்துப் போகின்றன எனும் நம்பிக்கை ஏற்பட்டது. உடம்பைத் தூய்மையாக்கி, மூச்சை சீராக்கி, அசையாமல் உள்ளுக்குள்ளே ஆழ அமர்ந்து, ஜபம் செய்வது கடவுள் தரிசனத்தைக் கொடுக்கும் என்று தெளிவாக நம்பினார். பஞ்சாட்சர ஜபம் செய்தார். நேரம் கிடைக்கும்போதெல்லாம் எழுதியும் பார்த்தார். பிறகு, வேலூரில் பள்ளி ஒன்றில், வடமொழி ஆசிரியராகச் சேர்ந்தார். நல்ல மாணவர்களைத் தயார் செய்து, பாரதத்தின் சக்தியைப் பெருக்க வேண்டும், உலகில் ஆன்ம விழிப்பு ஏற்பட வேண்டும் என விரும்பினார்.

மூன்று வருடங்கள் ஆசிரியராக இருந்த பிறகு, அதுவும் அலுத்துப் போய், திருவண்ணாமலைக்கு வந்து சேர்ந்தார். நிருதி லிங்கத்துக்கு அருகே அமர்ந்து, அண்ணாமலையாரைப் பற்றி பாடல்கள் எழுதியும், இடைவிடாது மந்திர ஜபம் செய்தும் கடவுளை அடையும் முயற்சியில் ஈடுபட்டார். அவர் படித்த விஷயங்கள் எதுவும் அவரை அமைதிப்படுத்தவில்லை. கடவுள் தரிசனத்தை கொடுக்கவில்லை. கடவுளை அடைய முடியும் என்கிற நம்பிக்கை மெள்ளத் தளர்ந்தது. பலகோடி ஜபம் செய்தும், மனம் ஒருமைப்படவில்லையே என்ற கவலை எழுந்தது. இன்று இல்லை, நாளை தெரிந்துவிடும், நாளையில்லை இன்னும் சில நாட்களில் புரிந்துவிடும் என்று காலம் நகர்ந்துகொண்டிருந்ததே தவிர, துருவனுக்குக் கிடைத்த இறைத் தரிசனம், அனுமனுக்கு கிடைத்த அனுபவம், வேடுவப் பெண்ணான சபரிக்குக் கிடைத்த மோட்சம் தனக்கு கிடைக்கவில்லையே என ஏங்கினார்.

படிப்பு கொடுத்த மேதைமை, குழப்பத்தைத்தான் கொடுத்தது. கடவுள் என்ற விஷயம், முயற்சியால் அடைவது அன்று என்று புரியவே வெகு நாளாயிற்று. எங்கு முயற்சி, முற்றிலும் நின்று போகிறதோ, எங்கு எந்த முயற்சியும் இல்லையோ, அங்கே அமைதி பரிபூரணமாகக் குடியேறுகிறது என்பதைப் புரிந்து கொள்ளவே நாளாயிற்று. திருவண்ணாமலையில் கூடியிருந்த ஒரு திருவிழா நாளில், அவர் துண்டு உதறி எழுந்தார். மலையில் ஒரு பாலசுவாமி இருக்கிறாராமே, அவரைத் தரிசித்து வருவோம் என்று கிளம்பினார். அவரைக் கண்டால் மனம் அமைதியாகிறது என்று சொல்கிறார்களே, அதை அனுபவிப்போம் என்று மலையேறினார்.

வெள்ளை கௌபீனம் உடுத்தி, விருபாக்ஷி குகையில் அமைதியாக அமர்ந்திருந்த பால சுவாமியைப் பார்த்ததும், உள்ளே நெகிழ்ந்தார். 'இதுவே கணபதி. இதுவே விநாயகம். நான் கணபதியல்ல; கணபதி இங்கே உட்கார்ந்திருக்கிறது’ என்று புரிந்துகொண்டார். பிள்ளையாருக்குத் தலையில் குட்டிக் கொள்வதுபோல, 'சுக்லாம் பரதரம் விஷ்ணும் சசிவர்ணம் சதுர்புஜம் ப்ரஸன்ன வதனம் த்யாயேத் ஸ்ர்வ விக்னோப சாந்தயே’ என்று தலையில் குட்டிக்கொண்டு, பாலசுவாமியை நமஸ்கரித்தார். விநாயகருக்குச் சொல்லுகின்ற இந்த ஸ்தோத்திரம், பாலசுவாமிக்கு முற்றிலும் பொருத்தமாக இருந்தது. வெள்ளை உடை அணிந்தவரும், எல்லாம் அறிந்தவரும், பூப்போன்ற முகத்தை உடையவரும், நான்கு கைகளை உடையவரும், அதாவது மன, புத்தி, ஸித்தி, அகங்காரம் என்ற நான்கையும் உள்ளடக்கியவரும், புன்னகையான முகத்தைக் கொண்டவரும், தன்னை அண்டியவர்களின் வினையைத் தீர்த்து, நல்வழிக்குக் கொண்டு செல்பவருமான விநாயகரை வணங்குகிறேன் என்கிற அந்த வடமொழி ஸ்லோகம், கச்சிதமாக பாலசுவாமிக்குப் பொருந்தியது.

ஆனால், கணபதி சாஸ்திரி பாலசுவாமியிடம் எதுவும் கேட்கவில்லை; எதுவும் பேசவில்லை; வெறும் தரிசனத்துடன் திரும்பிவிட்டார். தொடர்ந்து பல்வேறு முயற்சிகள் மேற்கொண்டும், கடவுளை அடைந்துவிடலாம், தவம் தீவிரமாக செயல்படுத்தப்பட வேண்டும் என்று எண்ணினார்; திட்டமிட்டார்; செயலாக்கினார். படிப்பு, ஞானம் தராது என்பது படித்தவர்களுக்குத் தெரிவதில்லை. 'படிப்பதை மறந்துவிடு’ என்று பல ஞானியர்கள் சொல்வது உண்டு. வெறுமே நூலால் எந்தப் பயனும் இல்லை என்று தபஸ்விகள் பேசுவது உண்டு. அறிந்ததிலிருந்து விடுதலை என்று உத்தமர்கள் சொல்லியிருக்கிறார்கள்.

ஆனால், இதைப் புரிந்துகொள்வதற்கு வெகு தாமதமாகிறது. படிக்கப் படிக்கச் சகலமும் தெரிந்துவிடும் என்று திடமாக நம்புகிறார்கள். படிப்பு என்பது உலக வாழ்க்கையுடன் சம்பந்தப் பட்டது. பொருளாதார வளர்ச்சிக்கு உதவுவது. சுற்றுச்சூழலுக்காகவும், அதிகாரங்களுக்காகவும், மற்றவர்களிடமிருந்து பாராட்டுக்கள் பெறுவதற்காக வும், வெற்றி என்கிற இலக்கு நோக்கி அழைத்துப் போவது. ஆனால், உலகாயத வெற்றிகள், பாராட்டுகள் நிறைவைக் கொடுப்பதே இல்லை.

வெற்றி பெற்றவர் யாரும் அமைதியாக வாழ்வதே இல்லை. வெற்றிக்கு அடுத்ததாக என்ன செய்வது, இன்னொரு வெற்றி என்றுதான் போக வேண்டியிருக்கிறது. பாராட்டு வாங்கிய பிறகு என்ன செய்வது, மேலும் பாராட்டுக்கள் வாங்க வேண்டும் என்று ஆவல்தான் எழுகிறது. உலகாயத வெற்றிகளாலோ, சொத்து பத்து சுகங்களாலோ, பாராட்டுக்களாலோ, அதிகார மேன்மையினாலோ ஒருபோதும் அமைதி கிடைப்பது இல்லை. அமைதி கிடைக்காதவரை, திருப்தி ஏற்படுவதில்லை.

எது மனிதருக்கு நிறைவு கொடுக்கிறது.... பணமா, பாராட்டா, தாம்பத்திய சுகமா, பிள்ளைப்பேறா, அதிகாரமா? இல்லை. இவை எதுவும் தருவதில்லை. அமைதி என்பது உள்ளே, நம்முடைய இயல்பாய் இருக்கிறது. அதைத் தேடிக் கண்டுபிடிக்க வேண்டும். அதற்கு இடைஞ்சலாக என்ன இருக்கிறது என்று யோசித்து அப்புறப்படுத்த வேண்டும். இன்றைய தேதிக்கு நாலு கோடி ரூபாய் இருந்தால் போதும், நான் நிம்மதியாகிவிடுவேன் என்று எவர் நினைத்தாலும், ஒருநாளும் நிம்மதியடைய முடியாது. பணம் இல்லை என்பது ஒரு துக்கம். பணம் சம்பாதிக்கக் கஷ்டப்படுவது ஒரு துக்கம். பணம் சம்பாதித்த பிறகு அதை கவனமாகப் பாதுகாக்க வேண்டுமே என்று ஒரு துக்கம். அதைச் செலவு செய்யும்போதும் துக்கம். எனவே, எல்லாக் காலத்திலும், எல்லா விதமாகவும் பணம், துக்கம்தான். உலக சுகங்கள், பணத்தால் வருகின்றன. ஆனால், உலக சுகங்களால் மன அமைதி வருவதில்லை.

சுகம் அனுபவித்தவரும் அனுபவிக்காதவரும், சுகம் எது என்று கேள்வி கேட்பவரும், அமைதியை நோக்கித் திரும்புகிறார்கள். தன் படிப்பு தன்னைக் காப்பாற்றும் என்று நினைத்து, கணபதி சாஸ்திரி வாழ்ந்தார். காவியங்கள் பலவற்றை மிக எளிதாகச் செய்ததால், அவருக்குக் 'காவிய கண்டர்’ என்கிற பட்டப் பெயரும் கிடைத்தது. ஆனாலும், உள்ளுக் குள்ளே மனம் அமைதி பெறவில்லை. தன்னால் இயலாது, தன் படிப்பால் முடியாது, தன் முயற்சி யில் இது நடக்காது என்பதைப் புரிந்து கொள்ளவே அவருக்குப் பல வருடங்கள் ஆயின.

திடீரென்று ஒரு நாள், அவர் தவத்தில் இருந்து எழுந்தார். மலை நோக்கி நடந்தார். 'என்னால் இயலவில்லை; என்னால் அடைய முடிய வில்லை’ என்று உள்ளுக்குள் கதறியபடியே பால சுவாமியின் கால்களில் விழுந்து, அந்தக் கால்களை இறுகப்பிடித்துக் கொண்டார்.

''படிப்பு அகங்காரத்தைதான் வளர்த்தது. என் படிப்பு அமைதியைத் தரவில்லை. கற்றவை, கர்வத்தை தான் கொடுத்தன. அவை ஒருபோதும் உள்ளே சாந்தமாகச் செய்யவில்லை. என்னை நான் அமைதியாக வைத்துக் கொள்ளாத வரையில், இறைவன் அங்கு வந்து எப்படிக் குடியேறுவார்? இறைத் தரிசனம் எனக்கு எப்படிக் கிடைக்கும்? நான் மந்திர ஜபத்தின் எண்ணிக்கையில் உட்கார்ந்து கொண்டிருக்கிறேன்; நான் இன்றைக்கு இத்தனை முடித்து விட்டேன் என்று கர்வப்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறேன். மற்றவரோடு இந்தக் கர்வத்தைப் பகிர்ந்து கொண்டிருக்கிறேன். என் கர்வம் என்னை நோக்கித்தான் இருக்கிறது. மந்திரஜபத்தின் எண்ணிக்கை, என்னை நோக்கித்தான் இருக்கிறது. இறைவனை நினைப்பதற்கு மந்திரஜப எண்ணிக்கையோ, என் செயலோ உதவவில்லை. எனவே, எந்த அமைதியும் எனக்குக் கிடைக்கவில்லை.

