To Beloved Bhagavan

Oh Lord of Love, Who dwells within my heart!
May I sing Thy Praise through all Eternity,
Thou, the Adorable One, the All-compassionate,
Whose Loving smile illumines all the world,
Who art tender as a mother and strong as a father,
Thou, whose sublime life is an inspiring sermon
Fill me with Thy Presence, Beloved Master,
with the Nectar of Thy Grace;
May Thy great Love and Light fill my heart to the full.
Resting secure in Thy Presence
And knowing whence cometh Peace, Guidance and Strength,
May I always listen; for, in the Silence
I hear Thy Voice, -
The Voice of God.

~ Eleanor Pauline Noye, Golden Jubilee Souvenir 1896-1946, p. 236

without wasting a moment

If you want to attain liberation and redeem yourself by cutting asunder with the sword of

jnana the false ignorance that has strongly bound you in the form of a jiva, let your mind
spring up immediately with surging love and, without wasting a moment of your life,
meditate constantly upon the golden lotus-like feet of the Lord who, in the form of the
Guru, has taken you into his fold.

By taking the Sadguru as one’s sole refuge, one should know, through his grace, that the
cause of the continuous and distressing confusion that nurtures births is the fragmented
mind which regards itself as different from God, Atma-swarupa. One should also learn
from him the means for ending it [the fragmented mind] and, adopting that means, one
should steadfastly unite with the Self, the ego-free swarupa, and abide in mauna. This
alone bestows eminence.

~ Guru Vachaka Kovai

Ramana Maharshi : Is not sleep state nearer to pure Consciousness than the waking state

Question : Relatively speaking, is not the sleep state nearer to pure Consciousness than the waking state ?
Ramana Maharshi : Yes, in this sense: when passing from sleep to waking the `I'-thought [individual self] must start and the mind must come into play. Then thoughts arise and the functions of the body come into operation. All these together make us say that we are awake. The absence of all this evolution is the characteristic of sleep and therefore it is nearer to pure consciousness than the waking state.

But one should not therefore desire to be always in sleep. In the first place it is impossible, for it will necessarily alternate with the other states. Secondly it cannot be the state of bliss in which the jnani is, for his state is permanent and not alternating. Moreover, the sleep state is not recognized to be one of awareness by people, but the sage is always aware. Thus the sleep state differs from the state in which the sage is established.

Still more, the sleep state is free from thoughts and their impression on the individual. It cannot be altered by one's will because effort is impossible in that condition. Although nearer to pure consciousness, it is not fit for efforts to realize the Self.

அருணாசலம் தந்த கருணாசலம்!

“நான்” என்று தன்னைக் கூறிக்கொள்ளும் தகுதி படைத்தவர் யார்? நேற்று, இன்று, நாளை என அனவரதம் காலத்தைக் கடந்து, உலகம் தோன்றுவதற்கு முன்பிருந்து உலகம் அழிந்த பின்னும் இருக்கக்கூடிய ஒருவரே தன்னை “நான்” எனக் கூறிக்கொள்ள முடியும். இன்றிருப்பவர் நாளை இல்லை; இன்று “நான்” ஆக இருப்பவர் நாளை “அது” வாகிவிடும் நிலையில் பரமாத்மா ஒருவரே “நான்” என தன்னைக் கூறிக்கொள்ள முடியும்; தன்னை அந்தப் பரம்பொருளாகவே உணர்ந்த பிரஹ்மநிஷ்டர்களும் அந்தத் தகுதி பெறுகிறார்கள். பிரஹ்மஞானியான ஒரு குருவினால் “தத்-துவம்-அஸி” என்ற மஹாவாக்யத்தின் மூலம் பிரஹ்ம ஞானம் உணர்த்தப்பெற்று அனுபவத்தினால் பக்குவமடைந்து “ஸர்வம்-கலு-இதம்-பிரஹ்ம” என்னும் ஞானமடைந்த நிலையில் உலகிலுள்ள தான் காணும், யாவுமே அந்தப் பிரஹ்மஸ்வரூபம்தான் என உணர்ந்து, அதில் தானும் ஒரு துகளாக இருப்பதனால் “அஹம்-பிரஹ்மாஸ்மி” என்னும் நிலையில் ஒருவனால் தன்னை தைர்யமாக “நான்” எனக் கூறிக்கொள்ள முடியும். அவ்வாறு எவ்வுயிரிலும் பரம்பொருளைக் கண்டு, தன்னையும் பரம்பொருளாக உணர்ந்த பகவான் ஸ்ரீரமணர் கூட வெகு துர்லபமாகவே தன்னை “நான்” என குறிப்பிட்டுக்கொண்டிருக்கிறார். “இவன்” என்றோ “இந்தக் கட்டை” என்றோதான் தன்னை அவர் குறிப்பிடுவது வழக்கம். இந்த வெள்ளையுடுத்திய, சந்யாசம் ஏற்காமலேயே துறவிபோல் வாழ்ந்த மஹானைப் பற்றி சிறிது பார்ப்போம்.

பரம்பொருளைப் பற்றிய தேடலுடன் பாரதம் வந்த மேனாட்டு அறிஞர்கள் பலருண்டு. உள்ளத்தில் அலைமோதும் ஆன்மிக வினாக்களுக்கு விடை தேடி அவ்வாறு பாரத தேசமெங்கும் பல ஆன்மிகப் பெரியவர்களைக் கண்டும் உள்ளம் நிறையாதவர் திரு. பால்பிரண்டன். ஒரு பேரறிஞரான சென்னை வாழ் நண்பரின் உதவியுடன் காஞ்சிமாமுனிவரைக் கண்டு அவர் அறிவுரைப்படி திருவண்ணாமலையிலுள்ள பகவான் ரமணரை அணுகிய அவருடைய மனத்தில் அதுவரை அலைமோதிய எண்ணற்ற வினாக்கள் அம்மாமுனிவரைக் கண்டவுடனேயே மாயமாய் மறைந்தன. அவர் சந்நிதியில் அந்த அறிஞரின் மனத்தில் அதுவரை உணர்ந்தறியாததொரு நிம்மதி நிறைந்தது. தான் கேட்கத் தயாரித்து வந்த எந்த வினாவுக்கும் அவசியமில்லாது அவை யாவும் அர்த்தமற்றதாகிவிட்டன. ரமணரின் மௌனமே அவற்றுக்கு பதிலான நிலையில், “குரோஸ்து மௌனம் வ்யாக்யானம், ஸிஷ்யா: சின்ன ஸம்ஸயா:” என்னும் தக்ஷிணாமூர்த்தி தத்துவம் அங்கு உண்மையானது. ரமணரின் பேரொளி அவரில் நிறைந்து, அது முதல் அவரை அங்கே தங்கி அவர் வாய்மொழியாகவே பல ஆன்மிக விளக்கங்களைக் கேட்கும் பேறு பெறச் செய்தது. இவர் ஸ்ரீரமணரின் பேரருளில் நனைந்த அரும்பெரும் பக்தர்களில் ஒரு சிறு துளியே.

இவ்வாறு அருணையின் பேரொளியாய்த் திகழ்ந்த ஸ்ரீரமணர், சிறுவயதில் இவ்விதம் சிறக்கப் போகிறார் என்னும் அறிகுறி எதுவும் தெரியாது இருந்தவர் தான். மீனாக்ஷி அருளாட்சி புரியும் மதுரையம்பதிக்கு அருகில் திருச்சுழி என்னும் ஊரில் 1879ஆம் ஆண்டு ஆருத்ரா தரிசனத்தன்று, ஆசாரமிகு திரு.சுந்தரம் ஐயர், அழகம்மாள் தம்பதியின் பேரருட் புதல்வனாக, நான்கு மகவுகளில் இரண்டாவதவராக பிறந்த திரு. வெங்கடராமனென்னும் இயற்பெயர் கொண்டவர் இவர். படிப்பில் சுமாரானவராகவே இருந்த இவர் விளையாட்டில் மட்டும் ஈடுபாடு கொண்டவராகத் திகழ்ந்தார். இவர் இடம்பெறும் குழுவைத்தேடி வெற்றி வந்ததால் அனைவரும் அவரைத் “தங்கக் கை” என அழைத்தனர். தன் தகப்பனாரின் சகோதரர், திரு. சுப்பய்யரிடம் திண்டுக்கல்லிலும், மதுரையிலும் தங்கிக் கல்விகற்ற இவர், 1892இல் தன் தந்தையார் இறைவனடி சேர்ந்த பின் ஒரு நாள் காலை பள்ளிக்குச் செல்லும் வழியில் திரு. கிருஷ்ணபிக்ஷு என்னும் முதிய உறவினரைக் கண்டு அவர் எங்கிருந்து வருகிறார் என வினவ அவர், “அருணாசலத்திலிருந்து” எனக் கூறியதும் அந்தப் பெயர் தனக்கு மிகவும் பரிச்சயமானதாக இருப்பதாக உணர்ந்தார். அது எங்கிருக்கிறது என்றும் அவரிடமிருந்து தெரிந்து கொண்டார். இது நடந்து ஒரு மாதகாலத்தில் சேக்கிழார் இயற்றிய பெரியபுராணத்தின் ஒரு பிரதி அவருக்குக் கிடைத்தது. அதன் வாயிலாக அறுபத்து மூன்று நாயன்மாரின் சரித்திரத்தை அறிந்த அவர் பக்தி மேலீட்டால் மதுரை மீனாட்சி அம்மன் கோவிலுக்குச் செல்லலானார்.

இதைத் தொடர்ந்து 1896ஆம் ஆண்டு பதினாறு வயதினரான திரு. வெங்கடராமனின் வாழ்வில் ஒரு மகத்தான மாற்றம் நேர்ந்தது. அவருடைய ஆன்மா அவர் உடலினின்றும் வேறான நிலையில், உடலழிந்த பின்னும் “நான்” எனப்படும் ஆன்மா வாழ்கிறது என உணர்ந்தார். இதன் பின் ஒரு நாள் வீட்டின் முதல் மாடியறையில் தனியே இருந்த அவருக்குத் திடீரென மரணபயம் உண்டானது. உடல் ஆரோக்கியமாக இருந்த நிலையிலும் இந்த பயம் உண்டானபோது மரணத்தை அனுபவிக்கத் தொடங்கினார். உடலினின்றும் ஆன்மா வேறாவதையும், சிறிது நேரத்தில் நிலைமை பழையபடி ஆவதையும் உணர்ந்தார். இந்த அனுபவத்துக்குப் பிறகு மரணபயம் ஓடியொழிந்தது. இதன் பிறகு படிப்பிலோ, நண்பர்களிடமோ, உறவினர்களிடமோ அவருடைய நாட்டம் குறைந்தது. ஆன்மாவில் ஆழ்வதினும் அதிகமான நிலையில் மீனாட்சி கோவில் பிராகாரங்களில் தியானத்தில் அடிக்கடி ஆழ்ந்தார். சுமார் ஆறு வாரங்கள் கடந்த நிலையில் ஒரு நாள் கணக்குப் பாடத்தில் மனம் செல்லாத அவர், பாதியிலேயே அதைத் தூக்கியெறிந்து விட்டுத் தன் நீண்ட நாளைய அவாவான அருணாசலத்தைத் தேடிக் கிளம்பிவிட்டார். அண்ணனிடம் தான் விசேஷ வகுப்புக்காகச் செல்வதாகக் கூறி, வழியில் தன் கல்லூரிக் கட்டணத்தைச் செலுத்த அவர் எடுத்துச் செல்லக்கூறிய ஐந்து ரூபாயில் தன் வழிச்செலவுக்காக மூன்று ரூபாய் மட்டுமே எடுத்துக் கொண்டு, மீதியை ஒரு சிறிய சீட்டில், “இது தன் தகப்பனின் ஆணைப்படி தகப்பனைக்காணச் செல்கிறது. வீணாகத் தேடி பணம் செலவழிக்க வேண்டாம்.” என எழுதி வைத்து விட்டு, ரயிலேறி விழுப்புரத்தை அடைந்து, தன்னிடம் இருந்த மீதி பணத்துக்கு மாம்பழப்பட்டு வரை ரயிலில் பயணம் செய்து மீதி 30 மைல் தூரத்துக்கு நடக்கலானார். வழியில் கீழூர் என்னுமிடத்தில் பசியினாலும், களைப்பினாலும் மயங்கி விழுந்த அவரை திரு.முத்துகிருஷ்ண பாகவதர் என்னும் ஒரு மகான் உணவும் தங்குமிடமும் தந்து ஆதரித்தார். அவரிடம் தன் காது கடுக்கன்களைத் தந்து பணம் பெற்று திருவண்ணாமலையை அடைந்தார். அங்கு அருணாசலேஸ்வரர் சந்நிதியில் எவருமே இல்லாத ஏகாந்தச் சூழலில், கர்ப்பகிருஹத்தில் நுழைந்து உவகை பொங்க லிங்கத்தை அணைத்து, “அப்பனே! நீங்கள் அழைத்தபடி நான் வந்துவிட்டேன்” எனக் கூறினார்.

