Sivaprakasam Pillai

(1875 - 1948)
M. Sivaprakasam Pillai, a philosophy graduate and a Revenue Department officer, first came to Sri Ramana in 1901. Sri Ramana (known then as Brahmana Swami) was 21 years old and was living in a cave on Arunachala. Humbly, Sivaprakasam Pillai began to ask Sri Ramana questions about how one was to discover one's true identity. In those days Sri Ramana rarely spoke. His responses to Sivaprakasam Pillai's questions were written with his finger in the sandy soil, or on slips of paper, or on a slate that Sivaprakasam Pillai brought along.
Many of these questions and answers Sivaprakasam Pillai wrote out in a notebook. More than twenty years later, in 1923, devotees urged Sivaprakasam Pillai to publish them under the name Nan Yar? (Who Am I?).
Various versions of this exist, some in question and answer format, and some in essay format. The most authentic version is considered to be the essay version that Sri Ramana wrote a few years after the publication of the first version.
Sivaprakasam also wrote poems about his experiences with Sri Ramana and about Sri Ramana's teachings. Several of these poems became part of the daily parayana and were regularly recited in Sri Ramana's presence.
Sivaprakasam Pillai resigned from his job in 1910 in order to devote his full attention to his sadhana. He moved back to his native village Idayanpalchori and came at intervals to Arunachala for Sri Ramana's darshan.
Upon hearing of Sri Pillai’s death, Bhagavan said, “Sivaprakasam Pillai Sivaprakasamaanaar.” (Sivaprakasam Pillai has become the Light of Siva.)

பிராயச்சித்தம் சொல்லட்டுமா!

1. சிவனடியில் முழுமையாகச் சரணடைந்து விட்டால் அமைதியும், ஆன்மிக உணர்வும் கிடைக்கும். அந்நிலையில் நம் குறைகளைப் பற்றி முறையிடும் எண்ணம் தோன்றாது. முழுமையான பக்தியின் இயல்பு இது தான்.
2. புதிய ஆசைகளை வளர்க்காதீர்கள், புதிய விஷயங்ககளைத் தேடி அலையாதீர்கள், நீங்கள் செய்த தவறுகளிலிருந்து மீளுவதற்கு உரிய பிராயச்சித்தம் இதுவே. ஆனால், மனிதர்களோ இதற்கு நேர்எதிர்மாறாக அலைந்து துன்பத்தில் மாட்டிக் கொள்கிறார்கள்.
3. கடவுளிடமோ, குருவிடமோ சரணடைந்துவிட்டால், அவரது அருளே ஒருவரைச் சரியான பாதையில் அழைத்துச் செல்லும். அதன்பின், ஒருவர் எதற்கும் கவலைப்படத் தேவையில்லை.
4. இறைவன் காப்பாற்றுவான் என்ற எண்ணத்தில் உறுதி இருந்தால் மனம் தெளிவடையும். அப்போது தவறு செய்ய இடம் உண்டாகாது.
5. "கடவுளிடம் சரணடைந்து விட்டேன்' என வெறும் வார்த்தையை மட்டும் உதிர்த்து பயனில்லை. உளப்பூர்வமாக அவரிடம் சரணடைய வேண்டும்.

பகவான் ரமண மகரிஷி.