என்னுள் இருக்கிற இந்த கர்வங்கள் எல்லாம் தொலைந்து, நான் அமைதியாக உட்கார்ந்து, உள்ளுக்குள்ளே என்னை இனம் கண்டுகொள்ள வேண்டும். தயவுசெய்து, சத்குரு, ஞானச்செல்வரே! எனக்கு இந்த உதவியைச் செய்யுங்கள். உங்கள் கால்களை இறுகப் பிடித்துக்கொள்கிறேன். நீங்கள் அமைதியை அடைந்து விட்டீர்கள் என்று உங்களின் ஒவ்வொரு அசைவும் சொல்கிறது. உங்கள் முகம் சொல்கிறது. உங்கள் பேச்சு சொல்கிறது. உங்கள் பார்வை சொல்கிறது. எனக்குள் அந்த அமைதியில்லை. அதனால் என் பார்வை, என் பேச்சு, என் அசைவு எதுவும் சரியாக இல்லை. அவை எனக்கே அருவருப்பாக இருக்கின்றன.

சத்குரு, நான் உங்களைச் சரணடைந்தேன்; உங்கள் கால்களை இறுகப் பிடித்துக்கொண்டேன்; நான் உங்கள் காலடியில் முற்றிலும் என்னை இழந்து உங்கள் வசமானேன்; நான் என்ற வஸ்து இங்கு இல்லை; சத்குரு, என்னை உங்கள் கால்களில் பொசுக்கி, அழித்து வெறுமே நிற்கிறேன். நான் எதுவும் இல்லை. நீங்கள் என்னுள் புகுந்து, எனக்குள் அமைதியை ஏற்படுத்துங்கள்'' என்று வாய்விட்டுக் கதறினார்.

அவர்கள் இரண்டு பேரும் சந்தித்த அந்த நேரம், விருபாக்ஷி குகையில் எவரும் இல்லை. மகத்தான ஒரு அமைதி மட்டுமே அங்கு நிலவியது. எழுந்து முகம் துடைத்துக்கொண்டு கணபதி சாஸ்திரி பாலசுவாமியையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தார். பாலசுவாமியின் கருணைக் கண்கள், காவியம் கண்ட கணபதி சாஸ்திரியின் கண்களை கருணையோடு நோக்கின. 'என்னுள் இருப்பதே உன்னுள்ளும்’ என்று சொல்லாமல் சொல்லின. தன்னுள் இருக்கின்ற அந்தப் பரம்பொருளை, தன் கண்களின் வழியே, எதிரே இருக்கின்ற பரம்பொருளை நோக்கி, பாலசுவாமி செலுத்தினார்.

இது ஓர் அற்புதமான நயன தீட்சை. தான்தான் எங்கும் இருக்கிறோம் என்ற நினைப்பினுடைய விகசிப்பு. அந்தக் கண்கள் வழியே பொங்கி, கணபதி சாஸ்திரி கண்களைத் தாக்கி, அவருக்குள்ளே இருக்கிற அந்தப் பரம்பொருளைத் தொட்டு அசைத்தது. மனம் விரிந்தது. அமைதி குடியேறிற்று. இறைவன் எங்கிருக்கிறார்? எல்லா இடத்திலும் இருக்கிறார். என்னை, நான் மறைத்துக் கொண்டிருக்கின்றேன். என் கண்களை, நான் மூடிக்கொண்டிருக்கிறேன். என் கர்வம், என்னைப் பிணைத்துக் குப்புறப் போட்டிருக்கிறது. என் திமிர், என் கண்களை மறைத்துவிடுகிறது. நான் பார்க்க இயலாதவனாக, பேச இயலாதவனாக, உணர இயலாதவனாக வெறுமே பல்வேறு கலைகளில் கட்டுண்டு கிடக்கிறேன். அந்தக் கட்டுகளை அறுத்துவிட்டு நிமிர, எதிரே இறை இருப்பது தெரிகிறது.

இறைவன் பார்வை உன்னைத் தாக்குகிறது. எல்லா இடத்திலும் இருக்கிற இறைவன், உன்னை மிகுந்த கவனத்தோடு, பிரியத்தோடு அணைத்துக்கொள்கிறார். இறை என்பது உனக்கும் எனக்கும் நடுவில், எல்லோருக்கும் மத்தியில், எல்லோர் நெஞ்சிலும் உறைகின்ற ஒரு விஷயம். தெரிந்துகொள்ளத்தான் எவரும் முயற்சி செய்வது இல்லை. அப்படித் தெரிந்தவர், உன்னுள் இருக்கின்ற இறைவனை, அதோ அங்குதான் என்று சுட்டிக்காட்ட, உனக்குத் தெரிந்துவிடுகிறது. அவர் சுட்டிக் காட்டத் தயாராக இருக்கிறார். பார்க்க, உனக்கு ஒரு யோக்கியதை வேண்டும்; பார்க்க, உனக்கு ஒரு பணிவு வேண்டும்; ஒரு ஏக்கம் வேண்டும்; பார்ப்பதற்கு, உனக்கு உண்மையிலேயே ஒரு ஆசை வேண்டும்.
காவியம் கண்ட கணபதி சாஸ்திரிக்கு அந்த ஏக்கம், அந்த ஆசை வந்தது. என்ன காவியம் எழுதியிருந்தாலும், என்ன உயர்ந்திருந்தாலும், உள்ளுக்குள்ளே அமைதி ஒரு சத்குருவால் ஏற்பட வேண்டும் என்று அவர் காலடியைப் பற்றிக் கதறியபோது, உள்ளே அமைதி தோன்றியது. இது யார், எதிரே அமர்ந் திருப்பது யார் என்று மிகப் பெரிய வியப்போடு அவர் பார்க்கத் துவங்கினார். இதுவரை இல்லாத பார்வையாக அது இருந்தது. இது ரமணம். இது ரம்மித் திருப்பதால், ரமணம். இவர் சாதாரணர் அல்ல. இவர் ரமணர். ஸ்ரீரமணர். சாதாரண ஸ்ரீரமணர் அல்ல; இவர் பகவான்; கடவுளின் உருவம்; கடவுளின் அவதாரம்; தன்னுள்ளே கடவுளைக் கண்டு தானே கடவுளாக இருப்பவர். இவர் பகவான். இவர் மிகப் பெரிய தபஸ்வி.
பல ஜென்மங்களில் செய்த தபத்தின் பயனாக, இப்போது எளிதில் தனக்குள் இறைவனைத் தேக்கி வைத்திருப்பவர். இவர் ரிஷி. மகரிஷி. பகவான் ஸ்ரீரமணர் என்று அவரை காவிய கண்ட கணபதி சாஸ்திரி கொண்டாடினார். அவர் அன்று சொன்ன ஸ்ரீரமணர் என்ற வார்த்தை வேங்கடராமன் என்ற, திருச்சூழியில் இருந்து வந்த அந்த இளைஞனுக்கு மிகச் சரியான பட்டமாக அமைந்தது. அதன்பின் அவரை வெறுமே சாமி, ஐயா என அழைக்காமல், பகவான் ஸ்ரீரமண மகரிஷி என்று எல்லோரும் அழைக்கத் தொடங்கினார்கள்.
இமயமலை தன் சிரசில் குளிர் மேகத்தைச் சூட்டிக் கொண்டதுபோல, சத்தியம் தனக்கு ஒரு பெயரைச் சூட்டிக் கொண்டது. அவரைச் சுற்றியுள்ளவர்கள் பாக்கியவான்கள். அன்று சூட்டிய பெயரைத் திரும்பத் திரும்பக் கூப்பிடு பவர்கள் பாக்கியவான்கள்

நல்லதே நம் கண்ணில் படட்டும்!

எல்லா உயிர்க்கும் செந்தண்மை பூண்டு ஒழுகுப‌வர் ஸ்ரீ ரமண மஹர்ஷி. அவரிடம் அணிலும், குர‌ங்கும், பசுவும்,மயிலும் அன்புடன் பழகும். அவற்றின் மொழி அவருக்கு நன்கு விளங்கும்.

அன்று காலையும் பகவான் ஸ்ரீ ரமணர் வழக்கும் போல் தன்னுள் தானே ஆழ்ந்து ஆனந்த பரவசத்தில் மெள‌னமே மொழியாக அம்ர்ந்து இருந்தார்.அப்போது ஊருக்குள் இருந்து ஒரு துக்க செய்தி வந்து சேர்ந்தது.அது இறப்பு என்பதால் துக்கம் என்று சொன்னேன். உண்மையில் அந்த துக்கத்தைப் பற்றி ஊருக்குள் மகிழ்ச்சியே

ஏற்பட்டது.

இறந்தவர் ஊருக்குள் பெரிய சண்டியர்.கட்டப் பஞ்சாயத்து,கந்துவட்டி, அடிதடி, அராஜகத்திற்குப் பெயர் போனவர் அவர்.பலருடைய சொத்துக்களை அநியாயமாகப் பறித்துச் சாலையில் நிறுத்திய பெருமை அவருக்கு உண்டு.தொழில்களைச் செய்யவிடாமல் பல குடும்பங்களைப் பட்டினியில் தள்ளி தற்கொலை வரை விரட்டிய

"புண்ணியச்செயலை"ச் செய்தவர் அவர். அவர் செய்த கொடுமைகளைச் சொல்லப் புகுந்தால் அது மஹாபாரதத்தில் வரும் துரியோதனன் , துச்சாதன‌ன் எல்லாம் சுண்டைக்காய் என்ற எண்ணம்

நமக்குத் தோன்றிவிடும்.

அப்படிப்பட்ட "புண்ணியாத்மா" மறைந்து விட்டார்.

ஸ்ரீரமண மஹரிஷி அமைதியாக அமர்ந்திருந்தார்.ஊருக்குள் இருந்து ஆஸ்ரமத்திற்குப் ப‌லரும் வர ஆரம்பித்தார்கள். ஒவ்வொருவரும் வந்தவுடன், "சுவாமி செய்தி கேள்விப்பட்டீர்களா? அந்தப் பாவி போய்விட்டான்...!"

மஹரிஷி சலனம் இல்லாமல் இருந்தார். அடுத்த நபர் வருவார். அவரும் மீண்டும் தகவலை மகிழ்ச்சியுடன் சொல்வார். அப்போதும் மஹரிஷி எந்த சலனமும் இல்லாமல் ,முகத்தில் எந்த பாவமும் காட்டாமல் அமைதிகாப்பார்.

இது மாலை வரை தொடர்ந்தது சுமார் 50 பேராவது மஹரிஷியிடம் இந்த ஒரே செய்தியைச் சொல்லி இருப்பார்கள். யாருக்குமே மஹரிஷி பதிலும் அளிக்கவில்லை;முகத்தில் மகிழ்ச்சியோ, துக்கமோ காட்டவில்லை.

மஹரிஷி கல்லைப்போல இருப்பதைக் காண்டு பக்தர்கள் சலிப்புக் கொண்டார்கள்.

மஹரிஷி அந்த இறந்தவரைப் பற்றி என்னதான் மனதில் நினைக்கிறார் என்பதை அறிய ஆவல் கொண்டார்கள்

பக்தர்கள்.மஹரிஷியோ இந்த விஷ்யத்தில் காஷ்ட மெளனம் சாதித்தார்.

அந்தி சாய்ந்த உடனே அந்த இறந்த நபருடைய பூத உடல் அவருடைய உறவினர்களால் மயானத்திற்குக் கொண்டு

செல்லப் பட்டது.அந்தத் துக்க‌ ஊர்வலம் ஆஸ்ரமத்தைத் தாண்டிக்கொண்டு சென்ற‌து.ஆஸ்ரமத்திற்கு முன்னால் ஊர்வலம் வந்த போது, ஸ்ரீரமணர் எழுந்து நின்றூ மரியாதை செய்தார்.மேலும் பூதஉடலை நோக்கிக் கைகூப்பி வணங்கினார்.