முதல் சிலவாரங்கள் ஆயிரம் கால் மண்டபத்திலும், பிறகு பாதாள லிங்கத்தினருகிலும் ஆழ்ந்த சமாதியில் ஆழ்ந்தார். இங்குதான் மஹான் சேஷாத்ரி ஸ்வாமிகள் அவரைக் கண்டு இந்தப் பாலயோகியைக் காத்திடத் திருவுள்ளம் கொண்டார். அங்கு சுமார் ஆறு வாரங்கள் தங்கியபின் சுப்ரஹ்மண்யர் சந்நிதியில் உலகையும், உடலையும் மறந்த நிலையில் தங்கினார். பிறகு குருமூர்த்தத்துக்கு அருகே மாம்பழத்தோப்பில் அவர் தியானத்தில் ஆழ்ந்தபோது பழனிச்சாமி என்ற சாது அவரிடம் லயித்த மனத்தினராக, அவருடனேயே அவருடைய நிரந்தரப் பணியாளராகத் தங்கிவிட்டார். இந்தப் பாலயோகி குருமூர்த்தத்திலிருந்து 1899ஆம் ஆண்டு விரூபாக்ஷா குகைக்குச் சென்று 1916வரை தங்கியபோதும், அங்கிருந்து ஸ்கந்தாஸ்ரமத்திற்குச் சென்று அந்த குகையில் 1922 வரை தங்கிய போதும் இடைவிடாது ஸ்ரீரமணரை, அவர் தன்னிலை மறந்து தியானத்தில் ஆழ்ந்த நிலையில் காத்து, அவருக்காக பிச்சையெடுத்தாகிலும் சமைத்து உணவளித்து பாதுகாத்தவர் பழனிச்சாமியே யாவார்.

ஸ்ரீரமணரின் ஞான ஒளியானது, அவர் பெரும்பாலும் மௌனத்திலேயே ஆழ்ந்து, தனிமையில் தியானத்திலாழ்ந்த போதிலும், நாளடைவில் அவரைக் காண வரும் பக்தர்கள் பலரை ஈர்த்தது. இதற்குள் அவர் இருப்பிடத்தை அறிந்து கொண்ட அவருடைய தமையனார் திரு.நாகசாமி திரும்பி வரும்படி அவரை அழைக்க வந்து தன் முயற்சியில் தோற்றுத் திரும்பினார். அவருடன் வந்த தாயாரும் வருத்தத்துடன் திரும்ப நேரிட்டது. 1899இல் ஸ்ரீரமணர் ஸத்குரு குகையிலும், குரு நமச்சிவாய குகையிலும் சிறிது காலம் தங்கி பிறகு விரூபாக்ஷா குகையினை அடைந்து 17 ஆண்டுகள் அங்கு தங்கினார். 1902இல் திரு.சிவப்பிரகாசம் பிள்ளை என்னும் அரசாங்க அதிகாரி ஒருவர் ஸ்ரீரமணரிடம் ஆத்மஞானம் வேண்டி வந்தார். அவர் கேட்ட பதினான்கு கேள்விகளுக்கு இந்த இளம்யோகி அளித்த பதில்களே ஸ்ரீரமணர் ஆத்ம விசாரத்தில் முதன் முறையாகச் செய்த உபதேசம். அதுவே “நான் யார்?” என்னும் நூலாகப் பரிமளித்தது. ஸ்ரீரமணரின் பக்தர்களில் மிக முக்கியமானவர், திரு.காவ்யகண்ட கணபதி சாஸ்திரி என்னும் ஒரு வேதவித்து. 1907இல் ஸ்ரீரமணரைக் காணவந்த அவர், அவரிடம் உபதேசம் பெற்று அவரை ‘பகவான் ஸ்ரீரமண மஹரிஷி’ என அழைக்கலானார். இதுவே பிறகு அவருடைய பெயராக நிலைத்தது.

1911இல் ஸ்ரீரமணரைக் காணவந்த காவல் அதிகாரியான திரு.ப்ராங்க் ஹம்ப்ரிஸ் என்பவர்தான் மஹரிஷியின் மேனாட்டு பக்தர்களில் முதலாமவர். இவரைத் தொடர்ந்துதான் திரு.பால்பிரண்டன் 1931ஆம் ஆண்டு பகவானால் ஆட்கொள்ளப்பட்டார். இவரைத் தொடர்ந்து திரு.பரமஹம்ஸ யோகாநந்தர், திரு.ஸாமர் செட்மாம், திரு.மர்ஸடிஸ் டி அகோஸ்டா, திரு.ஜூலியன் பி.ஜான்சன், மற்றும் திரு.ஆர்தர் ஆஸ்போர்ன் முதலியவர்கள் பகவானின் திருவடி நிழலில் அருளடைந்தனர்.

உலகப்பற்றின்றியும், அஹங்காரமின்றியும், ஒரு துறவிபோல் வாழ்ந்த போதிலும் ஸ்ரீரமணர் முறைப்படி சந்யாசம் ஏற்றவரல்லர். அவர் விரூபாக்ஷா குகையில் வசிக்கத் தொடங்கிய காலக்கட்டத்தில் அவரிடம் வந்த பக்தரான ஒரு பிரபல மடத்தைச் சேர்ந்த சாஸ்திரிகளுக்கு இது குறையாகத் தெரிந்தது. அவர் பகவானிடம் தன் உள்ளத்திலிருப்பதைக் கூறி, தான் பிற்பகலில் மறுபடி வருவதாகவும் அதற்குள் பகவான் யோசித்து சம்மதித்தால் முறைப்படி அவருக்கு தீக்ஷையளித்து தங்கள் மடத்திலேயே ஓர் ஆசார்யராகச் செய்வதாகவும் கூறிச் சென்றார். அவர் சென்ற சிறிது நேரத்திலேயே ஒரு முதியவர் ஸ்ரீரமணரிடம் வந்து அவர் முன் ஒரு புத்தக மூட்டையினை வைத்துவிட்டு, தான் ஸ்நானம் செய்துவிட்டு வருவதால் கூறிச் சென்றார். அவரது புத்தக மூட்டையை பகவான் பார்வையிட அதில் ‘அருணாசல மாஹாத்மியம்’ என்னும் நூலில் ஒரு பதிகத்தில் ‘அருணமலைக்கு மூன்று யோஜனை விஸ்தீரணத்தில் வசிப்பவருக்கு நான் ஸம்சாரபந்தங்களினின்றும் முக்தியளிக்கிறேன். என்னுள் அவர்கள் எந்த தீக்ஷையும் எடுத்துக் கொள்ளாவிடிலும் கலப்பர்’ எனக் குறிப்பிடப் பட்டிருப்பதைக் கண்டார். பிற்பகலில் வந்த சாஸ்திரிகளுக்கு அதுவே பதிலாக அமைந்தது.

ஒரு சுத்த ஞானிக்கு என்றுமே ஜாதி மத பேதங்கள் இருந்ததில்லை. அதிலும் ‘ஸர்வம்-கலு--இதம்-பிரஹ்ம’ என்னும் உன்னத நிலையில் எங்கும் எதிலும் பரம்பொருளைக் காணும் பிரஹ்ம ஞானியான ஸ்ரீரமணருக்கு எவரும், எதுவும் சமம்தான். ஸ்கந்தாஸ்ரமத்தில் பகவான் இருந்தபோது ஒரு மனிதன் தன் குடும்பத்துடன் ஆஸ்ரமத்தின் நுழைவு வாசலில் நின்று பகவானை அணுகி நாங்கள் வந்தனம் செய்துகொள்ள அனுமதி வேண்டும்” என்று கேட்டான். “எதற்கு அனுமதி கேட்கிறாய்?” என அவர் கேட்க “நாங்கள் தீண்டத் தகாதவர்கள்” என அவன் பதிலுறுத்தான். பகவான் தனக்கு எந்த ஜாதி-மத பேதமும் கிடையாது எனக்கூற, அவர்கள் ஆனந்தமாக அவரை அணுகி நமஸ்கரித்து பத்து நிமிடங்களுக்கு மேல் அவரது திவ்யகடாக்ஷத்தில் திளைத்தனர்.

கேரளத்து புரட்சிகுருவான ஸ்ரீநாராயணகுரு ஸ்ரீரமண மஹரிஷியை ஆவலுடன் வந்து தரிசித்து அவருடன் உணவருந்தினார். இருவரிடையேயும் மௌனம்தான் மொழியானது. ஆனால் பகவானிடம் மனம் லயித்தவராக தன் இருப்பிடத்துக்குத் திரும்பிய பிறகு ‘நிவ்ருத்தி பஞ்சகம்’ என்னும் நூலை ஸம்ஸ்கிருதத்தில் இயற்றி ஸ்ரீரமணருக்கு அவர் அனுப்பினார்.

1912ஆம் ஆண்டில் பக்தர்களிடையே பகவான் இருந்தபோது தான் இளம் வயதில் தனியே இருக்கும்போது அனுபவித்த மரண அனுபவத்தை நிர்விகல்ப ஸமாதி நிலையில் சுமார் 15நிமிடங்கள் அனுபவித்தார். 1916ஆம் ஆண்டில் தன் இளைய மகன் திரு.நாகசுந்தரத்துடன் திருவண்ணாமலைக்கு வந்து சேர்ந்த பகவானின் தாயார் அழகம்மாள் ஒரு பக்தையாகவே அவருடன் வாழ்ந்து அவருக்குப் பணிவிடை செய்து 1922 ஆம் ஆண்டில் முக்தியடைந்தார். திரு.நாகசுந்தரம் சந்யாசியாகி சுவாமி நிரஞ்சனானந்தா என்னும் தீக்ஷாநாமத்துடன் ஆஸ்ரமவாசிகளுக்கு ‘சின்னசாமி’ ஆகிவிட்டார். ஸ்ரீரமணர் தன் தாயாருக்கு சமாதிகோவில் கட்டி காசியினின்று கொண்டுவரப்பட்டதொரு லிங்கத்தை அங்கு ஸ்தாபித்து மாத்ருபூதேஸ்வரர் ஆலயமாக அதை வழிபாட்டு ஸ்தலமாக ஆக்கினார். ஸ்கந்தாஸ்ரமத்திலிருந்து பகவான் சமாதி அமைத்த புதிதில் அடிக்கடி அங்கு செல்வது வழக்கமாயிற்று. இதைக் கூட ஒரு பந்தமாக அவர் கருதினாரோ என்னவோ ஒரு முறை அவ்வாறு வந்தவர் மலையடிவாரத்திலேயே தங்கிவிட்டார். அதுவே ரமணாஸ்ரமமாக வளர்ந்தது. அந்த ஆஸ்ரமத்தை நிர்மாணித்து விரிவுபடுத்தும் பணியை சின்னசாமி ஏற்றார். 1953இல் அவர் மறைந்த பிறகு மஹரிஷியின் சமாதியும் (1967). காற்றோட்டமான தியான மண்டபமும் (1970) கட்டப்பட்டன.

1926ஆம் ஆண்டில் தன் வழக்கமான கிரிபிரதக்ஷிணத்தையும், பின்வந்த வருடங்களில் சமையலறையில் தான் வேலை செய்வதையும் கூட நிறுத்திவிட்டு தன்னை தரிசிக்க வரும் பக்தர்களுடன் முழுநேரம் பகவான் இருக்கத் தொடங்கினார். பகவான் ஜாதி-மத பேதம் பாராத போதிலும் ஆசார சீலர்களான பல அந்தணர்கள் தனியே தடுப்புக்குப் பின்புறம் அமர்ந்து சாப்பிடுவது தவிர்க்க முடியாததாகியது. ஆகவே ஸ்ரீரமணர் சாப்பாட்டு அறையில் தடுப்புக்கு எதிரிலுள்ள ஆஸனத்திலேயே அமரத் தொடங்கினார். அவ்வாறு செய்கையில் ஆசாரசீலர்களான அந்தணர்களையும், அதே சமயம் இதரர்களையும் அவரால் சமமாக நோக்க முடிந்தது. எவரையும் புண்படுத்தாத மனம் கொண்ட அவர் எவருக்குமே நேராக உபதேசமும் செய்ததில்லை. ஓர் எளிய பக்தர் ஆஸ்ரம நுழைவாயிலில் வணங்கி உபதேசம் கோரியபோது “சிவசிவ” என்று சொல்லிக்கொண்டே இரு. அது உன்னைக் காப்பாற்றும்” எனக்கூறினார்.

எளிமையே உருவான ஸ்ரீரமணரைக் காணவந்த பூரி சங்கராசாரியார் அவருக்கு ஜரிகை வேலைப்பாடு மிகுந்த சால்வையினையும் ரூபாய் 116ஐயும் தந்தார். பணத்தை அவருக்கே திருப்பித் தந்துவிட்டு, அவர் வற்புறுத்தலுக்கிணங்கி சால்வையை மட்டும் ஏற்ற பகவான், பின்னர் அதன் ஜரிகைக் கரையினை அகற்றிவிட்டு ஓரத்தைத் தைக்கச் சொல்லி குளிர் காலங்களில் மட்டும் போர்த்துக் கொள்ள அதை உபயோகித்தார். இவருடைய உபதேசங்கள் அவர்களுக்கு வேதவாக்காயின. எந்தச் சமயமும் அதன் கோட்பாடுகளினால் பரவுவதில்லை.தன் நடத்தையினால் பிறருக்கு எடுத்துக் காட்டாக வாழ்ந்து காட்டும் ஓர் உபதேசகனாலேயே ஒரு சமயம் மக்களால் நம்பிக்கையுடன் ஏற்கப்படுகிறது.

1935ஆம் ஆண்டு திருவண்ணாமலைக்கு வந்து பகவானைத் தரிசித்த மேஜர் சாட்விக் என்பவர் “நான்” என்னும் எண்ணமே மற்ற எல்லா எண்ணங்களுக்கும் மூலகாரணம் என உணர்ந்து அதன் மரணத்தை (தன்னில்) விளக்கும் முறையில் ஓர் எளிய சமாதியினை அதற்கு எழுப்பினார்.