ஒரு மான் மீது அதீத பாசம் வைத்திருந்தார். அங்கே குரங்கு, மயில் போன்றவை இருந்தாலும் மான் மீது தனிபாசம் அவருக்கு!
திருவண்ணாமலையில்உள்ள ரமணாஸ்ரமத்தில், அந்த மான் எப்போதும் அவருடனேயே இருக்கும். அதற்கு "வள்ளி' என பெயர் சூட்டியிருந்தார். அதற்கு உணவூட்டுவது, அன்புடன் தடவிக்கொடுப்பது எல்லாமே அவர் தான். வெளியில் போனால் கூட, ""போயிட்டு வரட்டுமா! சமர்த்தாக இரு!'' என்று சொல்லிவிட்டு தான் போவார்.
ஆஸ்ரமத்தில் இருந்தவர்கள் எல்லாம், ""ஆஹா..நாம் இந்த மானாய் பிறந்திருக்கக் கூடாதா! அவரது அன்புக் கரங்களால் தினமும் வருடுகிறாரே! அத்தகைய ஸ்பரிசத்தைப் பெறுவதற்கு எத்தனை புண்ணியம் செய்திருக்கிறது இந்த மான்! இந்த ஸ்பரிசம் நமக்கு கிடைக்கவில்லையே,'' என ஏங்கியவர்கள் உண்டு.
அவர் என்ன கட்டளையிட்டாலும் அப்படியே கேட்கும் அந்தமான். அவர் வெளியே சென்றால், ஏக்கத்துடன் அவரைப் பார்க்கும். ஆனால், எல்லாருக்கும் முடிவு என்ற ஒன்று உண்டல்லவா! அந்தமானுக்கு ஒரு "கல்' ரூபத்தில் முடிவு வந்தது.
யாரோ ஒருவர் அதன் மீது கல்லை வீசி எறிந்து விட்டார். மானுக்கு கடுமையான காயம். டாக்டர்களை வரவழைத்தார் ரமணர்.
அவர்கள் சிகிச்சை அளித்தும் பலனில்லாமல் போனது. கடைசியில், அவரைக் கண் கொட்டாமல் தரிசனம் செய்தபடியே அது உயிரை விட்டது.
ரமணர் அதை புதைக்க ஏற்பாடு செய்தார். புதைக்கப்பட்ட இடத்தில் தன் அன்புமானுக்கு சமாதியும் கட்டினார்.
பக்தர்களின் அன்புக்கு மட்டுமல்ல! வாயில்லா ஜீவன்களின் அன்புக்கும் அடிமைப்பட்டிருந்தார் பகவான் ரமண மகரிஷி.

Palaniswami

Shortly after Sri Ramana's arrival at Gurumurtam a sadhu named Palaniswami first heard of Brahman Swami, as Sri Ramana was then known, and went to see him. Palaniswami's first darshan left him filled with peace and bliss, and from that time on his sole concern was serving Sri Ramana.
Palaniswami then joined Ramana as his permanent attendant providing him with a lifetime of care and protection. From Gurumurtam to Virupaksha Cave (1899-1916) to Skandasramam Cave (1916-1922) on the holy mountain Arunachala, he was the instrument of divine protection for Ramana. Ramana would be without consciousness of the body and lost in inner bliss most of the time and during those times protection was very valuable. Besides physical protection Palaniswami would beg for alms, cook and prepare meals for himself and Ramana, and care for him as needed.

Gurumurtham
from Living with the Master, Reminiscences by Kunjuswami:
When Sri Bhagavan was in Gurumurtham, Palaniswami was regularly doing puja to the Ganesa idol at Ayyankulum and was leading the life of a sadhu. He was born in Vadavanur near Palghat. When he heard of the greatness of the Brahmanaswami he went and saw him. Sri Bhagavan was known as Brahmanaswami at that time. The moment he saw Sri Bhagavan, he was filled with peace and joy. He decided to serve Brahmanaswami. He was older than Brahmanaswami by thirty years. When he saw the austere lad with a shining face, Palaniswami felt like a father towards his son and looked after his with great care and affection. When he had to go out, he would lock the door of Gurumurtham and return as quickly as possible. Nobody was allowed to see the Swami without his permission. As Brahmaswami was seemingly doing intense tapas, perhaps this kind of protection was arranged by Arunachaleswara himself. After spending 1 1/2 years in Gurumurtham, Sri Bhagavan moved to Virupaksha Cave on the hill. Palaniswami also accompanied him there.
Palaniswami used to wear only a towel reaching his knees. He had only two towels. All the vessels he used were earthen vessels. There was not even a tumbler made of either brass or aluminium. The number of visitors increased at Virupaksha. When visitors asked for water, it was served in an earthen mug. At least for the sake of those who were disinclined to drink from an earthen tumbler, Palaniswami was asked on occasions to keep a couple of aluminium or brass tumblers. Some even offered to buy them. But he refused to accept their suggestion. He never accepted anything from others, and without fear or favour, he acted in a straightforward way. He spurned everything in the world except service to Sri Bhagavan.
When Sri Bhagavan was at Virupaksha Cave, some sadhus who had already established their Ashram on the hill feared that fewer people would visit them as more and more went to see Sri Bhagavan. They tried to give trouble to Sri Bhagavan in several ways. Thinking that the sadhus should not suffer in any way because of his presence, Sri Bhagavan decided to go and live in the forest.