பார்த்துக் கொண்டிருந்த ஒரு பக்தருக்குக் கோப‌மே வந்து விட்டது. சற்றும் தயங்காமல் தன் கோப‌த்தை கொட்டிவிட்டார் அந்த பக்தர்.

"என்னங்க‌ சாமி!? அவனோ அயோக்கியன்.அவனப் போயி கும்பிடறீங்களே!? அது ஏன்னு சொல்லுங்க சாமி!"

மஹரிஷி ஒன்றும் சொல்லவில்லை. பக்தர் விடுவதாக இல்லை. மீண்டும் மீண்டும் 'ஏன் ஏன்' என்று கேட்டுப் பின் தொடர்ந்தார். அந்த பக்தரின் தொல்லை தாங்காமல் மஹரிஷி தன் மெள‌னத்தைக் கலைத்தார்.

"இறந்தவர் என்னுடைய ஒரு குரு!" என்றார் மஹரிஷி.

"என்னது!அந்த சண்டியன் உங்களுக்கு குருவா?" "ஆமாம்! அவரிடமிருந்துதான் உடல் சுத்தம் பற்றி நான் அறிந்து கொண்டேன். நான் திருவண்ணாமலைக்கு வரும் போது எனக்கு 12 வயதுதான். அதுவரை வீட்டில் அம்மாதான் எனக்கு முதுகு தேய்த்து தண்ணீர் ஊற்றிக் குளிப் பாட்டுவார்கள்.எப்படி குளிக்க வேண்டும் என்பது கூட அறியாத வயது எனக்கு. அப்போதுதான் அந்த நபர் குளத்தில் வந்து குளிப்பதை வேடிக்கை பார்ப்பேன். எப்ப‌டி நாமே முதுகைத் தேய்ப்ப‌து கைவிரல் கால் விரல் காது

மூக்கு என்று ஒவ்வொரு பாகத்தையும் பார்த்து பார்த்து தேய்த்துக் குளிப்பார். நானும் அதுபோல குளிக்க அவரைப் பார்த்துத் தான் கற்றுக்கொண்டேன். எனவே அவர் எனக்கு உடல் சுத்தம் பற்றி அறிவுறுத்திய குரு ஆவார்."

பகவான் ஸ்ரீ ரமணர் அளித்த விளக்கத்தைக் கேட்டு பக்தர்கள் அமைதி ஆனார்கள்.

எவ்வளவு மோசம் ஆனவர்களிடம் ஏதாவது ஒரு நல்லது இருக்கும். நல்லவர்கள் கண்களுக்கு அந்த நன்மையே கண்ணில் படும்.

நல்லதே நம் கண்ணில் படட்டும். அல்லவை நமக்குப் புலனாகமலே போகட்டும். இந்த வேண்டுதலை ஸ்ரீரமணரிடம் சமர்ப்பிப்போம்

அகங்காரம் இருக்கும் வரை முக்தி இல்லை-ரமணர்

பாலும் நீரும் கலந்தது போன்றது உலகம். நீங்கள் ஓர் அன்னம் போன்று இருந்து, நீரைத் தவிர்த்து பாலைப் பருகுங்கள். ஏகாந்தத்திலே (தனிமை) இருந்து நீங்கள் தியானம் புரியும்போது உங்கள் குடும்பத்தவரிடமிருந்து உங்களை முற்றிலும் பிரித்துக் கொண்டு தனித்திருங்கள். இல்லறத்தாருக்கு ஜீவர்களிடத்து அன்பு, பக்தர்களுக்குச் சேவை; கடவுளின் புனித நாம உச்சாடனம் ஆகியவை கடமைகளாகும். பணம் நமக்குப் பெற்றுத் தருவதெல்லாம் சோறும், கறியுமேயாகும். பணத்தையே உங்களுடைய உயிரும் உடலுமெனவோ, உங்களது ஒரே குறியும் நோக்கமும் எனவோ கருதாதீர்கள். அகங்காரம் இருக்கும் வரையில் ஞானமும் முக்தியும் கைகூடாது; பிறப்பும் இறப்பும் இருந்தே தீரும்; நீங்காது.இல்லறத்தில் நம்பிக்கை கொள்ளுங்கள். கடவுளை நம்பி இருங்கள்; பின்னர் நீங்களாக எதையுமே செய்ய வேண்டியிராது. அன்னை காளி உங்கள் பொருட்டு யாவற்றையும் தாமே செய்வாள். சம்சாரமாகிய பெருங்கடலில் ஆறு முதலைகள் உள்ளன. காமம், குரோதம், லோபம், மோகம், மதம், மாச்சரியம் என்பவையே அந்த முதலைகளாம். பெண்ணாசையை ஒழித்தவன் உலகத்தையே துறந்தவன் ஆவான். அவனுக்கு இறைவன் வெகு அருகில் இருக்கிறார்.மாயை என்பது தாய், தந்தை, சகோதர, சகோதரிகள், மனைவி, மக்கள், உற்றார், உறவினர் முதலியவர்களிடம் ஒருவனுக்கு உண்டாகும் பாசமாகும். எல்லா உயிர்களிடமும் சமமாகப் பரவும் அன்புக்கு தயை என்று பெயர்.

Seat of Arunachala Ramana

When the skull was sealed I experienced a brilliant light, like that of an arc lamp, and an indescribable joy and coolness filled my being. This light and joy continued for several hours. During this time I didn't move about and I was unconscious of what was going on around me. You may have seen a light focused on to a concave mirror. Its light is reflected with a single beam onto a point. Well, sometime about midnight all the light, like a concave mirror, was focussed onto the Heart. Then all the light drained into the Heart. The Kundalini was completely sucked into the Heart and the Heart was opened - that is the seat of Arunachala Ramana.

- Sri Ramana Maharshi

In exchange for myself, he gave me his own Self

Our refuge
Our true refuge is the Lord of the Self, whose grace illuminates our hearts, preparing us for the realisation of selfhood's supreme and unique reality, where the mind, freed from delusion, suffers no more the deceitful illusion of duality.

Our one salvation is to dwell in the state of righteousness, whose spreading radiance suffuses the ocean of grace at his holy feet, where the bewildered mind -- intoxicated by the ego whose nature is ignorance, and raging like an angry elephant -- is cooled and refreshed.

He revealed to me the true nature of the 'I', so that the bitter error [pramada] which kept me apart from him was removed. Our sole refuge is at his holy feet where, in exchange for myself, he gave me his own Self, which shines in the transcendent state of liberation suffusing my heart.

Once I had bowed my head in reverence to him, my Lord and Master granted me his grace, so that I no longer needed to seek out any other teachers whom I might petition with decorous speech in search of some truth. His holy feet are my only refuge.

Joyfully do we, his devotees, praise on high the holy feet of him who rules us, freeing us from the power and destructive pride that intoxicated us and routing the tumultuous onslaught of the deadly foes spawned by our own deeds.

~ Muruganar, Sri Guru Ramana Prasadam, verses 621 - 625, translated by Robert Butler

மனம் என்பதும் அகந்தையும் - பகவான் ரமணர்

மனம் எப்போதும் ஒரு தூல வடிவை அனுசரித்து நிற்கும். தனியே நில்லாது. மனமே சூட்சும சரீரம் என்றும் ஜீவன் என்றும் சொல்லப்படுகிறது.
நினைத்தல், நிச்சயித்தல் என்பன மனதின் தர்மங்கள். இதுவே இந்திரியங்களுக்குக் கண்போன்ற இடம். இந்திரியங்கள் வெளியே இருப்பதால் "புறக்கரணம்" என்றும், மனம் உள்ளே இருப்பதால் "அகக்கரணம்" என்றும் அறியப்படுகின்றன.
எண்ணங்களின் குவியலே மனம். அகந்தை இல்லாமல் மனம் இருக்க முடியாது. ஆகவே எல்லா எண்ணங்களிலும் அகந்தை இருக்கிறது.
வலிமையாகச் சிந்திக்கும் போது தான் மனம் வலிமை பெறுகிறது என்பது பொதுவான எண்ணம். ஆனால் எண்ணங்களிலிருந்து விடுதலைப் பட்ட மனமே வலிமையானது.
மனம் அலைபாயும் போது, சக்தி எண்ணத்தினால் சிதறிப் போய் பலவீனமடைகிறது. மனம் ஒரே எண்ணத்தோடு இருக்கும்போது சக்தி சேமிக்கப்படுகிறது, மனம் வலிமை பெறுகிறது.

.

Who Am I? - (Nan Yar)

Teachings of Bhagavan Sri Ramana MaharshiTranslated from the original Tamil
by Dr. T.M.P. Mahadevan
Published by Sri Ramanasramam, India
-------------------------------

INTRODUCTION
"Who am I?" is the title given to a set of questions and answers bearing on Self-enquiry. The questions were put to Bhagavan Sri Ramana Maharshi by one Sri M. Sivaprakasam Pillai about the year 1902. Sri Pillai, a graduate in Philosophy, was at the time employed in the Revenue Department of the South Arcot Collectorate.
During his visit to Tiruvannamalai in 1902 on official work, he went to Virupaksha Cave on Arunachala Hill and met the Master there. He sought from him spiritual guidance, and solicited answers to questions relating to Self-enquiry.
As Bhagavan was not talking then, not because of any vow he had taken, but because he did not have the inclination to talk, he answered the questions put to him by gestures, and when these were not understood, by writing.
As recollected and recorded by Sri Sivaprakasam Pillai, there were fourteen questions with answers to them given by Bhagavan. This record was first published by Sri Pillai in 1923, along with a couple of poems composed by himself relating how Bhagavan's grace operated in his case by dispelling his doubts and by saving him from a crisis in life.
'Who am I?' has been published several times subsequently. We find thirty questions and answers in some editions and twenty-eight in others. There is also another published version in which the questions are not given, and the teachings are rearranged in the form of an essay. The extant English translation is of this essay. The present rendering is of the text in the form of twenty-eight questions and answers.
Along with Vicharasangraham (Self-Enquiry), Nan Yar (Who am I?) constitutes the first set of instructions in the Master's own words. These two are the only prose-pieces among Bhagavan's Works. They clearly set forth the central teaching that the direct path to liberation is Self-enquiry.
The particular mode in which the enquiry is to be made is lucidly set forth in Nan Yar. The mind consists of thoughts. The 'I' thought is the first to arise in the mind. When the enquiry 'Who am I?' is persistently pursued, all other thoughts get destroyed, and finally the 'I' thought itself vanishes leaving the supreme non-dual Self alone.
The false identification of the Self with the phenomena of non-self such as the body and mind thus ends, and there is illumination, Sakshatkara. The process of enquiry of course, is not an easy one. As one enquires 'Who am I?', other thoughts will arise; but as these arise, one should not yield to them by following them, on the contrary, one should ask 'To whom do they arise?'
In order to do this, one has to be extremely vigilant. Through constant enquiry one should make the mind stay in its source, without allowing it to wander away and get lost in the mazes of thought created by itself. All other disciplines such as breath-control and meditation on the forms of God should be regarded as auxiliary practices. They are useful in so far as they help the mind to become quiescent and one-pointed.
For the mind that has gained skill in concentration, Self-enquiry becomes comparatively easy. It is by ceaseless enquiry that the thoughts are destroyed and the Self realized - the plenary Reality in which there is not even the 'I' thought, the experience which is referred to as "Silence".
This, in substance, is Bhagavan Sri Ramana Maharshi's teaching in Nan Yar (Who am I?).

T. M. P. MAHADEVAN
University of Madras
June 30, 1982

---

Om Namo Bhagavathe Sri Ramanaya

Who Am I? - (Nan Yar?)