ஒரு பிரஹ்ம ஞானிக்கு எல்லா உயிர்களும் சமமாக, பரம்பொருளின் ஆவிர்பாவமாகவே தோன்றும்; அது மனிதரானாலும், மிருகமானாலும், பக்ஷியானாலும் சரி, எல்லாமே அவர் நோக்கில் சமமே எனக் கண்டோம். இது ஸ்ரீரமணர் விஷயத்தில் பிரத்யக்ஷமாக உணரப்பட்டது. அவரிடம் மிருகங்களும், பக்ஷிகளும் நெருங்கிப் பழகின. மலைக் குகைகளில் அவர் வசித்தபோது பாம்புகளும், தேள்களும் கூட அவர் மீது ஊறும். அவருக்கு எந்த விதமான பாதிப்போ பயமோ இருந்ததில்லை. ரமணாஸ்ரமத்திலும் லக்ஷ்மி பசுவைத் தவிர எண்ணற்ற அணில்கள், குருவிகள், மயில்கள், நாய்கள் மற்றும் குரங்குகள் கூட மஹரிஷியின் கூட வசித்தன. அவற்றில் ஏதேனும் இறந்தால் அவற்றுக்கு ஆஸ்ரமத்தில் ஒரு சமாதி எழுப்பப்படும். ஒரு சமயம் பெங்களூரிலிருந்து ஒரு பக்தரால் இரண்டு புறாக்கள் கொண்டுவரப்பட்டு மஹரிஷிக்கு அளிக்கப்பட்டன. இவற்றை ஆஸ்ரமத்திலிருந்த பூனை, குரங்கு முதலியவற்றினிடமிருந்து காப்பாற்றுவது கடினம் என அவற்றை ஏற்றுக் கொள்ளபகவான் தயங்கினார். ஆனால் அவை பகவானின் மடியை விட்டு அகல மறுத்துவிட்டன. அவற்றுக்கான கூண்டைக் கொண்டுவர அரைமணியானபோதும் அவையும் யோகிகளைப் போல அசைவின்றி அவருடன் சமாதியில் ஆழ்ந்து விட்டன.

பகவான் பள்ளிக்கூடத்தைக் கூடத் தாண்டாதபோதிலும் அவரால் பல மொழிகள் சரளமாக பேசமுடிந்தது. பல மத நூல்களிலிருந்தும் எளிதாக எடுத்துக்காட்டுகளுடன் உபதேசிக்கவும் முடிந்தது. அலகாபாத் பல்கலை நிலையத்திலிருந்து வந்த முனைவர் எம்.ஹபீஸ் சயீது பகவானின் தரிசனமும் பேச்சும் தன் மதத்தை இந்த விஞ்ஞான யுகத்தின் பார்வையிலும், மனோதத்வரீதியிலும் கூடத் தெளிவாகப் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது எனக் கூறினார். அத்வைத சித்தாந்தத்திலும், புத்த மத போதனைகளைப் பற்றிய விஷயத்திலும் பல நூல்களை எழுதிய வாய்-வு-வாய் என்பவர் மஹரிஷியை பழைமையும் புதுமையும் சந்திக்கும் இடமென வர்ணிக்கிறார். ஆர்தர் ஆஸ்போர்ன் என்பவர், ஏற்கெனவே ரமணாஸ்ரமத்தில் வந்து தங்கியிருந்து தன் மனைவி மற்றும் குழந்தைகளின் அடிபற்றி 1945ஆம் ஆண்டு திருவண்ணாமலைக்கு வந்து ஆஸ்ரமத்தில் தங்கி, ‘மவுண்டன் பாத்’ என்னும் இதழைத் தொடங்கி 1970இல் தன் இறுதி மூச்சுவரை அந்தப் பத்திரிகையின் பொறுப்பை வகித்தார்.

எல்லா நல்ல விஷயங்களும் ஏதோ ஒரு காரணத்தைக் கொண்டு முடிவுக்கு வரவேண்டுமல்லவா? அவதார புருஷர்களும் தங்களின் மனித உருவினைத் துறந்து என்றாவது ஒரு நாள் பெருவெளியில் கலக்கச் சித்தம் கொள்கிறார்கள். ஆனால் அவர்கள் மறைவதில்லை. பக்தர்களின் மனக்கோவிலில் என்றென்றும் வாழ்ந்து விடுகிறார்கள். அவர்கள் தங்களுருவை விடும்போது கூட வெள்ளரிப் பழ மோக்ஷமே. உடலைப்பிரியும் வலிகூட உணராது வருந்தாது, மஹாமிருத்யுஞ்சய மந்திரம் கூறுவது போல இயல்பாக அடைகிறார்கள். ஸ்ரீரமண மஹரிஷியின் முடிவும் அவ்வாறே நிகழ்ந்தது.

1949இல் மஹரிஷிக்கு இடக்கையில் பிளவைக் கட்டி தோன்றியது. ஆனால் உடலினின்றும் தன் ஆன்மாவை வேறாக உணர்ந்த அவருக்கு அதனால் எந்தப் பாதிப்பும் ஏற்படவில்லை. பக்தர்கள்தாம் துடித்து விட்டனர். அவர்களின் பிரார்த்தனைக் கிணங்கி வைத்தியர்களை தன்னைப் பரிசோதிக்க அனுமதித்த அவர், அவர்கள் அதனை அறுவை சிகிச்சை செய்ய வேண்டுமென வற்புறுத்தியபோது, புன்னகையுடன் தியான மண்டபத்திற்கு மறுபுறம் இருந்த அறையில் அவர்களை இருக்கச் செய்து இடையில் இருந்த சிறு பிரிவு வழியாக தன் இடக் கையினை நீட்டி அறுவைச் சிகிச்சையை மேற்கொள்ளுமாறு கூறினார். பகவானை அவருடைய பக்தர்களுக்கு அளிக்கும் தரிசனத்தையோ, அவர்களுடன் அவர் அளவளாவுவதையோ சிகிச்சை எந்த விதத்திலும் பாதிக்கவில்லை.

இதைத்தொடர்ந்து 1950ஆம் ஆண்டு ஏப்ரல் பதினான்காம் தேதி திரு.எம்.கார்டியர் பிராஸன் என்னும் பிரான்ஸ் நாட்டைச் சேர்ந்த புகைப்படக் கலைஞர், ஆஸ்ரமத்தில் தன் குடிலின் வாயிலில் நின்று கொண்டிருந்தவர் ஒரு பிரகாசமான வால் நக்ஷத்திரம் தெற்கு திசையினிறும் தோன்றி மெதுவாக வடக்கு நோக்கி நகர்வதைக் கண்டார். அருணாசல உச்சியில் அது மறைந்தது. அவரது கைக்கடிகாரம் இரவு எட்டு மணி நாற்பத்தேழு நிமிடம் காட்டியது. இந்த வால் நக்ஷத்திரம் ஸ்ரீரமண மஹரிஷி சித்தியடைந்ததை உலகுக்கு உணர்த்தியது. பலரும் இதைக் கண்டு திருவண்ணாமலைக்கு விரைந்தனர்.

பகவான் ஸ்ரீரமண மஹரிஷியே கூறியது போல “உண்மையான குரு எங்கும் நிறைந்தவர். அவர் ஆத்மஞான உருவானவர். அவர் எங்கும் போய்விட முடியாது. பிறப்பும், இறப்பும் உடலுக்கு மாத்திரமே. ஆன்மா அழிவற்றது. அதுவே எங்கும் நிறைந்த “நான்”. நான் எங்கே போக முடியும்? நான் இங்குதான் உங்களுடன் இருக்கிறேன். இந்த அவருடைய வார்த்தைகளை மனமார நம்பி அவரை தங்களின் உள்ளக்கோவிலில் தெய்வமாய் இருத்தி வணங்கும் பக்தர்களைப் பொறுத்தவரை அவர் என்றென்றும் வாழ்கிறார். வாழ்ந்து கொண்டேதான் இருப்பார். மாதா, பிதா, குரு, தெய்வம் ஆகியவர்களுக்கு விஜயம் செய்ய திதி ஒன்று உண்டு. மனமென்னும் கோவிலில் அதிதியாக வந்துறையும் ஸ்ரீரமணருக்கு திதி ஏது? என்றென்றும், மனமார பக்தர்கள் வேண்டும் போதெல்லாம் அவர் விஜயம் செய்து அனுக்கிரஹம் செய்து கொண்டே இருப்பார். அவரை வணங்கி வாழ்வோம். வாருங்கள்.

Self-enquiry

For all thoughts the source is the 'I' thought. The mind will merge only by Self-enquiry 'Who am I?' The thought 'Who am l?' will destroy all other thoughts and finally kill itself also. If other thoughts arise, without trying to complete them, one must enquire to whom did this thought arise. What does it matter how many thoughts arise? As each thought arises one must be watchful and ask to whom is this thought occurring. The answer will be 'to me'. If you enquire 'Who am I?' the mind will return to its source (or where it issued from). The thought which arose will also submerge. As you practice like this more and more, the power of the mind to remain as its source is increased.
~ Sri Ramana Maharshi, Gems from Bhagavan

The means of subsiding in the Heart

The intellect, which is the suttarivu, the individual consciousness, loses it focus and suffers by constantly directing attention towards objects and their attributes. The way to make it [individual consciousness] unite with and subside in one's swarupa [true nature] is to begin taking it, whole heartedly, as the object of attention through the enquiry, 'Who is the "I" who is paying attention to sordid sense objects?'
~ verse 185
Listen [to me as I tell you] the way to merge with the swarupa that remains as the core, as [pure] consciousness within the [objectifying] consciousness, supporting it. To train the consciousness that perceives objects to pay attention to itself is the way for it to turn Selfwards and remain sunk in the Heart.
~ verse 899, Guru Vachaka Kovai by Muruganar, Translated by Dr T. V. Venakatasubramanian, Robert Butler and David Godman

Ramana Maharshi - There is no seeing. Seeing is only being

Question : When a man realizes the Self, what will he see?
Ramana Maharshi - There is no seeing. Seeing is only being. The state of Self-realization, as we call it, is not attaining something new or reaching some goal which is far away, but simply being that which you always are and which you always have been. All that is needed is that you give up your realization of the not-true as true. All of us are regarding as real that which is not real. We have only to give up this practice on our part. Then we shall realize the Self as the Self; in other words, `Be the Self'. At one stage you will laugh at yourself for trying to discover the Self which is so self-evident. So, what can we say to this question?

That stage transcends the seer and the seen. There is no seer there to see anything. The seer who is seeing all this now ceases to exist and the Self alone remains.

Question : How to know this by direct experience?
Ramana Maharshi - If We talk of knowing the Self, there must be two selves, one a knowing self, another the self which is known, and the process of knowing. The state we call realization is simply being oneself, not knowing anything or becoming anything. If one has realized, one is that which alone is and which alone has always been. One cannot describe that state. One can only be that. Of course, we loosely talk of Self-realization, for want of a better term. How to `real-ize' or make real that which alone is real ?

Source - David Godman book "be as you are"

Devotees of Bhagavan Sri Ramana Maharshi

Hence have I sought refuge at thy feet.

Though [Ganapati Muni] was already an intellectual and spiritual giant, with many achievements to his credit, and a host of followers as well, Ganapati felt distressed that his life purpose was not yet achieved. He suddenly remembered Brahmanaswami, climbed the hill to his abode and prayed to him for upadesa. The meeting was of profound consequence, not only for Kavyakantha, but also for the world at large.

The Muni approached the Virupaksha Cave where Brahmanaswami lived on the 18th of November 1907. Prostrating before the young Sage, he pleaded with a trembling voice: “All that has to be read I have read. Even Vedanta Sastra I have fully understood. I have performed japa to my heart’s content, yet I have not up to this time understood what tapas is. Hence, have I sought refuge at thy feet. Pray enlighten me about the nature of tapas.”

For fifteen minutes Sri Ramana Maharshi silently gazed at the Muni. He then spoke: “If one watches where the notion of ‘I’ springs, the mind will be absorbed into that. That is tapas. If a mantra is repeated and attention is directed to the source where the mantra sound is produced, the mind will be absorbed into that. That is tapas.” Upon hearing these words of the Sage, the scholar-poet was filled with joy and announced that this upadesa was entirely original and that Brahmanaswami was a Maharshi and should be so called thereafter. He then gave the name of Bhagavan Sri Ramana Maharshi to Brahmanaswami, whose original name had been Venkataraman.
~ By Shri. K. Natesan, A Disciple of Kavyakantha Ganapati Muni

The Reality, clothed in human form

Muruganar entered the Old Hall. Prostrating to Sri Bhagavan he noticed that worship had been offered to some books decoratively heaped, garlanded and placed in front of Sri Bhagavan, near the sofa. He realised it was Saraswathi Puja day. As he glanced at the garlanded books and then at the serenely seated Master, his face broke into an amused smile. Noticing this, Bhagavan gestured enquiringly. Muruganar's relationship with Bhagavan was unique. He knew he was in the presence of the Reality clothed in human form, available to all as the spiritual guide. Containing his amusement with great effort, he said: "Bhagavan! To have offered puja to the sacred books in your presence amuses me. Imagine that a bunch of the best variety of sugar cane was squeezed, crystal sugar of the purest quality made out of the juice and a human form was made with it. Now, picture the superb human form made of this best sugar on the one hand and the sugar-cane-waste on the other! Bhagavan, you are the essence of Truth. These books, however sacred they may be, are just like the sugar-cane-waste. They have offered puja to the juiceless canes while the most beautiful sugar-form, YOU, are seated just here!" Saying this, Muruganar laughed. Bhagavan too had a hearty laugh.
~ from Moments Remembered by V. Ganesan

Echammal came to Sri Bhagavan in a distressed condition, having lost in quick succession her husband and her two children. Climbing the hill she stood in silence before him, not telling her grief. A whole hour she stood, no words spoken, and then she turned and went down the hillside to the town, her steps light, the burden of her sorrow lifted. Such was her deep devotion that for the rest of her life she never took her food without serving Sri Bhagavan first, and her house was a veritable haven for devotees.