As all living beings desire to be happy always, without misery, as in the case of everyone there is observed supreme love for one's self, and as happiness alone is the cause for love, in order to gain that happiness which is one's nature and which is experienced in the state of deep sleep where there is no mind, one should know one's self. For that, the path of knowledge, the inquiry of the form "Who am I?", is the principal means.

---

1 . Who am I ?
The gross body which is composed of the seven humours (dhatus), I am not; the five cognitive sense organs, viz. the senses of hearing, touch, sight, taste, and smell, which apprehend their respective objects, viz. sound, touch, colour, taste, and odour, I am not; the five cognitive sense-organs, viz. the organs of speech, locomotion, grasping, excretion, and procreation, which have as their respective functions speaking, moving, grasping, excreting, and enjoying, I am not; the five vital airs, prana, etc., which perform respectively the five functions of in-breathing, etc., I am not; even the mind which thinks, I am not; the nescience too, which is endowed only with the residual impressions of objects, and in which there are no objects and no functioning's, I am not.
2. If I am none of these, then who am I?
After negating all of the above-mentioned as 'not this', 'not this', that Awareness which alone remains - that I am.
3. What is the nature of Awareness?
The nature of Awareness is existence-consciousness-bliss
4. When will the realization of the Self be gained?
When the world which is what-is-seen has been removed, there will be realization of the Self which is the seer.
5. Will there not be realization of the Self even while the world is there (taken as real)?
There will not be.
6. Why?
The seer and the object seen are like the rope and the snake. Just as the knowledge of the rope which is the substrate will not arise unless the false knowledge of the illusory serpent goes, so the realization of the Self which is the substrate will not be gained unless the belief that the world is real is removed.
7. When will the world which is the object seen be removed?
When the mind, which is the cause of all cognition's and of all actions, becomes quiescent, the world will disappear.
8. What is the nature of the mind?
What is called 'mind' is a wondrous power residing in the Self. It causes all thoughts to arise. Apart from thoughts, there is no such thing as mind. Therefore, thought is the nature of mind. Apart from thoughts, there is no independent entity called the world. In deep sleep there are no thoughts, and there is no world. In the states of waking and dream, there are thoughts, and there is a world also. Just as the spider emits the thread (of the web) out of itself and again withdraws it into itself, likewise the mind projects the world out of itself and again resolves it into itself. When the mind comes out of the Self, the world appears. Therefore, when the world appears (to be real), the Self does not appear; and when the Self appears (shines) the world does not appear. When one persistently inquires into the nature of the mind, the mind will end leaving the Self (as the residue). What is referred to as the Self is the Atman. The mind always exists only in dependence on something gross; it cannot stay alone. It is the mind that is called the subtle body or the soul (jiva).
9. What is the path of inquiry for understanding the nature of the mind?
That which rises as 'I' in this body is the mind. If one inquires as to where in the body the thought 'I' rises first, one would discover that it rises in the heart. That is the place of the mind's origin. Even if one thinks constantly 'I' 'I', one will be led to that place. Of all the thoughts that arise in the mind, the 'I' thought is the first. It is only after the rise of this that the other thoughts arise. It is after the appearance of the first personal pronoun that the second and third personal pronouns appear; without the first personal pronoun there will not be the second and third.
10. How will the mind become quiescent?
By the inquiry 'Who am I?'. The thought 'who am I?' will destroy all other thoughts, and like the stick used for stirring the burning pyre, it will itself in the end get destroyed. Then, there will arise Self-realization.
11. What is the means for constantly holding on to the thought 'Who am I?'
When other thoughts arise, one should not pursue them, but should inquire: 'To whom do they arise?' It does not matter how many thoughts arise. As each thought arises, one should inquire with diligence, "To whom has this thought arisen?". The answer that would emerge would be "To me". Thereupon if one inquires "Who am I?", the mind will go back to its source; and the thought that arose will become quiescent. With repeated practice in this manner, the mind will develop the skill to stay in its source. When the mind that is subtle goes out through the brain and the sense-organs, the gross names and forms appear; when it stays in the heart, the names and forms disappear. Not letting the mind go out, but retaining it in the Heart is what is called "inwardness" (antar-mukha). Letting the mind go out of the Heart is known as "externalisation" (bahir-mukha). Thus, when the mind stays in the Heart, the 'I' which is the source of all thoughts will go, and the Self which ever exists will shine. Whatever one does, one should do without the egoity "I". If one acts in that way, all will appear as of the nature of Siva (God).
12. Are there no other means for making the mind quiescent?
Other than inquiry, there are no adequate means. If through other means it is sought to control the mind, the mind will appear to be controlled, but will again go forth. Through the control of breath also, the mind will become quiescent; but it will be quiescent only so long as the breath remains controlled, and when the breath resumes the mind also will again start moving and will wander as impelled by residual impressions. The source is the same for both mind and breath. Thought, indeed, is the nature of the mind. The thought "I" is the first thought of the mind; and that is egoity. It is from that whence egoity originates that breath also originates. Therefore, when the mind becomes quiescent, the breath is controlled, and when the breath is controlled the mind becomes quiescent. But in deep sleep, although the mind becomes quiescent, the breath does not stop. This is because of the will of God, so that the body may be preserved and other people may not be under the impression that it is dead. In the state of waking and in samadhi, when the mind becomes quiescent the breath is controlled. Breath is the gross form of mind. Till the time of death, the mind keeps breath in the body; and when the body dies the mind takes the breath along with it. Therefore, the exercise of breath-control is only an aid for rendering the mind quiescent (manonigraha); it will not destroy the mind (manonasa).
Like the practice of breath-control. meditation on the forms of God, repetition of mantras, restriction on food, etc., are but aids for rendering the mind quiescent.
Through meditation on the forms of God and through repetition of mantras, the mind becomes one-pointed. The mind will always be wandering. Just as when a chain is given to an elephant to hold in its trunk it will go along grasping the chain and nothing else, so also when the mind is occupied with a name or form it will grasp that alone. When the mind expands in the form of countless thoughts, each thought becomes weak; but as thoughts get resolved the mind becomes one-pointed and strong; for such a mind Self-inquiry will become easy. Of all the restrictive rules, that relating to the taking of sattvic food in moderate quantities is the best; by observing this rule, the sattvic quality of mind will increase, and that will be helpful to Self-inquiry.
13. The residual impressions (thoughts) of objects appear wending like the waves of an ocean. When will all of them get destroyed?
As the meditation on the Self rises higher and higher, the thoughts will get destroyed.
14. Is it possible for the residual impressions of objects that come from beginningless time, as it were, to be resolved, and for one to remain as the pure Self?
Without yielding to the doubt "Is it possible, or not?", one should persistently hold on to the meditation on the Self. Even if one be a great sinner, one should not worry and weep "Oh! I am a sinner, how can I be saved?"; one should completely renounce the thought "I am a sinner"; and concentrate keenly on meditation on the Self; then, one would surely succeed. There are not two minds - one good and the other evil; the mind is only one. It is the residual impressions that are of two kinds - auspicious and inauspicious. When the mind is under the influence of auspicious impressions it is called good; and when it is under the influence of inauspicious impressions it is regarded as evil.
The mind should not be allowed to wander towards worldly objects and what concerns other people. However bad other people may be, one should bear no hatred for them. Both desire and hatred should be eschewed. All that one gives to others one gives to one's self. If this truth is understood who will not give to others? When one's self arises all arises; when one's self becomes quiescent all becomes quiescent. To the extent we behave with humility, to that extent there will result good. If the mind is rendered quiescent, one may live anywhere.
15. How long should inquiry be practised?
As long as there are impressions of objects in the mind, so long the inquiry "Who am I?" is required. As thoughts arise they should be destroyed then and there in the very place of their origin, through inquiry. If one resorts to contemplation of the Self unintermittently, until the Self is gained, that alone would do. As long as there are enemies within the fortress, they will continue to sally forth; if they are destroyed as they emerge, the fortress will fall into our hands.
16. What is the nature of the Self?
What exists in truth is the Self alone. The world, the individual soul, and God are appearances in it. like silver in mother-of-pearl, these three appear at the same time, and disappear at the same time. The Self is that where there is absolutely no "I" thought. That is called "Silence". The Self itself is the world; the Self itself is "I"; the Self itself is God; all is Siva, the Self.
17. Is not everything the work of God?
Without desire, resolve, or effort, the sun rises; and in its mere presence, the sun-stone emits fire, the lotus blooms, water evaporates; people perform their various functions and then rest. Just as in the presence of the magnet the needle moves, it is by virtue of the mere presence of God that the souls governed by the three (cosmic) functions or the fivefold divine activity perform their actions and then rest, in accordance with their respective karmas. God has no resolve; no karma attaches itself to Him. That is like worldly actions not affecting the sun, or like the merits and demerits of the other four elements not affecting all pervading space.
18. Of the devotees, who is the greatest?
He who gives himself up to the Self that is God is the most excellent devotee. Giving one's self up to God means remaining constantly in the Self without giving room for the rise of any thoughts other than that of the Self. Whatever burdens are thrown on God, He bears them. Since the supreme power of God makes all things move, why should we, without submitting ourselves to it, constantly worry ourselves with thoughts as to what should be done and how, and what should not be done and how not? We know that the train carries all loads, so after getting on it why should we carry our small luggage on our head to our discomfort, instead of putting it down in the train and feeling at ease?
19. What is non-attachment?
As thoughts arise, destroying them utterly without any residue in the very place of their origin is non-attachment. Just as the pearl-diver ties a stone to his waist, sinks to the bottom of the sea and there takes the pearls, so each one of us should be endowed with non-attachment, dive within oneself and obtain the Self-Pearl.
20. Is it not possible for God and the Guru to effect the release of a soul?
God and the Guru will only show the way to release; they will not by themselves take the soul to the state of release. In truth, God and the Guru are not different. Just as the prey which has fallen into the jaws of a tiger has no escape, so those who have come within the ambit of the Guru's gracious look will be saved by the Guru and will not get lost; yet, each one should by his own effort pursue the path shown by God or Guru and gain release. One can know oneself only with one's own eye of knowledge, and not with somebody else's. Does he who is Rama require the help of a mirror to know that he is Rama?
21. Is it necessary for one who longs for release to inquire into the nature of categories (tattvas)?
Just as one who wants to throw away garbage has no need to analyse it and see what it is, so one who wants to know the Self has no need to count the number of categories or inquire into their characteristics; what he has to do is to reject altogether the categories that hide the Self. The world should be considered like a dream.
22. Is there no difference between waking and dream?
Waking is long and a dream short; other than this there is no difference. Just as waking happenings seem real while awake. so do those in a dream while dreaming. In dream the mind takes on another body. In both waking and dream states thoughts. names and forms occur simultaneously.
23. Is it any use reading books for those who long for release?
All the texts say that in order to gain release one should render the mind quiescent; therefore their conclusive teaching is that the mind should be rendered quiescent; once this has been understood there is no need for endless reading. In order to quieten the mind one has only to inquire within oneself what one's Self is; how could this search be done in books? One should know one's Self with one's own eye of wisdom. The Self is within the five sheaths; but books are outside them. Since the Self has to be inquired into by discarding the five sheaths, it is futile to search for it in books. There will come a time when one will have to forget all that one has learned.
24. What is happiness?
Happiness is the very nature of the Self; happiness and the Self are not different. There is no happiness in any object of the world. We imagine through our ignorance that we derive happiness from objects. When the mind goes out, it experiences misery. In truth, when its desires are fulfilled, it returns to its own place and enjoys the happiness that is the Self. Similarly, in the states of sleep, samadhi and fainting, and when the object desired is obtained or the object disliked is removed, the mind becomes inward-turned, and enjoys pure Self-Happiness. Thus the mind moves without rest alternately going out of the Self and returning to it. Under the tree the shade is pleasant; out in the open the heat is scorching. A person who has been going about in the sun feels cool when he reaches the shade. Someone who keeps on going from the shade into the sun and then back into the shade is a fool. A wise man stays permanently in the shade. Similarly, the mind of the one who knows the truth does not leave Brahman. The mind of the ignorant, on the contrary, revolves in the world, feeling miserable, and for a little time returns to Brahman to experience happiness. In fact, what is called the world is only thought. When the world disappears, i.e. when there is no thought, the mind experiences happiness; and when the world appears, it goes through misery.
25. What is wisdom-insight (jnana-drsti)?
Remaining quiet is what is called wisdom-insight. To remain quiet is to resolve the mind in the Self. Telepathy, knowing past, present and future happenings and clairvoyance do not constitute wisdom-insight.
26. What is the relation between desirelessness and wisdom?
Desirelessness is wisdom. The two are not different; they are the same. Desirelessness is refraining from turning the mind towards any object. Wisdom means the appearance of no object. In other words, not seeking what is other than the Self is detachment or desirelessness; not leaving the Self is wisdom.
27. What is the difference between inquiry and meditation?
Inquiry consists in retaining the mind in the Self. Meditation consists in thinking that one's self is Brahman, existence-consciousness-bliss.
28. What is release?
Inquiring into the nature of one's self that is in bondage, and realising one's true nature is release.

SRI RAMANARPANAM ASTU

To Beloved Bhagavan

Oh Lord of Love, Who dwells within my heart!
May I sing Thy Praise through all Eternity,
Thou, the Adorable One, the All-compassionate,
Whose Loving smile illumines all the world,
Who art tender as a mother and strong as a father,
Thou, whose sublime life is an inspiring sermon
Fill me with Thy Presence, Beloved Master,
with the Nectar of Thy Grace;
May Thy great Love and Light fill my heart to the full.
Resting secure in Thy Presence
And knowing whence cometh Peace, Guidance and Strength,
May I always listen; for, in the Silence
I hear Thy Voice, -
The Voice of God.

~ Eleanor Pauline Noye, Golden Jubilee Souvenir 1896-1946, p. 236

without wasting a moment

If you want to attain liberation and redeem yourself by cutting asunder with the sword of

jnana the false ignorance that has strongly bound you in the form of a jiva, let your mind
spring up immediately with surging love and, without wasting a moment of your life,
meditate constantly upon the golden lotus-like feet of the Lord who, in the form of the
Guru, has taken you into his fold.

By taking the Sadguru as one’s sole refuge, one should know, through his grace, that the
cause of the continuous and distressing confusion that nurtures births is the fragmented
mind which regards itself as different from God, Atma-swarupa. One should also learn
from him the means for ending it [the fragmented mind] and, adopting that means, one
should steadfastly unite with the Self, the ego-free swarupa, and abide in mauna. This
alone bestows eminence.

~ Guru Vachaka Kovai

Ramana Maharshi : Is not sleep state nearer to pure Consciousness than the waking state

Question : Relatively speaking, is not the sleep state nearer to pure Consciousness than the waking state ?
Ramana Maharshi : Yes, in this sense: when passing from sleep to waking the `I'-thought [individual self] must start and the mind must come into play. Then thoughts arise and the functions of the body come into operation. All these together make us say that we are awake. The absence of all this evolution is the characteristic of sleep and therefore it is nearer to pure consciousness than the waking state.

But one should not therefore desire to be always in sleep. In the first place it is impossible, for it will necessarily alternate with the other states. Secondly it cannot be the state of bliss in which the jnani is, for his state is permanent and not alternating. Moreover, the sleep state is not recognized to be one of awareness by people, but the sage is always aware. Thus the sleep state differs from the state in which the sage is established.

Still more, the sleep state is free from thoughts and their impression on the individual. It cannot be altered by one's will because effort is impossible in that condition. Although nearer to pure consciousness, it is not fit for efforts to realize the Self.

அருணாசலம் தந்த கருணாசலம்!

“நான்” என்று தன்னைக் கூறிக்கொள்ளும் தகுதி படைத்தவர் யார்? நேற்று, இன்று, நாளை என அனவரதம் காலத்தைக் கடந்து, உலகம் தோன்றுவதற்கு முன்பிருந்து உலகம் அழிந்த பின்னும் இருக்கக்கூடிய ஒருவரே தன்னை “நான்” எனக் கூறிக்கொள்ள முடியும். இன்றிருப்பவர் நாளை இல்லை; இன்று “நான்” ஆக இருப்பவர் நாளை “அது” வாகிவிடும் நிலையில் பரமாத்மா ஒருவரே “நான்” என தன்னைக் கூறிக்கொள்ள முடியும்; தன்னை அந்தப் பரம்பொருளாகவே உணர்ந்த பிரஹ்மநிஷ்டர்களும் அந்தத் தகுதி பெறுகிறார்கள். பிரஹ்மஞானியான ஒரு குருவினால் “தத்-துவம்-அஸி” என்ற மஹாவாக்யத்தின் மூலம் பிரஹ்ம ஞானம் உணர்த்தப்பெற்று அனுபவத்தினால் பக்குவமடைந்து “ஸர்வம்-கலு-இதம்-பிரஹ்ம” என்னும் ஞானமடைந்த நிலையில் உலகிலுள்ள தான் காணும், யாவுமே அந்தப் பிரஹ்மஸ்வரூபம்தான் என உணர்ந்து, அதில் தானும் ஒரு துகளாக இருப்பதனால் “அஹம்-பிரஹ்மாஸ்மி” என்னும் நிலையில் ஒருவனால் தன்னை தைர்யமாக “நான்” எனக் கூறிக்கொள்ள முடியும். அவ்வாறு எவ்வுயிரிலும் பரம்பொருளைக் கண்டு, தன்னையும் பரம்பொருளாக உணர்ந்த பகவான் ஸ்ரீரமணர் கூட வெகு துர்லபமாகவே தன்னை “நான்” என குறிப்பிட்டுக்கொண்டிருக்கிறார். “இவன்” என்றோ “இந்தக் கட்டை” என்றோதான் தன்னை அவர் குறிப்பிடுவது வழக்கம். இந்த வெள்ளையுடுத்திய, சந்யாசம் ஏற்காமலேயே துறவிபோல் வாழ்ந்த மஹானைப் பற்றி சிறிது பார்ப்போம்.

பரம்பொருளைப் பற்றிய தேடலுடன் பாரதம் வந்த மேனாட்டு அறிஞர்கள் பலருண்டு. உள்ளத்தில் அலைமோதும் ஆன்மிக வினாக்களுக்கு விடை தேடி அவ்வாறு பாரத தேசமெங்கும் பல ஆன்மிகப் பெரியவர்களைக் கண்டும் உள்ளம் நிறையாதவர் திரு. பால்பிரண்டன். ஒரு பேரறிஞரான சென்னை வாழ் நண்பரின் உதவியுடன் காஞ்சிமாமுனிவரைக் கண்டு அவர் அறிவுரைப்படி திருவண்ணாமலையிலுள்ள பகவான் ரமணரை அணுகிய அவருடைய மனத்தில் அதுவரை அலைமோதிய எண்ணற்ற வினாக்கள் அம்மாமுனிவரைக் கண்டவுடனேயே மாயமாய் மறைந்தன. அவர் சந்நிதியில் அந்த அறிஞரின் மனத்தில் அதுவரை உணர்ந்தறியாததொரு நிம்மதி நிறைந்தது. தான் கேட்கத் தயாரித்து வந்த எந்த வினாவுக்கும் அவசியமில்லாது அவை யாவும் அர்த்தமற்றதாகிவிட்டன. ரமணரின் மௌனமே அவற்றுக்கு பதிலான நிலையில், “குரோஸ்து மௌனம் வ்யாக்யானம், ஸிஷ்யா: சின்ன ஸம்ஸயா:” என்னும் தக்ஷிணாமூர்த்தி தத்துவம் அங்கு உண்மையானது. ரமணரின் பேரொளி அவரில் நிறைந்து, அது முதல் அவரை அங்கே தங்கி அவர் வாய்மொழியாகவே பல ஆன்மிக விளக்கங்களைக் கேட்கும் பேறு பெறச் செய்தது. இவர் ஸ்ரீரமணரின் பேரருளில் நனைந்த அரும்பெரும் பக்தர்களில் ஒரு சிறு துளியே.

இவ்வாறு அருணையின் பேரொளியாய்த் திகழ்ந்த ஸ்ரீரமணர், சிறுவயதில் இவ்விதம் சிறக்கப் போகிறார் என்னும் அறிகுறி எதுவும் தெரியாது இருந்தவர் தான். மீனாக்ஷி அருளாட்சி புரியும் மதுரையம்பதிக்கு அருகில் திருச்சுழி என்னும் ஊரில் 1879ஆம் ஆண்டு ஆருத்ரா தரிசனத்தன்று, ஆசாரமிகு திரு.சுந்தரம் ஐயர், அழகம்மாள் தம்பதியின் பேரருட் புதல்வனாக, நான்கு மகவுகளில் இரண்டாவதவராக பிறந்த திரு. வெங்கடராமனென்னும் இயற்பெயர் கொண்டவர் இவர். படிப்பில் சுமாரானவராகவே இருந்த இவர் விளையாட்டில் மட்டும் ஈடுபாடு கொண்டவராகத் திகழ்ந்தார். இவர் இடம்பெறும் குழுவைத்தேடி வெற்றி வந்ததால் அனைவரும் அவரைத் “தங்கக் கை” என அழைத்தனர். தன் தகப்பனாரின் சகோதரர், திரு. சுப்பய்யரிடம் திண்டுக்கல்லிலும், மதுரையிலும் தங்கிக் கல்விகற்ற இவர், 1892இல் தன் தந்தையார் இறைவனடி சேர்ந்த பின் ஒரு நாள் காலை பள்ளிக்குச் செல்லும் வழியில் திரு. கிருஷ்ணபிக்ஷு என்னும் முதிய உறவினரைக் கண்டு அவர் எங்கிருந்து வருகிறார் என வினவ அவர், “அருணாசலத்திலிருந்து” எனக் கூறியதும் அந்தப் பெயர் தனக்கு மிகவும் பரிச்சயமானதாக இருப்பதாக உணர்ந்தார். அது எங்கிருக்கிறது என்றும் அவரிடமிருந்து தெரிந்து கொண்டார். இது நடந்து ஒரு மாதகாலத்தில் சேக்கிழார் இயற்றிய பெரியபுராணத்தின் ஒரு பிரதி அவருக்குக் கிடைத்தது. அதன் வாயிலாக அறுபத்து மூன்று நாயன்மாரின் சரித்திரத்தை அறிந்த அவர் பக்தி மேலீட்டால் மதுரை மீனாட்சி அம்மன் கோவிலுக்குச் செல்லலானார்.