~ from Bhagavan Sri Ramana, A Pictorial Biography by Joan Greenblatt and Matthew Greenblatt

Palaniswami

When Sri Bhagavan was in Gurumurtham, Palaniswami was regularly doing puja to the Ganesa idol at Ayyankulum and was leading the life of a sadhu. He was born in Vadavanur near Palghat. When he heard of the greatness of the Brahmanaswami he went and saw him. Sri Bhagavan was known as Brahmanaswami at that time. The moment he saw Sri Bhagavan, he was filled with peace and joy. He decided to serve Brahmanaswami. He was older than Brahmanaswami by thirty years. When he saw the austere lad with a shining face, Palaniswami felt like a father towards his son and looked after him with great care and affection. When he had to go out, he would lock the door of Gurumurtham and return as quickly as possible. Nobody was allowed to see the Swami without his permission. As Brahmaswami was seemingly doing intense tapas, perhaps this kind of protection was arranged by Arunachaleswara himself. After spending 1 1/2 years in Gurumurtham, Sri Bhagavan moved to Virupaksha Cave on the hill. Palaniswami also accompanied him there.

Palaniswami used to wear only a towel reaching his knees. He had only two towels. All the vessels he used were earthen vessels. There was not even a tumbler made of either brass or aluminium. The number of visitors increased at Virupaksha. When visitors asked for water, it was served in an earthen mug. At least for the sake of those who were disinclined to drink from an earthen tumbler, Palaniswami was asked on occasions to keep a couple of aluminium or brass tumblers. Some even offered to buy them. But he refused to accept their suggestion. He never accepted anything from others, and without fear or favour, he acted in a straightforward way. He spurned everything in the world except service to Sri Bhagavan.

When Sri Bhagavan was at Virupaksha Cave, some sadhus who had already established their Ashram on the hill feared that fewer people would visit them as more and more went to see Sri Bhagavan. They tried to give trouble to Sri Bhagavan in several ways. Thinking that the sadhus should not suffer in any way because of his presence, Sri Bhagavan decided to go and live in the forest.
~ from Living with the Master, Reminiscences by Kunjuswami:

Ramanatha Brahmachari used to feed Bhagavan with such love and devotion, Bhagavan felt he had been captured by his love. That is why Bhagavan said on one occassion, 'I am only afraid of two devotees, Ramanatha Brahmachari and Mudaliar Patti'. It was not a physical fear, it was more a feeling of helplessness. If a devotee has a strong, burning love for his Guru, the Guru is compelled to do anything that the devotee asks. Bhagavan always felt apprehensive whenever Ramanatha Brahmachari appeared because he knew he would not be able to resist any of his requests. Ramakrishna Paramahamsa once expressed the same idea when he said: 'When you have attained ecstatic love, you have found the rope to tie God with.'

~ from Power of the Presence, Part Three, by David Godman

A kind devotee has directed our attention to Letter 102 in Letters From Sri Ramanasramam, written by Suri Nagamma to her brother.

Here is a portion of that letter:

“Though I {Bhagavan} was remonstrating with my mother, she slowly started cooking, first a vegetable, then soup, and so on. We went to Skandasramam afterwards. She used to wander all over the hill, gather something or other, and say, ‘He likes this vegetable and that fruit’. She took no notice of my remonstrations. Once, while she was coming to the jungle at this side, her saree got in a thorny bush. It was only then that this path was cleared of all bushes and the like. She said she would not leave me and go anywhere else. If she went anywhere, she was afraid that she might die there. She was particular that she should die in my arms. When Alamelu (Bhagavan’s younger sister) built a new house in their village near Manamadurai, she begged mother just to go over there and see the house. She said it was enough if she (mother) just set her foot in it. But she never went. She declined because she was afraid that in case she fell ill there, there might not be trains running properly at that time to bring her back here and in that case, she might not die in her son’s arms.

She used to say, ‘Even if you were to throw away my dead body in these thorny bushes I do not mind but I must end this life in your arms.’” As he was saying that, his voice began to falter through emotion. My eyes got moist. I said, “Renunciation should be as firm as that with everybody.” “Yes, yes!” he said and was silent.

Because she said, “Even if you were to throw away my body in these thorny bushes,” we now see that the place of her burial is adorned by a temple fit to be worshipped by kings and emperors.

 

Sri Bhagavan's love for his mother

Some people are under the erroneous impression that jnana, which involves total disidentification with the body-mind complex, implies a certain lack of emotional depth. It is assumed that since people, events and things are viewed by jnanis purely as witnesses, with total detachment, they would not have the normal human feelings with their relatives and others. The fact however is the exact opposite and it is only jnanis who can truly bestow total undistracted love on one and all including their own blood relations ....

Coming to the life of Ramana Maharshi we find an extraordinarily beautiful and tender relationship between Sri Ramana and His mother, Alagammal.

~ Sri A R Natarajan, The Maharshi and His Mother

Ramana Maharshi's compassion towards Ashram Animals

Sadhu Arunachala (Major A. W. Chadwick)- Bhagavan was invariably kind to all animals though he did not like cats, or, I believe, mongooses, this was principally because the cats hunted his beloved squirrels or chipmunks. These squirrels used to run in and out of the Hall window, over his couch and even his body. He would feed them with nuts and stroke them, some of them even had names. Their chief ambition seemed to be to make nests behind his pillows so that they might bring up their families under his protection.

Snakes and scorpions were never allowed to be killed. Sometimes a snake would drop from the roof of the Hall at night. It was the duty of the attendant to show it out to safety by walking behind it with a lamp, as carried in front it would only dazzle the snake and it would become confused.
Madhavan, the best attendant he ever had, who would anticipate Bhagavan’s least wish was adept at picking up scorpions by the tail so that they could not sting, and carrying them outside where they could do no harm. For dogs Bhagavan always had a tender spot. One puppy that was born in the Ashram had rickets. Bhagavan was very solicitous and under his direction I treated it and eventually cured it with biochemical medicines. Strangely this dog proved unfaithful and ran away. Bhagavan said that it must have been killed by some beast or it would never have gone, but months later it returned with a new master it had adopted, it took little interest in any of us, even in Bhagavan. This was inexplicable.

If an Ashram dog barked trying to drive out some intruder and people got angry with it for making a noise, Bhagavan would defend it, saying it was only doing its duty by the Ashram. There was at one time a small puppy that would always relieve itself on a nice smooth spot near the office. Chinna Swamy would get furious and try to drive it out of the Ashram, but again Bhagavan would come to the rescue, saying that if some child did the same thing nobody would be angry, and the puppy was only a child and knew no better.

He seemed specially to love monkeys and often said that in many ways they were better than human beings. They lived from day to day not planning for the future and there was no premeditation in the mischief they performed. He would be very amused when some monkey would slip into the Hall and snatch away plantains from the side of an unsuspecting devotee who had just had them returned as holy prasadam. He would often give directions that they should be fed and encouraged them in many ways much to the annoyance of the management to whom they were a great nuisance.

Source - from Book "A Sadhu’s Reminiscences of Ramana Maharshi"

Ramana Maharshi on How shall I reach the Self

Question : How shall I reach the Self?
Ramana Maharshi : There is no reaching the Self. If Self were to be reached, it would mean that the Self is not here and now and that it is yet to be obtained. What is got afresh will also be lost. So it will be impermanent. What is not permanent is not worth striving for. So I say the Self is not reached. You are the Self, you are already that.

The fact is, you are ignorant of your blissful state. Ignorance supervenes and draws a veil over the pure Self which is bliss. Attempts are directed only to remove this veil of ignorance which is merely wrong knowledge. The wrong knowledge is the false identification of the Self with the body and the mind. This false identification must go, and then the Self alone remains.

Therefore realization is for everyone; realization makes no difference between the aspirants. This very doubt, whether you can realize, and the notion `I-have-not-realized' are themselves the obstacles. Be free from these obstacles also.

excerpt from Face to Face with Sri Ramana Maharshi

As one deeply interested in poetry, I have read the poems of Muruganar and said to myself, good heavens, the man who could inspire this kind of poetry is divine. It moved me completely; Muruganar completely converted me. Then, when Grant Duff came to my college, I took him around. After a week with him, he casually asked me, "Have you seen Ramana Maharshi?" I said to myself, here is an Englishman steeped in Indian philosophy telling me about the Maharshi. I felt ashamed, and I was ashamed. All these events convinced the obstinate camel that an oasis he badly needed was near and easy to reach.

When I told Sri Sivaswami about my decision to visit the Ashram, he said, you are a young man with many responsibilities; when you go to Bhagavan you will be swept off your feet and fall into an abyss. Don't go alone, tie yourself in many bonds; take somebody you like, you are attached to, to hold you. So I took my wife and two of my students with me.

The Maharshi deprived me of none of the persons or pleasures that were dear to me. He left them all with me enriched and sanctified. Shakespeare, Keats, Wordsworth and the Bible meant much more to me when illuminated by the light he shed on all he saw. From the Bible he often cited passages like: Be still and know that I am God; the kingdom of God is within you; my father and I are one.
My first darshan of the Maharshi on September 29, 1940, was the most memorable event of my life. The last darshan occurred a fortnight before his mahanirvana on April 14, 1950. In between, during many weekends and college vacations, repeated visits to the Ashram kept me (as spells of sound sleep keep one) in health, happiness and taut efficiency. The pure happiness I enjoyed was that of a child when it sits securely in its mother's lap.
Bhagavan was a perfect Impersonality, like the sun in the sky or like unnoticed daylight in an inner chamber. This impersonal being would suddenly become a Person full of sattvic power, highly human, charming, mother-like, who could communicate with sharp precision his own Awareness Bliss to other persons according to their needs and moods. The sun now came down and played with us as the light of the moon to illuminate the mind, or as the fire in the home to cook our food.
Bhagavan listened like a child to passages from Shakespeare's plays and Keat's letters and quickly and convincingly revealed the universal truth in each flower unique in its own beauty. On Keat's letter on 'negative capability' his passing comment was: "So there are Upanishads in English as in Sanskrit." After a passage from Shakespeare was read, discussed and duly praised, Bhagavan said, "Shakespeare the Self enjoyed writing this, so that, born again, he might enjoy reading it." No wonder then that Bhagavan not only permitted Muruganar in his copious outpourings but also joined him in playing the grand game of rhyming and chiming in words that double a common joy. Was he not the sole begetter of thousands of marvellous poems by Muruganar and so many others?

~ Prof. K. Swaminathan (excerpt from Face to Face with Sri Ramana Maharshi)

'Know and always hold onto the Self. Disregard the body and the mind

About ten days after my arrival I [Annamalai Swami] asked Bhagavan, 'How to avoid misery?'
This was the first spiritual question I ever asked him.
Bhagavan replied, 'Know and always hold onto the Self. Disregard the body and the mind. To identify with them is misery. Dive deep into the Heart, the source of being and peace, and establish yourself there.'
I then asked him how I could attain Self-realisation and he gave me a similar answer: 'If you give up identifying with the body and meditate on the Self, which you already are, you can attain Self-realisation.'
As I was pondering on these remarks Bhagavan surprised me by saying, 'I was waiting for you. I was wondering when you would come.'
As a newcomer I was still too afraid of him to follow this up by asking how he knew, or how long he had been waiting. However, I was delighted to hear him speak like this because it seemed to indicate that it was my destiny to stay with him.

A few days later I asked another question: 'Scientists have invented and produced aircraft which can travel at great speeds in the sky. Why do you not make and give us a spiritual aircraft in which we can quickly and easily cross over the sea of samsara?'

... 'The path of self-enquiry,' replied Bhagavan, 'is the aircraft you need. It is direct, fast and easy to use. You are already travelling very quickly towards realisation. It is only because of your mind that it seems that there is no movement. In the old days, when people first rode on trains, some of them believed that the trees and countryside were moving and that the train was standing still. It is the same with you now. Your mind is making you believe that you are not moving towards Self-realisation.'

 Source: from David Godman Book "Living by the Words of Bhagavan"

Note : Annamalai Swami is one of Prominent disciple of Bhagavan, He joined Ramana Maharshi in his early youth. Most of Ashram Buildings were constructed by Annamalai Swami with the direct instructions of Bhagwan Ramana.

 

Ramana Maharshi : Why Knowledge of the Self so hard

Question : It is cruel of God's leela (play) to make the knowledge of the Self so hard.
Ramana Maharshi : Knowing the Self is being the Self, and being means existence, one's own existence. No one denies one's existence any more than one denies one's eyes, although one cannot see them. The trouble lies with your desire to objectify the Self, in the same way as you objectify your eyes when you place a mirror before them.

You have been so accustomed to objectivity that you have lost the knowledge of yourself, simply because the Self cannot be objectified. Who is to know the Self ? Can the insentient body know it? All the time you speak and think of your `I', yet when questioned you deny knowledge of it. You are the Self, yet you ask how to know the Self. Where then is God's leela and where is its cruelty ? Because of this denial of the Self by people the sastras speak of maya, leela, etc.