இதைத் தொடர்ந்து 1896ஆம் ஆண்டு பதினாறு வயதினரான திரு. வெங்கடராமனின் வாழ்வில் ஒரு மகத்தான மாற்றம் நேர்ந்தது. அவருடைய ஆன்மா அவர் உடலினின்றும் வேறான நிலையில், உடலழிந்த பின்னும் “நான்” எனப்படும் ஆன்மா வாழ்கிறது என உணர்ந்தார். இதன் பின் ஒரு நாள் வீட்டின் முதல் மாடியறையில் தனியே இருந்த அவருக்குத் திடீரென மரணபயம் உண்டானது. உடல் ஆரோக்கியமாக இருந்த நிலையிலும் இந்த பயம் உண்டானபோது மரணத்தை அனுபவிக்கத் தொடங்கினார். உடலினின்றும் ஆன்மா வேறாவதையும், சிறிது நேரத்தில் நிலைமை பழையபடி ஆவதையும் உணர்ந்தார். இந்த அனுபவத்துக்குப் பிறகு மரணபயம் ஓடியொழிந்தது. இதன் பிறகு படிப்பிலோ, நண்பர்களிடமோ, உறவினர்களிடமோ அவருடைய நாட்டம் குறைந்தது. ஆன்மாவில் ஆழ்வதினும் அதிகமான நிலையில் மீனாட்சி கோவில் பிராகாரங்களில் தியானத்தில் அடிக்கடி ஆழ்ந்தார். சுமார் ஆறு வாரங்கள் கடந்த நிலையில் ஒரு நாள் கணக்குப் பாடத்தில் மனம் செல்லாத அவர், பாதியிலேயே அதைத் தூக்கியெறிந்து விட்டுத் தன் நீண்ட நாளைய அவாவான அருணாசலத்தைத் தேடிக் கிளம்பிவிட்டார். அண்ணனிடம் தான் விசேஷ வகுப்புக்காகச் செல்வதாகக் கூறி, வழியில் தன் கல்லூரிக் கட்டணத்தைச் செலுத்த அவர் எடுத்துச் செல்லக்கூறிய ஐந்து ரூபாயில் தன் வழிச்செலவுக்காக மூன்று ரூபாய் மட்டுமே எடுத்துக் கொண்டு, மீதியை ஒரு சிறிய சீட்டில், “இது தன் தகப்பனின் ஆணைப்படி தகப்பனைக்காணச் செல்கிறது. வீணாகத் தேடி பணம் செலவழிக்க வேண்டாம்.” என எழுதி வைத்து விட்டு, ரயிலேறி விழுப்புரத்தை அடைந்து, தன்னிடம் இருந்த மீதி பணத்துக்கு மாம்பழப்பட்டு வரை ரயிலில் பயணம் செய்து மீதி 30 மைல் தூரத்துக்கு நடக்கலானார். வழியில் கீழூர் என்னுமிடத்தில் பசியினாலும், களைப்பினாலும் மயங்கி விழுந்த அவரை திரு.முத்துகிருஷ்ண பாகவதர் என்னும் ஒரு மகான் உணவும் தங்குமிடமும் தந்து ஆதரித்தார். அவரிடம் தன் காது கடுக்கன்களைத் தந்து பணம் பெற்று திருவண்ணாமலையை அடைந்தார். அங்கு அருணாசலேஸ்வரர் சந்நிதியில் எவருமே இல்லாத ஏகாந்தச் சூழலில், கர்ப்பகிருஹத்தில் நுழைந்து உவகை பொங்க லிங்கத்தை அணைத்து, “அப்பனே! நீங்கள் அழைத்தபடி நான் வந்துவிட்டேன்” எனக் கூறினார்.

முதல் சிலவாரங்கள் ஆயிரம் கால் மண்டபத்திலும், பிறகு பாதாள லிங்கத்தினருகிலும் ஆழ்ந்த சமாதியில் ஆழ்ந்தார். இங்குதான் மஹான் சேஷாத்ரி ஸ்வாமிகள் அவரைக் கண்டு இந்தப் பாலயோகியைக் காத்திடத் திருவுள்ளம் கொண்டார். அங்கு சுமார் ஆறு வாரங்கள் தங்கியபின் சுப்ரஹ்மண்யர் சந்நிதியில் உலகையும், உடலையும் மறந்த நிலையில் தங்கினார். பிறகு குருமூர்த்தத்துக்கு அருகே மாம்பழத்தோப்பில் அவர் தியானத்தில் ஆழ்ந்தபோது பழனிச்சாமி என்ற சாது அவரிடம் லயித்த மனத்தினராக, அவருடனேயே அவருடைய நிரந்தரப் பணியாளராகத் தங்கிவிட்டார். இந்தப் பாலயோகி குருமூர்த்தத்திலிருந்து 1899ஆம் ஆண்டு விரூபாக்ஷா குகைக்குச் சென்று 1916வரை தங்கியபோதும், அங்கிருந்து ஸ்கந்தாஸ்ரமத்திற்குச் சென்று அந்த குகையில் 1922 வரை தங்கிய போதும் இடைவிடாது ஸ்ரீரமணரை, அவர் தன்னிலை மறந்து தியானத்தில் ஆழ்ந்த நிலையில் காத்து, அவருக்காக பிச்சையெடுத்தாகிலும் சமைத்து உணவளித்து பாதுகாத்தவர் பழனிச்சாமியே யாவார்.

ஸ்ரீரமணரின் ஞான ஒளியானது, அவர் பெரும்பாலும் மௌனத்திலேயே ஆழ்ந்து, தனிமையில் தியானத்திலாழ்ந்த போதிலும், நாளடைவில் அவரைக் காண வரும் பக்தர்கள் பலரை ஈர்த்தது. இதற்குள் அவர் இருப்பிடத்தை அறிந்து கொண்ட அவருடைய தமையனார் திரு.நாகசாமி திரும்பி வரும்படி அவரை அழைக்க வந்து தன் முயற்சியில் தோற்றுத் திரும்பினார். அவருடன் வந்த தாயாரும் வருத்தத்துடன் திரும்ப நேரிட்டது. 1899இல் ஸ்ரீரமணர் ஸத்குரு குகையிலும், குரு நமச்சிவாய குகையிலும் சிறிது காலம் தங்கி பிறகு விரூபாக்ஷா குகையினை அடைந்து 17 ஆண்டுகள் அங்கு தங்கினார். 1902இல் திரு.சிவப்பிரகாசம் பிள்ளை என்னும் அரசாங்க அதிகாரி ஒருவர் ஸ்ரீரமணரிடம் ஆத்மஞானம் வேண்டி வந்தார். அவர் கேட்ட பதினான்கு கேள்விகளுக்கு இந்த இளம்யோகி அளித்த பதில்களே ஸ்ரீரமணர் ஆத்ம விசாரத்தில் முதன் முறையாகச் செய்த உபதேசம். அதுவே “நான் யார்?” என்னும் நூலாகப் பரிமளித்தது. ஸ்ரீரமணரின் பக்தர்களில் மிக முக்கியமானவர், திரு.காவ்யகண்ட கணபதி சாஸ்திரி என்னும் ஒரு வேதவித்து. 1907இல் ஸ்ரீரமணரைக் காணவந்த அவர், அவரிடம் உபதேசம் பெற்று அவரை ‘பகவான் ஸ்ரீரமண மஹரிஷி’ என அழைக்கலானார். இதுவே பிறகு அவருடைய பெயராக நிலைத்தது.

1911இல் ஸ்ரீரமணரைக் காணவந்த காவல் அதிகாரியான திரு.ப்ராங்க் ஹம்ப்ரிஸ் என்பவர்தான் மஹரிஷியின் மேனாட்டு பக்தர்களில் முதலாமவர். இவரைத் தொடர்ந்துதான் திரு.பால்பிரண்டன் 1931ஆம் ஆண்டு பகவானால் ஆட்கொள்ளப்பட்டார். இவரைத் தொடர்ந்து திரு.பரமஹம்ஸ யோகாநந்தர், திரு.ஸாமர் செட்மாம், திரு.மர்ஸடிஸ் டி அகோஸ்டா, திரு.ஜூலியன் பி.ஜான்சன், மற்றும் திரு.ஆர்தர் ஆஸ்போர்ன் முதலியவர்கள் பகவானின் திருவடி நிழலில் அருளடைந்தனர்.

உலகப்பற்றின்றியும், அஹங்காரமின்றியும், ஒரு துறவிபோல் வாழ்ந்த போதிலும் ஸ்ரீரமணர் முறைப்படி சந்யாசம் ஏற்றவரல்லர். அவர் விரூபாக்ஷா குகையில் வசிக்கத் தொடங்கிய காலக்கட்டத்தில் அவரிடம் வந்த பக்தரான ஒரு பிரபல மடத்தைச் சேர்ந்த சாஸ்திரிகளுக்கு இது குறையாகத் தெரிந்தது. அவர் பகவானிடம் தன் உள்ளத்திலிருப்பதைக் கூறி, தான் பிற்பகலில் மறுபடி வருவதாகவும் அதற்குள் பகவான் யோசித்து சம்மதித்தால் முறைப்படி அவருக்கு தீக்ஷையளித்து தங்கள் மடத்திலேயே ஓர் ஆசார்யராகச் செய்வதாகவும் கூறிச் சென்றார். அவர் சென்ற சிறிது நேரத்திலேயே ஒரு முதியவர் ஸ்ரீரமணரிடம் வந்து அவர் முன் ஒரு புத்தக மூட்டையினை வைத்துவிட்டு, தான் ஸ்நானம் செய்துவிட்டு வருவதால் கூறிச் சென்றார். அவரது புத்தக மூட்டையை பகவான் பார்வையிட அதில் ‘அருணாசல மாஹாத்மியம்’ என்னும் நூலில் ஒரு பதிகத்தில் ‘அருணமலைக்கு மூன்று யோஜனை விஸ்தீரணத்தில் வசிப்பவருக்கு நான் ஸம்சாரபந்தங்களினின்றும் முக்தியளிக்கிறேன். என்னுள் அவர்கள் எந்த தீக்ஷையும் எடுத்துக் கொள்ளாவிடிலும் கலப்பர்’ எனக் குறிப்பிடப் பட்டிருப்பதைக் கண்டார். பிற்பகலில் வந்த சாஸ்திரிகளுக்கு அதுவே பதிலாக அமைந்தது.

ஒரு சுத்த ஞானிக்கு என்றுமே ஜாதி மத பேதங்கள் இருந்ததில்லை. அதிலும் ‘ஸர்வம்-கலு--இதம்-பிரஹ்ம’ என்னும் உன்னத நிலையில் எங்கும் எதிலும் பரம்பொருளைக் காணும் பிரஹ்ம ஞானியான ஸ்ரீரமணருக்கு எவரும், எதுவும் சமம்தான். ஸ்கந்தாஸ்ரமத்தில் பகவான் இருந்தபோது ஒரு மனிதன் தன் குடும்பத்துடன் ஆஸ்ரமத்தின் நுழைவு வாசலில் நின்று பகவானை அணுகி நாங்கள் வந்தனம் செய்துகொள்ள அனுமதி வேண்டும்” என்று கேட்டான். “எதற்கு அனுமதி கேட்கிறாய்?” என அவர் கேட்க “நாங்கள் தீண்டத் தகாதவர்கள்” என அவன் பதிலுறுத்தான். பகவான் தனக்கு எந்த ஜாதி-மத பேதமும் கிடையாது எனக்கூற, அவர்கள் ஆனந்தமாக அவரை அணுகி நமஸ்கரித்து பத்து நிமிடங்களுக்கு மேல் அவரது திவ்யகடாக்ஷத்தில் திளைத்தனர்.

கேரளத்து புரட்சிகுருவான ஸ்ரீநாராயணகுரு ஸ்ரீரமண மஹரிஷியை ஆவலுடன் வந்து தரிசித்து அவருடன் உணவருந்தினார். இருவரிடையேயும் மௌனம்தான் மொழியானது. ஆனால் பகவானிடம் மனம் லயித்தவராக தன் இருப்பிடத்துக்குத் திரும்பிய பிறகு ‘நிவ்ருத்தி பஞ்சகம்’ என்னும் நூலை ஸம்ஸ்கிருதத்தில் இயற்றி ஸ்ரீரமணருக்கு அவர் அனுப்பினார்.

1912ஆம் ஆண்டில் பக்தர்களிடையே பகவான் இருந்தபோது தான் இளம் வயதில் தனியே இருக்கும்போது அனுபவித்த மரண அனுபவத்தை நிர்விகல்ப ஸமாதி நிலையில் சுமார் 15நிமிடங்கள் அனுபவித்தார். 1916ஆம் ஆண்டில் தன் இளைய மகன் திரு.நாகசுந்தரத்துடன் திருவண்ணாமலைக்கு வந்து சேர்ந்த பகவானின் தாயார் அழகம்மாள் ஒரு பக்தையாகவே அவருடன் வாழ்ந்து அவருக்குப் பணிவிடை செய்து 1922 ஆம் ஆண்டில் முக்தியடைந்தார். திரு.நாகசுந்தரம் சந்யாசியாகி சுவாமி நிரஞ்சனானந்தா என்னும் தீக்ஷாநாமத்துடன் ஆஸ்ரமவாசிகளுக்கு ‘சின்னசாமி’ ஆகிவிட்டார். ஸ்ரீரமணர் தன் தாயாருக்கு சமாதிகோவில் கட்டி காசியினின்று கொண்டுவரப்பட்டதொரு லிங்கத்தை அங்கு ஸ்தாபித்து மாத்ருபூதேஸ்வரர் ஆலயமாக அதை வழிபாட்டு ஸ்தலமாக ஆக்கினார். ஸ்கந்தாஸ்ரமத்திலிருந்து பகவான் சமாதி அமைத்த புதிதில் அடிக்கடி அங்கு செல்வது வழக்கமாயிற்று. இதைக் கூட ஒரு பந்தமாக அவர் கருதினாரோ என்னவோ ஒரு முறை அவ்வாறு வந்தவர் மலையடிவாரத்திலேயே தங்கிவிட்டார். அதுவே ரமணாஸ்ரமமாக வளர்ந்தது. அந்த ஆஸ்ரமத்தை நிர்மாணித்து விரிவுபடுத்தும் பணியை சின்னசாமி ஏற்றார். 1953இல் அவர் மறைந்த பிறகு மஹரிஷியின் சமாதியும் (1967). காற்றோட்டமான தியான மண்டபமும் (1970) கட்டப்பட்டன.

1926ஆம் ஆண்டில் தன் வழக்கமான கிரிபிரதக்ஷிணத்தையும், பின்வந்த வருடங்களில் சமையலறையில் தான் வேலை செய்வதையும் கூட நிறுத்திவிட்டு தன்னை தரிசிக்க வரும் பக்தர்களுடன் முழுநேரம் பகவான் இருக்கத் தொடங்கினார். பகவான் ஜாதி-மத பேதம் பாராத போதிலும் ஆசார சீலர்களான பல அந்தணர்கள் தனியே தடுப்புக்குப் பின்புறம் அமர்ந்து சாப்பிடுவது தவிர்க்க முடியாததாகியது. ஆகவே ஸ்ரீரமணர் சாப்பாட்டு அறையில் தடுப்புக்கு எதிரிலுள்ள ஆஸனத்திலேயே அமரத் தொடங்கினார். அவ்வாறு செய்கையில் ஆசாரசீலர்களான அந்தணர்களையும், அதே சமயம் இதரர்களையும் அவரால் சமமாக நோக்க முடிந்தது. எவரையும் புண்படுத்தாத மனம் கொண்ட அவர் எவருக்குமே நேராக உபதேசமும் செய்ததில்லை. ஓர் எளிய பக்தர் ஆஸ்ரம நுழைவாயிலில் வணங்கி உபதேசம் கோரியபோது “சிவசிவ” என்று சொல்லிக்கொண்டே இரு. அது உன்னைக் காப்பாற்றும்” எனக்கூறினார்.

எளிமையே உருவான ஸ்ரீரமணரைக் காணவந்த பூரி சங்கராசாரியார் அவருக்கு ஜரிகை வேலைப்பாடு மிகுந்த சால்வையினையும் ரூபாய் 116ஐயும் தந்தார். பணத்தை அவருக்கே திருப்பித் தந்துவிட்டு, அவர் வற்புறுத்தலுக்கிணங்கி சால்வையை மட்டும் ஏற்ற பகவான், பின்னர் அதன் ஜரிகைக் கரையினை அகற்றிவிட்டு ஓரத்தைத் தைக்கச் சொல்லி குளிர் காலங்களில் மட்டும் போர்த்துக் கொள்ள அதை உபயோகித்தார். இவருடைய உபதேசங்கள் அவர்களுக்கு வேதவாக்காயின. எந்தச் சமயமும் அதன் கோட்பாடுகளினால் பரவுவதில்லை.தன் நடத்தையினால் பிறருக்கு எடுத்துக் காட்டாக வாழ்ந்து காட்டும் ஓர் உபதேசகனாலேயே ஒரு சமயம் மக்களால் நம்பிக்கையுடன் ஏற்கப்படுகிறது.

1935ஆம் ஆண்டு திருவண்ணாமலைக்கு வந்து பகவானைத் தரிசித்த மேஜர் சாட்விக் என்பவர் “நான்” என்னும் எண்ணமே மற்ற எல்லா எண்ணங்களுக்கும் மூலகாரணம் என உணர்ந்து அதன் மரணத்தை (தன்னில்) விளக்கும் முறையில் ஓர் எளிய சமாதியினை அதற்கு எழுப்பினார்.

ஒரு பிரஹ்ம ஞானிக்கு எல்லா உயிர்களும் சமமாக, பரம்பொருளின் ஆவிர்பாவமாகவே தோன்றும்; அது மனிதரானாலும், மிருகமானாலும், பக்ஷியானாலும் சரி, எல்லாமே அவர் நோக்கில் சமமே எனக் கண்டோம். இது ஸ்ரீரமணர் விஷயத்தில் பிரத்யக்ஷமாக உணரப்பட்டது. அவரிடம் மிருகங்களும், பக்ஷிகளும் நெருங்கிப் பழகின. மலைக் குகைகளில் அவர் வசித்தபோது பாம்புகளும், தேள்களும் கூட அவர் மீது ஊறும். அவருக்கு எந்த விதமான பாதிப்போ பயமோ இருந்ததில்லை. ரமணாஸ்ரமத்திலும் லக்ஷ்மி பசுவைத் தவிர எண்ணற்ற அணில்கள், குருவிகள், மயில்கள், நாய்கள் மற்றும் குரங்குகள் கூட மஹரிஷியின் கூட வசித்தன. அவற்றில் ஏதேனும் இறந்தால் அவற்றுக்கு ஆஸ்ரமத்தில் ஒரு சமாதி எழுப்பப்படும். ஒரு சமயம் பெங்களூரிலிருந்து ஒரு பக்தரால் இரண்டு புறாக்கள் கொண்டுவரப்பட்டு மஹரிஷிக்கு அளிக்கப்பட்டன. இவற்றை ஆஸ்ரமத்திலிருந்த பூனை, குரங்கு முதலியவற்றினிடமிருந்து காப்பாற்றுவது கடினம் என அவற்றை ஏற்றுக் கொள்ளபகவான் தயங்கினார். ஆனால் அவை பகவானின் மடியை விட்டு அகல மறுத்துவிட்டன. அவற்றுக்கான கூண்டைக் கொண்டுவர அரைமணியானபோதும் அவையும் யோகிகளைப் போல அசைவின்றி அவருடன் சமாதியில் ஆழ்ந்து விட்டன.

பகவான் பள்ளிக்கூடத்தைக் கூடத் தாண்டாதபோதிலும் அவரால் பல மொழிகள் சரளமாக பேசமுடிந்தது. பல மத நூல்களிலிருந்தும் எளிதாக எடுத்துக்காட்டுகளுடன் உபதேசிக்கவும் முடிந்தது. அலகாபாத் பல்கலை நிலையத்திலிருந்து வந்த முனைவர் எம்.ஹபீஸ் சயீது பகவானின் தரிசனமும் பேச்சும் தன் மதத்தை இந்த விஞ்ஞான யுகத்தின் பார்வையிலும், மனோதத்வரீதியிலும் கூடத் தெளிவாகப் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது எனக் கூறினார். அத்வைத சித்தாந்தத்திலும், புத்த மத போதனைகளைப் பற்றிய விஷயத்திலும் பல நூல்களை எழுதிய வாய்-வு-வாய் என்பவர் மஹரிஷியை பழைமையும் புதுமையும் சந்திக்கும் இடமென வர்ணிக்கிறார். ஆர்தர் ஆஸ்போர்ன் என்பவர், ஏற்கெனவே ரமணாஸ்ரமத்தில் வந்து தங்கியிருந்து தன் மனைவி மற்றும் குழந்தைகளின் அடிபற்றி 1945ஆம் ஆண்டு திருவண்ணாமலைக்கு வந்து ஆஸ்ரமத்தில் தங்கி, ‘மவுண்டன் பாத்’ என்னும் இதழைத் தொடங்கி 1970இல் தன் இறுதி மூச்சுவரை அந்தப் பத்திரிகையின் பொறுப்பை வகித்தார்.

எல்லா நல்ல விஷயங்களும் ஏதோ ஒரு காரணத்தைக் கொண்டு முடிவுக்கு வரவேண்டுமல்லவா? அவதார புருஷர்களும் தங்களின் மனித உருவினைத் துறந்து என்றாவது ஒரு நாள் பெருவெளியில் கலக்கச் சித்தம் கொள்கிறார்கள். ஆனால் அவர்கள் மறைவதில்லை. பக்தர்களின் மனக்கோவிலில் என்றென்றும் வாழ்ந்து விடுகிறார்கள். அவர்கள் தங்களுருவை விடும்போது கூட வெள்ளரிப் பழ மோக்ஷமே. உடலைப்பிரியும் வலிகூட உணராது வருந்தாது, மஹாமிருத்யுஞ்சய மந்திரம் கூறுவது போல இயல்பாக அடைகிறார்கள். ஸ்ரீரமண மஹரிஷியின் முடிவும் அவ்வாறே நிகழ்ந்தது.

1949இல் மஹரிஷிக்கு இடக்கையில் பிளவைக் கட்டி தோன்றியது. ஆனால் உடலினின்றும் தன் ஆன்மாவை வேறாக உணர்ந்த அவருக்கு அதனால் எந்தப் பாதிப்பும் ஏற்படவில்லை. பக்தர்கள்தாம் துடித்து விட்டனர். அவர்களின் பிரார்த்தனைக் கிணங்கி வைத்தியர்களை தன்னைப் பரிசோதிக்க அனுமதித்த அவர், அவர்கள் அதனை அறுவை சிகிச்சை செய்ய வேண்டுமென வற்புறுத்தியபோது, புன்னகையுடன் தியான மண்டபத்திற்கு மறுபுறம் இருந்த அறையில் அவர்களை இருக்கச் செய்து இடையில் இருந்த சிறு பிரிவு வழியாக தன் இடக் கையினை நீட்டி அறுவைச் சிகிச்சையை மேற்கொள்ளுமாறு கூறினார். பகவானை அவருடைய பக்தர்களுக்கு அளிக்கும் தரிசனத்தையோ, அவர்களுடன் அவர் அளவளாவுவதையோ சிகிச்சை எந்த விதத்திலும் பாதிக்கவில்லை.

இதைத்தொடர்ந்து 1950ஆம் ஆண்டு ஏப்ரல் பதினான்காம் தேதி திரு.எம்.கார்டியர் பிராஸன் என்னும் பிரான்ஸ் நாட்டைச் சேர்ந்த புகைப்படக் கலைஞர், ஆஸ்ரமத்தில் தன் குடிலின் வாயிலில் நின்று கொண்டிருந்தவர் ஒரு பிரகாசமான வால் நக்ஷத்திரம் தெற்கு திசையினிறும் தோன்றி மெதுவாக வடக்கு நோக்கி நகர்வதைக் கண்டார். அருணாசல உச்சியில் அது மறைந்தது. அவரது கைக்கடிகாரம் இரவு எட்டு மணி நாற்பத்தேழு நிமிடம் காட்டியது. இந்த வால் நக்ஷத்திரம் ஸ்ரீரமண மஹரிஷி சித்தியடைந்ததை உலகுக்கு உணர்த்தியது. பலரும் இதைக் கண்டு திருவண்ணாமலைக்கு விரைந்தனர்.