Ramana Maharshi :Remember who you are. Then work will not bind you

Question : Is it possible to enjoy samadhi while busy with worldly work?
Ramana Maharshi : It is the feeling ‘I work’ that is the hindrance. Ask yourself: ‘Who works?’ Remember who you are. Then the work will not bind you. It will go on automatically. Make no effort either to work or to renounce; your effort is the bondage.

What is destined to happen will happen. If you are destined to work, you will not be able to avoid it; you will be forced to engage in it. So leave it to the Higher Power. It is not really your choice whether you renounce or retain.

When women carrying jars of water on their heads, stop to talk, they are very careful, keeping their mind on the water jars. Similarly, when a sage engages in activity, his mind remains fixed in the Self and his activity does not distract him

Bhagwan Ramana Maharshi: Peace is your natural state

 

Question : How can I get peace? I do not seem to obtain it through vichara.
Bhagwan Ramana Maharshi: Peace is your natural state. It is the mind that obstructs the natural state. Your vichara has been made only in the mind. Investigate what the mind is, and it will disappear. There is no such thing as mind apart from thought. Nevertheless, because of the emergence of thought, you surmise something from which it starts and term that the mind. When you probe to see what it is, you find there is really no such thing as mind. When the mind has thus vanished, you realise eternal peace.

Bhagavan Ramana Maharshi : Samadhi is one's natural state

Question - But it is said in the Mandukyopanishad that samadhi must necessarily be experienced before attaining liberation.
Ramana Maharshi : And who says that it is not so? It is stated not only in the Mandukyopanishad but in all the ancient books. But it is true samadhi only if you know your Self. What is the use of sitting still for some time like a lifeless object. Suppose you get a boil on your hand and have it operated on under anaesthetic. You don't feel any pain at the time, but does that mean that you were in Samadhi ? It is the same with this too. One has to know what samadhi is.

And how can you know it without knowing your Self ? If the Self is known, samadhi will be known automatically. Samadhi is one's natural state. It is the undercurrent in all the three states of waking, dreaming and sleeping. The Self is not in these states, but these states are in the Self. If we get samadhi in our waking state, that will persist in deep sleep also. The distinction between consciousness and unconsciousness belongs to the realm of mind, which is transcended by the state of the real SeIf.

Bhagavan Ramana Maharshi on the monkey who drowned himself

G.V. Subbaramayya: Was it Sivayya who beat a monkey and the monkey was so grieved that it went and drowned itself?
Bhagavan Ramana Maharshi : No, it was someone else. And the monkey was not even beaten, it was only scolded. Even that was more than it could stand and it went and drowned itself very soon after. It was a dog that was beaten. He was a very strange dog.
All day he would lie quiet in a place among the rocks, higher up than our Asramam, and where it was not easy to see him, and he would only go out at night. Seeing something black going out and
coming back at night, we looked during the day time and found that it was a dog. He continued in this way for many days, so we took pity on him and began giving him food. But even then he
would not come near us. We used to put some food a little distance away from us and he would come and eat it and then go away.
If we went near he would run away. And then one day, when a number of us had been out and were returning, this dog ran up to us, and he came straight to me out of all the crowd and jumped up on me and tried to make friends with me. After that he stayed with us and he would go and lie in the lap of any devotee.

Some of the orthodox ones didn’t like it, and one day Iswara Swami beat him for interfering when a devotee was doing puja. This was more than the dog could stand and he immediately
disappeared. We don’t know what happened to him. We searched for him but could never find out.

Source: from book "day by day with Bhagwan"

Ramana Maharshi : Why do I never remember that I am the Self

Question : Why do I never remember that I am the Self ?
Ramana Maharshi : People speak of memory and oblivion of the fullness of the Self. Oblivion and memory are only thought-forms. They will alternate so long as there are thoughts. But reality lies beyond these. Memory or oblivion must be dependent on something.

That something must be foreign to the Self as well, otherwise there would not be oblivion. That upon which memory and oblivion depend is the idea of the individual self. When one looks for it, this individual `I' is not found because it is not real. Hence this `I' is synonymous with illusion or ignorance (maya, avidya or ajnana]. To know that there never was ignorance is the goal of all the spiritual teachings. Ignorance must be of one who is aware. Awareness is jnana. Jnana is eternal and natural, ajnana is unnatural and unreal.

Ramana Maharshi : Free from the ‘I-am-the doer’ feeling in doing Work

Question : It has been definitely stated that so long as there is the least trace of the ‘I-am-the-doer’ idea, there can be no realisation, but is it possible for a householder who earnestly desires Liberation to fulfil his duties without this idea?
Ramana Maharshi : There is no principle that actions can be performed only on the basis of the ‘I-am-the-doer’ idea, and therefore there is no reason to ask whether they can be performed and the duties discharged without that idea.

To take a common example, an accountant working all day in his office and scrupulously attending to his duties might seem to the spectator to be shouldering all the financial responsibilities of the institution.

But, knowing that he is not personally affected by the intake or outgoings, he remains unattached and free from the ‘I-am-the doer’ feeling in doing his work, while at the same time he does it perfectly well. In the same way, it is quite possible for the wise householder who earnestly seeks liberation to discharge his duties in life (which, after all, are his destiny) without any attachment, regarding himself merely as an instrument for the purpose.

Such activity is not an obstacle on the path of Knowledge nor does Knowledge prevent a man from discharging his duties in life. Knowledge and activity are never mutually antagonistic and the realisation of one does not impede performance of the other, nor performance of one the realisation of the other.

Ramana Maharshi : The feeling ‘I have nor Realised’ is Obstruction to Realisation

Devotee : If ‘I’ am always – here and now – why do I not feel so?
Ramana Maharshi : Who says that you do not? Does the real ‘I’ or the false ‘I’? Ask yourself and you will find that it is the false ‘I’. The false ‘I’ is the obstruction which has to be removed in order that the true ‘I’ may cease to be hidden.
The feeling ‘I have nor realised’ is the obstruction to realisation. In fact, it is already realised. There is nothing more to be realised. If there were, realisation would be something new which did not yet exist, but was to come about in the future; but whatever is born will also die.

If realisation is not eternal, it is not worth having. Therefore, what we seek is not something that must begin to exist but only that which is eternal but is veiled from us by obstructions. All that
we need do is to remove the obstruction. What is eternal is not recognised as such, owing to ignorance. Ignorance is the obstruction.

Get rid of it and all will be well. This ignorance is identical with the ‘I’-thought. Find its source and it will vanish. The ‘I’-thought is like a spirit which, although not palpable, rises up simultaneously with the body, flourishes with it and disappears with it.

The body-consciousness is the wrong ‘I’. Give it up. You can do so by seeking the source of ‘I’. The body does not say: ‘I am’. It is you who say ‘I am the body.’ Find out who this ‘I’ is. Seek its source and it will vanish.

What stands in the way?

Bhagavan: Know yourself before you seek to know the nature of God and the world.

Devotee: Does knowing myself imply knowing God?

B.: Yes, God is within you.

D.: Then, what stands in the way of my knowing myself or God?

B.: Your wandering mind and perverted ways.

~ The Teachings of Bhagavan Sri Ramana Maharshi in His Own Words

Sri Ramana Maharshi on Heart

Bhagawan Sri Ramana Maharshi (B) taught that the heart, not the head, is the true seat of Consciousness; but by this he did not mean the physical organ at the left side of the chest but the heart at the right, and by 'consciousness' he did not mean thought but pure awareness or sense of being. He had found this from his own experience to be the centre of spiritual awareness and then found his experience confirmed in some ancient texts.
When his devotees were instructed to concentrate on the heart, it was this spiritual heart on the right that was referred to; and they also found it the centre of an actual, almost physical vibration of awareness. However, he would also speak of the Heart as equivalent to the Self and remind them that in truth it is not in the body at all, but is spaceless.

D.: Why do you say that the heart is on the right when biologists have found it to be on the left? What authority have you?

B.: No one denies that the physical organ is on the left; but the heart of which I speak is on the right. That is my experience and I require no authority for it; still you can find confirmation of it in a Malayali book on Ayurveda and in the Sita Upanishad.

Saying this, Bhagavan showed the quotation from the latter and quoted the text from the former. Sometimes, when asked, he referred also to the Biblical text from Ecclesiastes: "The wise man's heart is at the right hand and a fool's heart is at the left."

D.: Why do we have a place such as the heart to concentrate on for meditation?

B.: Because you seek true Consciousness. Where can you find it? Can you attain it outside yourself? You have to find it internally. Therefore you are directed inward. The Heart is the seat of Consciousness or Consciousness itself.

I ask you to observe where the 'I' arises in your body, but it is not really quite correct to say that the 'I' arises from and merges in the chest at the right side. The Heart is another name for Reality and this is neither inside nor outside the body. There can be no in or out for it, since it alone is. I do not mean by 'heart' any physiological organ or any plexus or nerves or anything like that; but so long as a man identifies himself with the body or thinks he is in the body, he is advised to see where in the body the 'I'-thought arises and merges again. It must be the heart at the right side of the chest since every man of whatever race and religion and in whatever language he may be speaking, points to the right side of the chest to indicate himself when he says 'I'. This is so all over the world, so that must be the place. And by keenly watching the emergence of the 'I'-thought on waking and its subsidence on going to sleep, one can see that it is in the heart on the right side.

When a room is dark you need a lamp to light it, but when the sun rises there is no need for a lamp; objects are seen without one. And to see the sun itself no lamp is needed because it is self-luminous. Similarly with the mind. The reflected light of the mind is necessary to perceive objects, but to see the heart it is enough for the mind to be turned towards it. Then the mind loses itself and the Heart shines forth.

It is a tantric practice to concentrate on one of the chakras or spiritual centres of the body, very often on the point between the eyebrows. As will be shown in a later chapter, the heart on the right side is not one of these chakras; nevertheless, in the following passage, Bhagavan explains concisely his teaching that concentration on the heart-centre is more effective than on any other point but less effective than pure enquiry.

D.: There are said to be six (subtle) organs of different colours in the chest, of which the spiritual heart is said to be the one situated two fingers' breadth, to the right from the centre! But the heart is also said to be formless. Does that mean that we should imagine it to have a form and meditate on this?

B.: No; only the quest - 'Who am I?' is necessary. That which continues to exist throughout sleep and waking is the same being in both; but while waking there is unhappiness and therefore the effort to remove it. When asked who awakes from sleep, you say 'I'. Hold fast to this 'I'. If that is done the Eternal Being reveals itself. The most important thing is the investigation of the 'I' and not concentration on the heart centre. There is no such thing as the 'inner' and the 'outer'. Both words mean the same or nothing at all. Nevertheless, there is also the practice of concentration on the heart-centre, which is a form of spiritual exercise. Only he who concentrates on the heart can remain aware when the mind ceases to be active and remains still, with no thoughts, whereas those who concentrate on any other centre cannot retain awareness without thought but only infer that the mind was still after it has become active again.

In the following passage an English lady remarks on this awareness without thought and Bhagavan approves.

D.: Thoughts suddenly cease and 'I-I' rises up equally suddenly and continues. It is only a feeling, not a thought. Can it be right?

B.: Yes, it is quite right. Thoughts have to cease and reason to disappear for the 'I-I' to rise up and be felt. Feeling is the main thing, not reason.

D.: Moreover, it is not in the head, but at the right side of the chest.

B.: That is where it should be, because the heart is there.

D.: When I look outwards it disappears. What should I do?

B.: Hold fast to it.

This does not mean that thought is impossible during the state of 'I' consciousness, as indeed one can see from the example of Bhagavan himself, who was permanently in that state. For the ignorant person, thought is like a dense cloud overhead, shutting him off from the illumination of the sun. When the ceiling of cloud has been broken and rolled back, letting in the light, he can use thought without being imprisoned by it. To change the metaphor, Bhagavan sometimes compared the mind of the Realised Man to the moon in the sky in day-time - it is there but its light is not needed - because one can see without it by the direct light of the sun.

Source: Teachings of Sri Ramana Maharshi in his own words by Arthur Osborne, Chapter Two, section Heart and Head

பகவான் ரமணரும் மேற்கத்திய திருவண்ணாமலையும்

பகவான் ரமண மகரிஷியை பற்றி பல சம்பவங்கள் வியக்க வைப்பது உண்டு. தனது 16ஆம் வயதில் திருவண்ணாமலை வந்த மஹான் அதற்கு பிறகு வேறு எங்கும் சென்றதில்லை. திருவண்ணாமலையே தனது குருவாக கொண்டு தன்னை அருணாச்சலமாக்கியவர்.

ஒரு முறை ஒரு வெளிநாட்டு பெண்மணி ரமணரிடம் திருவண்ணாமலை இந்தியாவில் இருப்பதால் ஆன்மீக ஆற்றல் இருப்பதாக் சொல்லுகிறீர்கள் மேற்கத்திய நாடுகளில் இருந்து வரும் நாங்கள் பல தூரம் பயணம் செய்து வர வேண்டி இருக்கிறது. எங்கள் பகுதியில் இதை போன்ற ஆற்றல் கொண்ட மலை இல்லையா என கேட்டார்.
இந்தியாவை விட்டு வேறு எங்கும் செல்லாத பகவான் ரமணர் ஞானம் நிறைந்த முகத்தில் தெய்வீக புன்னகையுடன் கூறினார். திருவண்ணாமலையை அமைப்பிலேயே பூமியின் மற்றொரு பகுதியில் ஒரு மலையுண்டு. திருவண்ணாமலைக்கு சரியாக பூமியின் பின்பகுதியில் வரும். அதற்கும் திருவண்ணாமலையை போன்ற சக்தி உண்டு என்றார் மகரிஷி.