பகவான் ஸ்ரீரமண மஹரிஷியே கூறியது போல “உண்மையான குரு எங்கும் நிறைந்தவர். அவர் ஆத்மஞான உருவானவர். அவர் எங்கும் போய்விட முடியாது. பிறப்பும், இறப்பும் உடலுக்கு மாத்திரமே. ஆன்மா அழிவற்றது. அதுவே எங்கும் நிறைந்த “நான்”. நான் எங்கே போக முடியும்? நான் இங்குதான் உங்களுடன் இருக்கிறேன். இந்த அவருடைய வார்த்தைகளை மனமார நம்பி அவரை தங்களின் உள்ளக்கோவிலில் தெய்வமாய் இருத்தி வணங்கும் பக்தர்களைப் பொறுத்தவரை அவர் என்றென்றும் வாழ்கிறார். வாழ்ந்து கொண்டேதான் இருப்பார். மாதா, பிதா, குரு, தெய்வம் ஆகியவர்களுக்கு விஜயம் செய்ய திதி ஒன்று உண்டு. மனமென்னும் கோவிலில் அதிதியாக வந்துறையும் ஸ்ரீரமணருக்கு திதி ஏது? என்றென்றும், மனமார பக்தர்கள் வேண்டும் போதெல்லாம் அவர் விஜயம் செய்து அனுக்கிரஹம் செய்து கொண்டே இருப்பார். அவரை வணங்கி வாழ்வோம். வாருங்கள்.

Self-enquiry

For all thoughts the source is the 'I' thought. The mind will merge only by Self-enquiry 'Who am I?' The thought 'Who am l?' will destroy all other thoughts and finally kill itself also. If other thoughts arise, without trying to complete them, one must enquire to whom did this thought arise. What does it matter how many thoughts arise? As each thought arises one must be watchful and ask to whom is this thought occurring. The answer will be 'to me'. If you enquire 'Who am I?' the mind will return to its source (or where it issued from). The thought which arose will also submerge. As you practice like this more and more, the power of the mind to remain as its source is increased.
~ Sri Ramana Maharshi, Gems from Bhagavan

The means of subsiding in the Heart

The intellect, which is the suttarivu, the individual consciousness, loses it focus and suffers by constantly directing attention towards objects and their attributes. The way to make it [individual consciousness] unite with and subside in one's swarupa [true nature] is to begin taking it, whole heartedly, as the object of attention through the enquiry, 'Who is the "I" who is paying attention to sordid sense objects?'
~ verse 185
Listen [to me as I tell you] the way to merge with the swarupa that remains as the core, as [pure] consciousness within the [objectifying] consciousness, supporting it. To train the consciousness that perceives objects to pay attention to itself is the way for it to turn Selfwards and remain sunk in the Heart.
~ verse 899, Guru Vachaka Kovai by Muruganar, Translated by Dr T. V. Venakatasubramanian, Robert Butler and David Godman

Ramana Maharshi - There is no seeing. Seeing is only being

Question : When a man realizes the Self, what will he see?
Ramana Maharshi - There is no seeing. Seeing is only being. The state of Self-realization, as we call it, is not attaining something new or reaching some goal which is far away, but simply being that which you always are and which you always have been. All that is needed is that you give up your realization of the not-true as true. All of us are regarding as real that which is not real. We have only to give up this practice on our part. Then we shall realize the Self as the Self; in other words, `Be the Self'. At one stage you will laugh at yourself for trying to discover the Self which is so self-evident. So, what can we say to this question?

That stage transcends the seer and the seen. There is no seer there to see anything. The seer who is seeing all this now ceases to exist and the Self alone remains.

Question : How to know this by direct experience?
Ramana Maharshi - If We talk of knowing the Self, there must be two selves, one a knowing self, another the self which is known, and the process of knowing. The state we call realization is simply being oneself, not knowing anything or becoming anything. If one has realized, one is that which alone is and which alone has always been. One cannot describe that state. One can only be that. Of course, we loosely talk of Self-realization, for want of a better term. How to `real-ize' or make real that which alone is real ?

Source - David Godman book "be as you are"

Devotees of Bhagavan Sri Ramana Maharshi

Hence have I sought refuge at thy feet.

Though [Ganapati Muni] was already an intellectual and spiritual giant, with many achievements to his credit, and a host of followers as well, Ganapati felt distressed that his life purpose was not yet achieved. He suddenly remembered Brahmanaswami, climbed the hill to his abode and prayed to him for upadesa. The meeting was of profound consequence, not only for Kavyakantha, but also for the world at large.

The Muni approached the Virupaksha Cave where Brahmanaswami lived on the 18th of November 1907. Prostrating before the young Sage, he pleaded with a trembling voice: “All that has to be read I have read. Even Vedanta Sastra I have fully understood. I have performed japa to my heart’s content, yet I have not up to this time understood what tapas is. Hence, have I sought refuge at thy feet. Pray enlighten me about the nature of tapas.”

For fifteen minutes Sri Ramana Maharshi silently gazed at the Muni. He then spoke: “If one watches where the notion of ‘I’ springs, the mind will be absorbed into that. That is tapas. If a mantra is repeated and attention is directed to the source where the mantra sound is produced, the mind will be absorbed into that. That is tapas.” Upon hearing these words of the Sage, the scholar-poet was filled with joy and announced that this upadesa was entirely original and that Brahmanaswami was a Maharshi and should be so called thereafter. He then gave the name of Bhagavan Sri Ramana Maharshi to Brahmanaswami, whose original name had been Venkataraman.
~ By Shri. K. Natesan, A Disciple of Kavyakantha Ganapati Muni

The Reality, clothed in human form

Muruganar entered the Old Hall. Prostrating to Sri Bhagavan he noticed that worship had been offered to some books decoratively heaped, garlanded and placed in front of Sri Bhagavan, near the sofa. He realised it was Saraswathi Puja day. As he glanced at the garlanded books and then at the serenely seated Master, his face broke into an amused smile. Noticing this, Bhagavan gestured enquiringly. Muruganar's relationship with Bhagavan was unique. He knew he was in the presence of the Reality clothed in human form, available to all as the spiritual guide. Containing his amusement with great effort, he said: "Bhagavan! To have offered puja to the sacred books in your presence amuses me. Imagine that a bunch of the best variety of sugar cane was squeezed, crystal sugar of the purest quality made out of the juice and a human form was made with it. Now, picture the superb human form made of this best sugar on the one hand and the sugar-cane-waste on the other! Bhagavan, you are the essence of Truth. These books, however sacred they may be, are just like the sugar-cane-waste. They have offered puja to the juiceless canes while the most beautiful sugar-form, YOU, are seated just here!" Saying this, Muruganar laughed. Bhagavan too had a hearty laugh.
~ from Moments Remembered by V. Ganesan

Echammal came to Sri Bhagavan in a distressed condition, having lost in quick succession her husband and her two children. Climbing the hill she stood in silence before him, not telling her grief. A whole hour she stood, no words spoken, and then she turned and went down the hillside to the town, her steps light, the burden of her sorrow lifted. Such was her deep devotion that for the rest of her life she never took her food without serving Sri Bhagavan first, and her house was a veritable haven for devotees.

~ from Bhagavan Sri Ramana, A Pictorial Biography by Joan Greenblatt and Matthew Greenblatt

Palaniswami

When Sri Bhagavan was in Gurumurtham, Palaniswami was regularly doing puja to the Ganesa idol at Ayyankulum and was leading the life of a sadhu. He was born in Vadavanur near Palghat. When he heard of the greatness of the Brahmanaswami he went and saw him. Sri Bhagavan was known as Brahmanaswami at that time. The moment he saw Sri Bhagavan, he was filled with peace and joy. He decided to serve Brahmanaswami. He was older than Brahmanaswami by thirty years. When he saw the austere lad with a shining face, Palaniswami felt like a father towards his son and looked after him with great care and affection. When he had to go out, he would lock the door of Gurumurtham and return as quickly as possible. Nobody was allowed to see the Swami without his permission. As Brahmaswami was seemingly doing intense tapas, perhaps this kind of protection was arranged by Arunachaleswara himself. After spending 1 1/2 years in Gurumurtham, Sri Bhagavan moved to Virupaksha Cave on the hill. Palaniswami also accompanied him there.

Palaniswami used to wear only a towel reaching his knees. He had only two towels. All the vessels he used were earthen vessels. There was not even a tumbler made of either brass or aluminium. The number of visitors increased at Virupaksha. When visitors asked for water, it was served in an earthen mug. At least for the sake of those who were disinclined to drink from an earthen tumbler, Palaniswami was asked on occasions to keep a couple of aluminium or brass tumblers. Some even offered to buy them. But he refused to accept their suggestion. He never accepted anything from others, and without fear or favour, he acted in a straightforward way. He spurned everything in the world except service to Sri Bhagavan.

When Sri Bhagavan was at Virupaksha Cave, some sadhus who had already established their Ashram on the hill feared that fewer people would visit them as more and more went to see Sri Bhagavan. They tried to give trouble to Sri Bhagavan in several ways. Thinking that the sadhus should not suffer in any way because of his presence, Sri Bhagavan decided to go and live in the forest.
~ from Living with the Master, Reminiscences by Kunjuswami:

Ramanatha Brahmachari used to feed Bhagavan with such love and devotion, Bhagavan felt he had been captured by his love. That is why Bhagavan said on one occassion, 'I am only afraid of two devotees, Ramanatha Brahmachari and Mudaliar Patti'. It was not a physical fear, it was more a feeling of helplessness. If a devotee has a strong, burning love for his Guru, the Guru is compelled to do anything that the devotee asks. Bhagavan always felt apprehensive whenever Ramanatha Brahmachari appeared because he knew he would not be able to resist any of his requests. Ramakrishna Paramahamsa once expressed the same idea when he said: 'When you have attained ecstatic love, you have found the rope to tie God with.'

~ from Power of the Presence, Part Three, by David Godman

A kind devotee has directed our attention to Letter 102 in Letters From Sri Ramanasramam, written by Suri Nagamma to her brother.

Here is a portion of that letter:

“Though I {Bhagavan} was remonstrating with my mother, she slowly started cooking, first a vegetable, then soup, and so on. We went to Skandasramam afterwards. She used to wander all over the hill, gather something or other, and say, ‘He likes this vegetable and that fruit’. She took no notice of my remonstrations. Once, while she was coming to the jungle at this side, her saree got in a thorny bush. It was only then that this path was cleared of all bushes and the like. She said she would not leave me and go anywhere else. If she went anywhere, she was afraid that she might die there. She was particular that she should die in my arms. When Alamelu (Bhagavan’s younger sister) built a new house in their village near Manamadurai, she begged mother just to go over there and see the house. She said it was enough if she (mother) just set her foot in it. But she never went. She declined because she was afraid that in case she fell ill there, there might not be trains running properly at that time to bring her back here and in that case, she might not die in her son’s arms.

She used to say, ‘Even if you were to throw away my dead body in these thorny bushes I do not mind but I must end this life in your arms.’” As he was saying that, his voice began to falter through emotion. My eyes got moist. I said, “Renunciation should be as firm as that with everybody.” “Yes, yes!” he said and was silent.

Because she said, “Even if you were to throw away my body in these thorny bushes,” we now see that the place of her burial is adorned by a temple fit to be worshipped by kings and emperors.

 

Sri Bhagavan's love for his mother

Some people are under the erroneous impression that jnana, which involves total disidentification with the body-mind complex, implies a certain lack of emotional depth. It is assumed that since people, events and things are viewed by jnanis purely as witnesses, with total detachment, they would not have the normal human feelings with their relatives and others. The fact however is the exact opposite and it is only jnanis who can truly bestow total undistracted love on one and all including their own blood relations ....

Coming to the life of Ramana Maharshi we find an extraordinarily beautiful and tender relationship between Sri Ramana and His mother, Alagammal.

~ Sri A R Natarajan, The Maharshi and His Mother