இந்த செய்தியை படித்ததும் எனக்கு வியப்பாக இருந்தது. ( google earth ) கூகுள் எர்த் எனும் மென் பொருளை கொண்டு திருவண்ணாமலையை அடைந்தேன். அதன் அட்சாம்சம் ரேகாம்சம் (latitude ,longitude) எடுத்து அதை பூமியின் மறுபக்கம் சரிபார்த்தேன். தென்அமெரிக்காவின் வடபகுதியில் ஓர் தீவில் திருவண்ணாமலை போன்ற அமைப்பில் ஓரு மலை இருந்தது.
exact opposite is on the border of Viet Nam and Cambodia

The global coordinates for Tiruvannamalai and Machu Picchu are as follows:
Tiruvannamalai: 12n13, 79e04
Machu Picchu: 13s07, 72w34
If you do a precise reversal of Tiruvannamalai's coordinates you will indeed fall off the coast of Peru.
But if you have any sense of things you'd know the world is not 'exact' and energy is never a straight line of opposites.

ஸ்ரீரமண மகரிஷி

காரைக்காலுக்கு அருகே உள்ள ஊர் தில்லையாடி. அங்கே, அலங்காரத்தம்மாள் என்பவர் தன் மகனோடும் மருமகளோடும் வசித்து வந்தார். அங்கே உள்ள முதிய துறவி ஒருவருக்குத் தொண்டு செய்து கொண்டிருந்தார். அந்தத் துறவிக்கு இறுதிக் காலம் வந்தது. 'உங்களுக்குப் பிறகு எங்கள் கதி என்ன?’ என்று கவலையுடன் அவர்கள் மூவரும் கேட்க, ''என்னிலும் ஞானமான முனிவர், திருவண்ணாமலையில் வசிக்கிறார். பாலசுவாமி என்று அவரை அழைப்பார்கள். அவரிடம் போய் சேவை செய்யுங்கள். அந்த பாக்கியம் உங்களை முக்தி நிலைக்கு அழைத்துப் போகும்'' என்றார்.
அந்தத் துறவி சமாதியானதும், அலங்காரத்தம்மாள் மகன் சுப்பையா மற்றும் மருமகளுடன் திருவண்ணாமலைக்கு வந்தார். பாலசுவாமியைத் தரிசித்தார். உள்ளே ஆனந்தம் பொங்கியது. திரும்பக் காரைக்காலுக்கு வந்து, தன் சொத்துக்களை வேறு ஒருவரிடம் ஒப்படைத்து, அவர் தந்த பணத்துடன் திருவண்ணாமலைக்கு வந்து, வாடகை வீட்டில் தங்கி, தினமும் பாலசுவாமியைத் தரிசித்து வந்தார். அலங்காரத்தம்மாள் உணவு தயாரித்து பாலசுவாமிக்கு எடுத்துப் போவார். அதே நேரம், எச்சம்மாளும்உணவு எடுத்து வந்தார். அன்பர்கள் வருகையால், இருவர் உணவும் அங்கே தேவையாக இருந்தது. காரைக்காலில் இருந்து வரும் தொகை, வர வர குறைந்து போயிற்று. நித்தியப் படி குடும்பம் நடத்துவதே சிரமமாக இருந்தது. சுப்பையா திடீரென திருப்பனந்தாள் மடத்துக்குப் போய் சந்நியாசம் வாங்கி, துறவியாகி, ஊர்ஊராகச் சுற்றி வந்தார். இதையடுத்து, அலங்காரத்தம்மாளும் அவர் மருமகளும் நல்லெண்ணெய், அப்பளம் விற்று, அந்தப் பணத்தில் பாலசுவாமிக்கு உணவு அளித்து வந்தனர். உத்தமமான ஒரு ஞானியை, ஒருவணிகர் குடும்பத்துப் பெண்மணியாய் இருந்து சரணடைந்தார். என்ன நேரிடினும் கவலையற்று, அவர் சேவையே முக்கியம் என வாழ்ந்தார். வறுமை காரணமாக இடம் மாறி, மடத்துக்குப் போய் துறவறம் பூணுகிற பொய்மையை அவர் விரும்பவில்லை. 'தன்னை வருத்திக்கொண்டு குரு எவ்வளவு எளிமையாக வாழ்கிறார். அவரைவிட எளிமையாக வாழ்வதல்லவா சிறப்பு!’ என்று அவருக்குத் தெரிந்திருந்தது.
எத்தனைக் கஷ்டம் வந்த போதும், பாலசுவாமிக்கு உணவு தருவதை நிறுத்தவே இல்லை. உணவை பெரிய உருண்டையாக்கி, அலங்காரத்தம்மாள் பாலசுவாமியின் கைகளில் போடுவாள். ''பாட்டி, நீங்கள் தரும் சோற்று உருண்டை, வர வர பெரிதாகிக்கொண்டே போகிறது'' என்று சுவாமி சொல்ல, ''பெரிசு, சிறுசு எல்லாம் நம் மனதில்தான் இருக்கிறது'' என்று அலங்காரத்தம்மாள் சொன்னார். ''அடடா, நான் சொல்லிக் கொடுத்ததையே பாட்டி, என்னிடம் திருப்பிப் போடுகிறார்'' என்று பாலசுவாமி சிரித்தபடியே, அவரைக் கொண்டாடி இருக்கிறார்.
மலைக்கு கீழே ஆஸ்ரமம் உருவான நேரம். அலங்காரத்தம்மாளுக்கு உணவு தருவதில் மீண்டும் கஷ்டம் ஏற்பட்டது. தள்ளாமை அதிகரித்தது. ''எதற்கு சிரமம்? பாலசுவாமியை ஆஸ்ரமம் பார்த்துக்கொள்ளும். உங்களை..?'' என்று பலர் சொல்ல, ''என் கடைசிக் காலம் வரை அவருக்கு உணவு தரும் சேவையைச் செய்வதே என் வேலை. காசு இல்லாவிட்டால் என்ன, உடம்பு தள்ளாடினால் என்ன, தடி ஊன்றி நடந்து, பிச்சை எடுத்து உணவு சேகரிப்பேன்'' எனச் சூளுரைத்தாள் அலங்காரத்தம்மாள்.
பாலசுவாமிக்கு ஆஸ்ரமத்தில் உணவு பரிமாறும் போது, அலங்காரத்தம்மாளின் உணவில் சிறிது அவருக்கு வைக்கப்படும். ஆனால், அன்று வைக்கப்பட வில்லை. சுவாமி அந்த உணவைச் சாப்பிடவில்லை. 'ஏன்? என்ன?’ என்று பதறி யோசித்தபோது, அலங்காரத்தம்மாள் கொண்டு வந்த உணவு வைக்கப் படாதது தெரிந்து, உடனே வைக்கப்பட்டது. பிறகு, சுவாமி மௌனமாக அந்த உணவை ஏற்றார். இதைவிட உத்தமமான மரியாதை, அந்த சிஷ்யைக்கு வேறு என்ன இருக்கக்கூடும்!
குருவுக்கும் சிஷ்யைக்கும் உண்டான உணர்வு பூர்வமான உறவு, அங்கே வெகு கெட்டியாக இருந்திருக்கிறது. தன்னைச் சரணடைந்தவர்களைச் சுவாமி கைவிட்டதே இல்லை. ஆடம்பரம் சிறிதும் இல்லாத வாழ்க்கையைத் தானும் வாழ்ந்து, தன்னை அண்டியவருக்கும் அதனை அருளியிருக்கிறார். அவரின் அடியவர்களும் இதனை உணர்ந்து, எளிமையின் இருப்பிடமாக வாழ்ந்திருக் கின்றனர். இப்போது இந்த விஷயத்தை யோசித்தால், வியப்பிலும் வியப்பாக இருக்கிறது.
ஒருநாள், பாலசுவாமி விருபாக்ஷி குகையிலிருந்து கீழே இறங்கி, மலையைச் சுற்றத் துவங்கினார். பிறகு, குறுக்கு வழியாக விருபாக்ஷி குகைக்கு ஏற ஆரம்பித்தார்.
அது அடர்ந்த வனப் பகுதி. மனித நடமாட் டமே இல்லாத இடம். விருபாக்ஷி குகை எங்கு இருக்கிறது என்று அடிக்கடி மேலே பார்த்து, நிதானித்து நடக்கவேண்டிய நிலை. அப்போது, பெரிய ஆல இலை ஒன்று காற்றில் பறந்து வந்து, அவர் மேல் விழுந்தது. பொதுவாக, ஆல இலை, உள்ளங்கை அகலமிருக்கும். அதிகபட்சம் இரண்டு உள்ளங்கை அகலமிருக்கும். இந்த ஆல இலையோ, பல இலைகள் வைத்துத் தைத்த பெரிய தையல் இலை போல் இருந்தது. அதைப் பார்த்ததும், அண்ணாமலையார், அருணகிரி யோகி எனும் சித்தர் வடிவில், ஆல மரத்தின் கீழ் அமர்ந்திருக்கிறார் என சொல்லும் வடமொழிப் பாடல் ஞாபகம் வந்தது. அப்படியெனில், அந்த ஆலமரம் அருகேதான் இருக்க வேண்டுமோ என நினைத்து, அதைத் தேடி, மலைமீது ஏறினார். தரையில் விழாது, காற்றில் மிதந்து, ஆல இலை வந்திருக்கிறது எனில், அந்த ஆலமரம் மிக அருகில்தானே இருக்கவேண்டும்! அந்த அருணகிரியோகி என்ற சித்த புருஷர் அங்கேதான் இருக்கவேண்டும். காணப் போகிறோமா, கண்டுபிடித்துவிட்டோமா என ஆவலுடன் வேகமாக மலையேறினார் பாலசுவாமி. அப்போது, அவரது இடது கால், அங்கே ஒரு புதரின் உள்ளே இருந்த தேன்கூட்டை இடித்துச் சிதைத்தது.
இதைக்கண்டு வருத்தப்பட்டார் சுவாமி. இவற்றுக்கு ஊறு செய்துவிட்டோமே என வேதனைப்பட்டார். தேனீக்கள் எகிறிப் பறந்தன. வட்டமடித்தன. எந்தக் கால் இடித்ததோ, அந்தக் காலை நோக்கி முட்டிமோதிக் கொட்டின. வேறு எந்த மனிதராக இருப்பினும் உதறி, அந்த இடம் விட்டு விலகி ஓடியிருப்பார்கள். தேனீக்கள் துரத்தும்போது, துணியை விசிறியடித்துக் கொன்றிருப்பார்கள். 'நான் வேணும்னு செய்யலையே! தெரியாமல்தானே கால் பட்டுடுத்து!’ என்று சமாதானம் சொல்லியிருப் பார்கள். இரண்டு கொட்டுக்கள் வாங்கியதும் சீறி, 'என்னையா கொட்டினாய்! உன் குலத்தையே நாசம் செய்கிறேன் பார்’ என்று தீயிட்டு, மொத்தத் தேன் கூட்டையும் பொசுக்கியிருப்பார்கள்.
ஆனால், சுவாமி அப்படியெல்லாம் செய்ய வில்லை. 'தவறு என்னுடையது. தெரியாமல் செய்தாலும், தவறு தவறுதான். அவை வசிக்கும் இடத்தை, தேன்கூட்டைச் சிதைத்துவிட்டேன். அங்கு எவ்வளவு நட்டம் ஏற்பட்டது என்று யாருக்குத் தெரியும். அவற்றுக்கு எத்தனை வேதனை என்று யார் அறிவார். அவை கோபமுற்றுக் கடிக்க வருகின்றன. வெறுமே நடந்தபோது துரத்தவில்லையே, இடித்ததால்தானே கோபம் கொண்டன! தருமத்தோடுதான் அவை நடந்து கொண்டிருக்கின்றன.

நான் மட்டும் எப்படி ஓடி ஒளிவது? செய்த தப்பிலிருந்து எப்படித் தப்பிப்பது? உங்கள் கோபம் சரியானதுதான். கொட்டுங்கள்; கோபம் தீரும் வரை கொட்டுங்கள்!’ என்று அசையாது, அங்கேயே நின்றிருக்க, வலது காலைத் தொடாது, கூட்டை இடித்த இடது காலில் தேனீக்கள் கொட்டித் தீர்த்தன.
பிறகு, ஒரு தேனீயும் சுற்றவில்லை என்று தெரிந்ததும், பாலசுவாமி மெள்ள நடந்தார். சரியான வலி; கடுக்கின்ற வேதனை; ஊசி நுனியில் உள்ள விஷத்தால், உள்தசையில் தீயிட்டுப் பொசுக்குவது போன்ற வலி. ஆல மரமும், அதன் கீழே இருந்த சித்த புருஷரும், பறந்து வந்து மேலே மோதிய ஆல இலையும் மறந்து விட்டன. திசைமாறி, முலைப்பால் தீர்த்தத்துக்கு அருகேயுள்ள ஜடைசுவாமி குகைக்குப் போனார் சுவாமி. அங்கே அவருக்குப் பாலும் பழமும் கொடுக்கப்பட்டது. கொஞ்சம் ஆசுவாசப்படுத்திக் கொண்டு, மறுபடியும் விருபாக்ஷி குகைக்கு வந்தார். தொடை மேலும் வீங்கிவிட்டது. நகர்த்த முடியாதபடி கடும் வேதனை ஏற்பட்டது. இதனை எவரும் கவனிக்கவில்லை.
ஆனால், வீக்கத்தைக் கண்டு தொண்டரான பழனிச்சாமி கலங்கிப்போனார். 'இது என்ன’ என்று பதறிக் கேட்க, விவரித்தார் சுவாமி. மறுநாள், நல்லெண்ணெய் வாங்கி வந்து, தொடையில் தடவ, உள்ளுக்குள்ளே கொடுக்குகள் சிக்கியிருப்பதை விரல்களால் உணர்ந்து, அவற்றை அப்புறப்படுத்தினார் பழனிச்சாமி. அடுத்த இரண்டு மூன்று நாட்களில் வீக்கம் வடிந்து விட்டது.
'தற்செயலாய் நேர்ந்த விஷயம்தானே! இதற்காக, தேனீக்களின் கடியை யாராவது வாங்குவார்களா! ஏதோ வேண்டுமென்றே செய்ததைப் போல, ஏன் தண்டனையைப் பெறவேண்டும்?’ என்று பாலசுவாமியின் அன்பரான முருகனார் என்பவர் ஒரு கவிதையில் வினவ, அதற்குப் பாலசுவாமி கவிதையாய் பதில் சொன்னது உண்டு.
'பச்சையிலை துறு படர்ந்தபுத ரென்றெண்ணி
வைச்சிடுகால் வீங்க வரிக்க தண்டு கொட்டலுமே
நிச்சயமாய் வேங்கட நின் னெஞ்சொப்பி செய்தாற்போல
தற்செயலாய் நேர்ந்த தவற்றுக் கிரங்க லென்னே’
- என்று அந்த அன்பர் கேட்க, பகவான் அதேவிதமாகக் கவிதை நடையில் பதில் சொன்னார்.
'பச்சையிலைகட் படர்ந்தங் கூடுலைய
வைச்சிடு கால் வீங்க வரிக்கதண்டு கொட்டிடினும்
தற்செயலாய் நேர்ந்த தவறேனுந் தானிரங்கும்
அச்செயலு மின்றே லவன்மனதின் தன்மையென்ன’
இது தற்செயலாய் நேர்ந்ததுதான். ஆனாலும், தவறு தானே; தண்டனை உண்டுதானே? அதை ஏற்க மறுத்து ஓடி ஒளிந்தால், அது என்ன தன்மை? (அது நியாயம்தானா?).
தண்டனையில் இருந்து தப்பித்துக் கொள்வதுதான் மனிதர்களின் இயல்பு. தண்டித்தவரையே தண்டிப்பது தான் பழக்கம். இந்த ஞானி, உலகில் எல்லா உயிரினங்களோடும் ஒரேவிதமான பார்வையை, ஒரேவிதமான உறவைக் கொண்டு இருக்கிறார். தேனீக்கள் அற்பமானவை அல்ல; அவற்றின் வாழ்விடம் சாதாரணமானதல்ல. தெரியாமல் ஊறு விளைவித் திருந்தாலும், அவற்றின் கோபத்தை ஏற்று, தண்டனையை வாங்கிக்கொள்வதே சரி!
ஞானத்தின் உச்சகட்டம் பாலசுவாமி என்று உணரும் போது, நம் உடம்பு சிலிர்க்கிறது; கிடுகிடுக்கிறது.
வடவாலம் என்று சொல்லப்படுகிற அருணகிரிசித்தர் வாழ்கின்ற அந்த இடத்தை மறக்கடிக்கத்தான் ஒருவேளை இந்தச் சம்பவம் நிகழ்ந்ததா? பிற்பாடு வெகுநாள் கழித்து, 'அப்படியில்லை’ என்று பகவான் ஸ்ரீரமணர் மறுத்திருக்கிறார்.
''ஒரு பாறை மீது பெரிய ஆலமரம் இருந்தது. அதை அருகில் பார்ப்பதற்காக, ஒரு சிற்றோடையைக் கடந்து, மறுபக்கம் போக விரும்பினேன். அதற்குள் தேனீக் கூட்டைக் கலைத்துவிட்டேன். ஆலமரம் போகிற எண்ணம் மறந்துவிட்டது. அவ்வளவே!'' என்று சொல்லியிருக்கிறார்.
ஆலமர அதிசயம் இங்கு முக்கியமில்லை. சகல உயிர்களையும் மதித்தல் என்பதே இங்கு சொல்லப்படுகிற விஷயம். எந்த உயிருக்கும் தீங்கிழைக்காத அஹிம்சைத் தன்மையே இங்கு முக்கியம். இந்த வலியை நாலு பேரிடம் சொல்லி, பரிதாபம் தேட முயற்சிக்கவில்லை சுவாமி. கண்டுபிடிக்கப்பட்டபோதும், இது இது நடந்தது என்று சாதாரணமாகச் சொல்கிறார்.
பகவான் ஸ்ரீ ரமண மகரிஷியின் ஒவ்வொரு செயலும் பொருள் பொதிந்தவை; தர்மம் சார்ந்தவை!

ஸ்ரீ ரமண மகிரிஷி....

நரசிம்ம சாஸ்திரி என்கிற ஆந்திர தேசத்து அந்தணர், காசி யாத்திரை செல்லும்போது, காசியில் உள்ள ஒரு விநாயகரை மனம் ஒருமித்து வணங்கினார். அப்போது, அந்த விநாயகரிடமிருந்து குழந்தை போன்ற உருவம் ஒன்று நடந்து வந்து, அவருக்குள் புகுந்துகொண்டது. விசாகப் பட்டினத்துக்கு அருகில் உள்ள தன் ஊருக்கு வரும் வரைக்கும், நரசிம்ம சாஸ்திரி அந்த கணபதி உருவத்தையே மனதில் நினைத்துக்கொண்டிருந்தார். அந்த வருடம் அவருக்கு ஆண் குழந்தை பிறந்தது. அந்தக் குழந்தைக்கு, காசியில் தரிசித்த விநாயகரின் நினைவாக 'கணபதி’ என்று பெயரிட்டார்.
மூன்று வயது வரை, கணபதிக்கு அழ மட்டும்தான் தெரியும்; பேசத் தெரியாது. உடம்பில் ஏகப்பட்ட உபாதைகள். குழந்தை நோயாளியாக, எப்போதும் அழுது கொண்டிருக்கும் குழந்தையாகவே இருந்தது. பலவித நோய்களும் குழந்தையைத் தாக்குகிறதே, என்ன செய்வது என்று யோசித்து, அந்தக் கால வைத்திய முறைப்படி உடம்பிலே ஒரு இடத்தில் சூடு போட்டனர். அதற்குப் பிறகு, கணபதி மெள்ள மெள்ள உடல்நலம் தேறினான். மிக கெட்டிக்கார குழந்தையாக இருந்தான். ஒரு விஷயத்தை ஒரு முறை சொன்னால், உடனே மனதில் தேக்கிவைத்துக்கொண்டான். படிப்பில் மிக சூட்டிகையாக இருந்தான். விரைவில் மனனம் செய்கிற யோக்கியதையைப் பெற்றான். பதினாறு வயதுக்குள் வடமொழியிலும் தெலுங்கிலும் மிகச் சிறந்த பண்டித னாக மாறினான். 18 வயதில் திருமணம் நடந்தது.


வடமொழியில் வித்தகரானதால் புராண- இதிகாசங் களும், அதில் வரும் தபஸ்விகளின் வாழ்க்கையும் அவர் மனத்தை அசைத்தன. வேத விஷயங்களை ஆழ்ந்து படித்தபோது, ஜபதபங்களே வாழ்க்கையை உன்னத நிலைக்கு அழைத்துப் போகின்றன எனும் நம்பிக்கை ஏற்பட்டது. உடம்பைத் தூய்மையாக்கி, மூச்சை சீராக்கி, அசையாமல் உள்ளுக்குள்ளே ஆழ அமர்ந்து, ஜபம் செய்வது கடவுள் தரிசனத்தைக் கொடுக்கும் என்று தெளிவாக நம்பினார். பஞ்சாட்சர ஜபம் செய்தார். நேரம் கிடைக்கும்போதெல்லாம் எழுதியும் பார்த்தார். பிறகு, வேலூரில் பள்ளி ஒன்றில், வடமொழி ஆசிரியராகச் சேர்ந்தார். நல்ல மாணவர்களைத் தயார் செய்து, பாரதத்தின் சக்தியைப் பெருக்க வேண்டும், உலகில் ஆன்ம விழிப்பு ஏற்பட வேண்டும் என விரும்பினார்.

மூன்று வருடங்கள் ஆசிரியராக இருந்த பிறகு, அதுவும் அலுத்துப் போய், திருவண்ணாமலைக்கு வந்து சேர்ந்தார். நிருதி லிங்கத்துக்கு அருகே அமர்ந்து, அண்ணாமலையாரைப் பற்றி பாடல்கள் எழுதியும், இடைவிடாது மந்திர ஜபம் செய்தும் கடவுளை அடையும் முயற்சியில் ஈடுபட்டார். அவர் படித்த விஷயங்கள் எதுவும் அவரை அமைதிப்படுத்தவில்லை. கடவுள் தரிசனத்தை கொடுக்கவில்லை. கடவுளை அடைய முடியும் என்கிற நம்பிக்கை மெள்ளத் தளர்ந்தது. பலகோடி ஜபம் செய்தும், மனம் ஒருமைப்படவில்லையே என்ற கவலை எழுந்தது. இன்று இல்லை, நாளை தெரிந்துவிடும், நாளையில்லை இன்னும் சில நாட்களில் புரிந்துவிடும் என்று காலம் நகர்ந்துகொண்டிருந்ததே தவிர, துருவனுக்குக் கிடைத்த இறைத் தரிசனம், அனுமனுக்கு கிடைத்த அனுபவம், வேடுவப் பெண்ணான சபரிக்குக் கிடைத்த மோட்சம் தனக்கு கிடைக்கவில்லையே என ஏங்கினார்.

படிப்பு கொடுத்த மேதைமை, குழப்பத்தைத்தான் கொடுத்தது. கடவுள் என்ற விஷயம், முயற்சியால் அடைவது அன்று என்று புரியவே வெகு நாளாயிற்று. எங்கு முயற்சி, முற்றிலும் நின்று போகிறதோ, எங்கு எந்த முயற்சியும் இல்லையோ, அங்கே அமைதி பரிபூரணமாகக் குடியேறுகிறது என்பதைப் புரிந்து கொள்ளவே நாளாயிற்று. திருவண்ணாமலையில் கூடியிருந்த ஒரு திருவிழா நாளில், அவர் துண்டு உதறி எழுந்தார். மலையில் ஒரு பாலசுவாமி இருக்கிறாராமே, அவரைத் தரிசித்து வருவோம் என்று கிளம்பினார். அவரைக் கண்டால் மனம் அமைதியாகிறது என்று சொல்கிறார்களே, அதை அனுபவிப்போம் என்று மலையேறினார்.

வெள்ளை கௌபீனம் உடுத்தி, விருபாக்ஷி குகையில் அமைதியாக அமர்ந்திருந்த பால சுவாமியைப் பார்த்ததும், உள்ளே நெகிழ்ந்தார். 'இதுவே கணபதி. இதுவே விநாயகம். நான் கணபதியல்ல; கணபதி இங்கே உட்கார்ந்திருக்கிறது’ என்று புரிந்துகொண்டார். பிள்ளையாருக்குத் தலையில் குட்டிக் கொள்வதுபோல, 'சுக்லாம் பரதரம் விஷ்ணும் சசிவர்ணம் சதுர்புஜம் ப்ரஸன்ன வதனம் த்யாயேத் ஸ்ர்வ விக்னோப சாந்தயே’ என்று தலையில் குட்டிக்கொண்டு, பாலசுவாமியை நமஸ்கரித்தார். விநாயகருக்குச் சொல்லுகின்ற இந்த ஸ்தோத்திரம், பாலசுவாமிக்கு முற்றிலும் பொருத்தமாக இருந்தது. வெள்ளை உடை அணிந்தவரும், எல்லாம் அறிந்தவரும், பூப்போன்ற முகத்தை உடையவரும், நான்கு கைகளை உடையவரும், அதாவது மன, புத்தி, ஸித்தி, அகங்காரம் என்ற நான்கையும் உள்ளடக்கியவரும், புன்னகையான முகத்தைக் கொண்டவரும், தன்னை அண்டியவர்களின் வினையைத் தீர்த்து, நல்வழிக்குக் கொண்டு செல்பவருமான விநாயகரை வணங்குகிறேன் என்கிற அந்த வடமொழி ஸ்லோகம், கச்சிதமாக பாலசுவாமிக்குப் பொருந்தியது.

ஆனால், கணபதி சாஸ்திரி பாலசுவாமியிடம் எதுவும் கேட்கவில்லை; எதுவும் பேசவில்லை; வெறும் தரிசனத்துடன் திரும்பிவிட்டார். தொடர்ந்து பல்வேறு முயற்சிகள் மேற்கொண்டும், கடவுளை அடைந்துவிடலாம், தவம் தீவிரமாக செயல்படுத்தப்பட வேண்டும் என்று எண்ணினார்; திட்டமிட்டார்; செயலாக்கினார். படிப்பு, ஞானம் தராது என்பது படித்தவர்களுக்குத் தெரிவதில்லை. 'படிப்பதை மறந்துவிடு’ என்று பல ஞானியர்கள் சொல்வது உண்டு. வெறுமே நூலால் எந்தப் பயனும் இல்லை என்று தபஸ்விகள் பேசுவது உண்டு. அறிந்ததிலிருந்து விடுதலை என்று உத்தமர்கள் சொல்லியிருக்கிறார்கள்.

ஆனால், இதைப் புரிந்துகொள்வதற்கு வெகு தாமதமாகிறது. படிக்கப் படிக்கச் சகலமும் தெரிந்துவிடும் என்று திடமாக நம்புகிறார்கள். படிப்பு என்பது உலக வாழ்க்கையுடன் சம்பந்தப் பட்டது. பொருளாதார வளர்ச்சிக்கு உதவுவது. சுற்றுச்சூழலுக்காகவும், அதிகாரங்களுக்காகவும், மற்றவர்களிடமிருந்து பாராட்டுக்கள் பெறுவதற்காக வும், வெற்றி என்கிற இலக்கு நோக்கி அழைத்துப் போவது. ஆனால், உலகாயத வெற்றிகள், பாராட்டுகள் நிறைவைக் கொடுப்பதே இல்லை.

வெற்றி பெற்றவர் யாரும் அமைதியாக வாழ்வதே இல்லை. வெற்றிக்கு அடுத்ததாக என்ன செய்வது, இன்னொரு வெற்றி என்றுதான் போக வேண்டியிருக்கிறது. பாராட்டு வாங்கிய பிறகு என்ன செய்வது, மேலும் பாராட்டுக்கள் வாங்க வேண்டும் என்று ஆவல்தான் எழுகிறது. உலகாயத வெற்றிகளாலோ, சொத்து பத்து சுகங்களாலோ, பாராட்டுக்களாலோ, அதிகார மேன்மையினாலோ ஒருபோதும் அமைதி கிடைப்பது இல்லை. அமைதி கிடைக்காதவரை, திருப்தி ஏற்படுவதில்லை.

எது மனிதருக்கு நிறைவு கொடுக்கிறது.... பணமா, பாராட்டா, தாம்பத்திய சுகமா, பிள்ளைப்பேறா, அதிகாரமா? இல்லை. இவை எதுவும் தருவதில்லை. அமைதி என்பது உள்ளே, நம்முடைய இயல்பாய் இருக்கிறது. அதைத் தேடிக் கண்டுபிடிக்க வேண்டும். அதற்கு இடைஞ்சலாக என்ன இருக்கிறது என்று யோசித்து அப்புறப்படுத்த வேண்டும். இன்றைய தேதிக்கு நாலு கோடி ரூபாய் இருந்தால் போதும், நான் நிம்மதியாகிவிடுவேன் என்று எவர் நினைத்தாலும், ஒருநாளும் நிம்மதியடைய முடியாது. பணம் இல்லை என்பது ஒரு துக்கம். பணம் சம்பாதிக்கக் கஷ்டப்படுவது ஒரு துக்கம். பணம் சம்பாதித்த பிறகு அதை கவனமாகப் பாதுகாக்க வேண்டுமே என்று ஒரு துக்கம். அதைச் செலவு செய்யும்போதும் துக்கம். எனவே, எல்லாக் காலத்திலும், எல்லா விதமாகவும் பணம், துக்கம்தான். உலக சுகங்கள், பணத்தால் வருகின்றன. ஆனால், உலக சுகங்களால் மன அமைதி வருவதில்லை.

சுகம் அனுபவித்தவரும் அனுபவிக்காதவரும், சுகம் எது என்று கேள்வி கேட்பவரும், அமைதியை நோக்கித் திரும்புகிறார்கள். தன் படிப்பு தன்னைக் காப்பாற்றும் என்று நினைத்து, கணபதி சாஸ்திரி வாழ்ந்தார். காவியங்கள் பலவற்றை மிக எளிதாகச் செய்ததால், அவருக்குக் 'காவிய கண்டர்’ என்கிற பட்டப் பெயரும் கிடைத்தது. ஆனாலும், உள்ளுக் குள்ளே மனம் அமைதி பெறவில்லை. தன்னால் இயலாது, தன் படிப்பால் முடியாது, தன் முயற்சி யில் இது நடக்காது என்பதைப் புரிந்து கொள்ளவே அவருக்குப் பல வருடங்கள் ஆயின.

திடீரென்று ஒரு நாள், அவர் தவத்தில் இருந்து எழுந்தார். மலை நோக்கி நடந்தார். 'என்னால் இயலவில்லை; என்னால் அடைய முடிய வில்லை’ என்று உள்ளுக்குள் கதறியபடியே பால சுவாமியின் கால்களில் விழுந்து, அந்தக் கால்களை இறுகப் பிடித்துக் கொண்டார்.
''படிப்பு அகங்காரத்தைத் தான் வளர்த்தது. என் படிப்பு அமைதியைத் தரவில்லை. கற்றவை, கர்வத்தைத் தான் கொடுத்தன. அவை ஒரு போதும் உள்ளே சாந்தமாகச் செய்யவில்லை. என்னை நான் அமைதியாக வைத்துக் கொள்ளாத வரையில், இறைவன் அங்கு வந்து எப்படிக் குடியேறுவார்? இறைத் தரிசனம் எனக்கு எப்படிக் கிடைக்கும்? நான் மந்திர ஜபத்தின் எண்ணிக்கையில் உட்கார்ந்து கொண்டிருக்கிறேன்; நான் இன்றைக்கு இத்தனை முடித்து விட்டேன் என்று கர்வப்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறேன். மற்றவரோடு இந்தக் கர்வத்தைப் பகிர்ந்து கொண்டிருக்கிறேன். என் கர்வம் என்னை நோக்கித்தான் இருக்கிறது. மந்திரஜபத்தின் எண்ணிக்கை, என்னை நோக்கித்தான் இருக்கிறது. இறைவனை நினைப்பதற்கு மந்திரஜப எண்ணிக்கையோ, என் செயலோ உதவவில்லை. எனவே, எந்த அமைதியும் எனக்குக் கிடைக்கவில்லை.

என்னுள் இருக்கிற இந்த கர்வங்கள் எல்லாம் தொலைந்து, நான் அமைதியாக உட்கார்ந்து, உள்ளுக்குள்ளே என்னை இனம் கண்டுகொள்ள வேண்டும். தயவுசெய்து, சத்குரு, ஞானச்செல்வரே! எனக்கு இந்த உதவியைச் செய்யுங்கள். உங்கள் கால்களை இறுகப் பிடித்துக்கொள்கிறேன். நீங்கள் அமைதியை அடைந்து விட்டீர்கள் என்று உங்களின் ஒவ்வொரு அசைவும் சொல்கிறது. உங்கள் முகம் சொல்கிறது. உங்கள் பேச்சு சொல்கிறது. உங்கள் பார்வை சொல்கிறது. எனக்குள் அந்த அமைதியில்லை. அதனால் என் பார்வை, என் பேச்சு, என் அசைவு எதுவும் சரியாக இல்லை. அவை எனக்கே அருவருப்பாக இருக்கின்றன.

சத்குரு, நான் உங்களைச் சரணடைந்தேன்; உங்கள் கால்களை இறுகப் பிடித்துக்கொண்டேன்; நான் உங்கள் காலடியில் முற்றிலும் என்னை இழந்து உங்கள் வசமானேன்; நான் என்ற வஸ்து இங்கு இல்லை; சத்குரு, என்னை உங்கள் கால்களில் பொசுக்கி, அழித்து வெறுமே நிற்கிறேன். நான் எதுவும் இல்லை. நீங்கள் என்னுள் புகுந்து, எனக்குள் அமைதியை ஏற்படுத்துங்கள்'' என்று வாய்விட்டுக் கதறினார்.

அவர்கள் இரண்டு பேரும் சந்தித்த அந்த நேரம், விருபாக்ஷி குகையில் எவரும் இல்லை. மகத்தான ஒரு அமைதி மட்டுமே அங்கு நிலவியது. எழுந்து முகம் துடைத்துக்கொண்டு கணபதி சாஸ்திரி பாலசுவாமியையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தார். பாலசுவாமியின் கருணைக் கண்கள், காவியம் கண்ட கணபதி சாஸ்திரியின் கண்களை கருணையோடு நோக்கின. 'என்னுள் இருப்பதே உன்னுள்ளும்’ என்று சொல்லாமல் சொல்லின. தன்னுள் இருக்கின்ற அந்தப் பரம்பொருளை, தன் கண்களின் வழியே, எதிரே இருக்கின்ற பரம்பொருளை நோக்கி, பாலசுவாமி செலுத்தினார்.
இது ஓர் அற்புதமான நயன தீட்சை. தான் தான் எங்கும் இருக்கிறோம் என்ற நினைப்பினுடைய விகசிப்பு. அந்தக் கண்கள் வழியே பொங்கி, கணபதி சாஸ்திரி கண்களைத் தாக்கி, அவருக்குள்ளே இருக்கிற அந்தப் பரம்பொருளைத் தொட்டு அசைத்தது. மனம் விரிந்தது. அமைதி குடியேறிற்று. இறைவன் எங்கிருக்கிறார்? எல்லா இடத்திலும் இருக்கிறார். என்னை, நான் மறைத்துக் கொண்டிருக்கின்றேன். என் கண்களை, நான் மூடிக்கொண்டிருக்கிறேன். என் கர்வம், என்னைப் பிணைத்துக் குப்புறப் போட்டிருக்கிறது. என் திமிர், என் கண்களை மறைத்துவிடுகிறது. நான் பார்க்க இயலாதவனாக, பேச இயலாதவனாக, உணர இயலாதவனாக வெறுமே பல்வேறு கலைகளில் கட்டுண்டு கிடக்கிறேன். அந்தக் கட்டுகளை அறுத்துவிட்டு நிமிர, எதிரே இறை இருப்பது தெரிகிறது.

இறைவன் பார்வை உன்னைத் தாக்குகிறது. எல்லா இடத்திலும் இருக்கிற இறைவன், உன்னை மிகுந்த கவனத்தோடு, பிரியத்தோடு அணைத்துக்கொள்கிறார். இறை என்பது உனக்கும் எனக்கும் நடுவில், எல்லோருக்கும் மத்தியில், எல்லோர் நெஞ்சிலும் உறைகின்ற ஒரு விஷயம். தெரிந்துகொள்ளத்தான் எவரும் முயற்சி செய்வது இல்லை. அப்படித் தெரிந்தவர், உன்னுள் இருக்கின்ற இறைவனை, அதோ அங்குதான் என்று சுட்டிக்காட்ட, உனக்குத் தெரிந்துவிடுகிறது. அவர் சுட்டிக் காட்டத் தயாராக இருக்கிறார். பார்க்க, உனக்கு ஒரு யோக்கியதை வேண்டும்; பார்க்க, உனக்கு ஒரு பணிவு வேண்டும்; ஒரு ஏக்கம் வேண்டும்; பார்ப்பதற்கு, உனக்கு உண்மையிலேயே ஒரு ஆசை வேண்டும்.
காவியம் கண்ட கணபதி சாஸ்திரிக்கு அந்த ஏக்கம், அந்த ஆசை வந்தது. என்ன காவியம் எழுதியிருந்தாலும், என்ன உயர்ந்திருந்தாலும், உள்ளுக்குள்ளே அமைதி ஒரு சத்குருவால் ஏற்பட வேண்டும் என்று அவர் காலடியைப் பற்றிக் கதறியபோது, உள்ளே அமைதி தோன்றியது. இது யார், எதிரே அமர்ந்திருப்பது யார் என்று மிகப் பெரிய வியப்போடு அவர் பார்க்கத் துவங்கினார். இதுவரை இல்லாத பார்வையாக அது இருந்தது. இது ரமணம். இது ரம்மித் திருப்பதால், ரமணம். இவர் சாதாரணர் அல்ல. இவர் ரமணர். ஸ்ரீரமணர். சாதாரண ஸ்ரீரமணர் அல்ல; இவர் பகவான்; கடவுளின் உருவம்; கடவுளின் அவதாரம்; தன்னுள்ளே கடவுளைக் கண்டு தானே கடவுளாக இருப்பவர். இவர் பகவான். இவர் மிகப் பெரிய தபஸ்வி.
பல ஜென்மங்களில் செய்த தபத்தின் பயனாக, இப்போது எளிதில் தனக்குள் இறைவனைத் தேக்கி வைத்திருப்பவர். இவர் ரிஷி. மகரிஷி. பகவான் ஸ்ரீரமணர் என்று அவரை காவிய கண்ட கணபதி சாஸ்திரி கொண்டாடினார். அவர் அன்று சொன்ன ஸ்ரீரமணர் என்ற வார்த்தை வேங்கடராமன் என்ற, திருச்சூழியில் இருந்து வந்த அந்த இளைஞனுக்கு மிகச் சரியான பட்டமாக அமைந்தது. அதன்பின் அவரை வெறுமே சாமி, ஐயா என அழைக்காமல், பகவான் ஸ்ரீரமண மகரிஷி என்று எல்லோரும் அழைக்கத் தொடங்கினார்கள்.

இமயமலை தன் சிரசில் குளிர் மேகத்தைச் சூட்டிக் கொண்டதுபோல, சத்தியம் தனக்கு ஒரு பெயரைச் சூட்டிக் கொண்டது. அவரைச் சுற்றியுள்ளவர்கள் பாக்கியவான்கள். அன்று சூட்டிய பெயரைத் திரும்பத் திரும்பக் கூப்பிடு பவர்கள் பாக்கியவான்கள்.